Ο Μαρτίνς των προκρίσεων και του 4/4, είναι τώρα επισήμως άμπαλος. Ο Άκης Στρατόπουλος γράφει από το καφενείο για την ξαφνική προπονητολογία στο Λιμάνι, το σύνδρομο Στοκχόλμης και τη… χρονομηχανή.
Πολλή γκρίνια ρε παιδιά, δεν έχετε βαρεθεί πια; Γιατί έτσι στα ξαφνικά πάλι; Άσε, ξέρω: γιατί ο ήρεμος και υγιής, σωματικά και πνευματικά, Ολυμπιακός, δεν κάνει καλό σε κανέναν. Ούτε στον ανταγωνισμό του, ούτε στους γνωστούς και μη εξαιρετέους Ολυμπιακάρες, ούτε σε όσους έχουν βρει εδώ και πολλά χρόνια την πατέντα να κονομάνε μέσα από τη γκρίνια, την αναμπουμπούλα, την εσωστρέφεια, τις συνεχείς αλλαγές προπονητών και παικτών: στους μπακάληδες της άποψη που προσπαθούν να αντιληφθούν που φυσάει κάθε φορά ο άνεμος στις τάξεις του κόσμου και να πουλήσουν τη γνώμη που βρίσκεται σε limit up.
Και πολύ αργήσαμε!
Κάπως έτσι, ξεκίνησε ξανά η προπονητολογία στο Λιμάνι. Δηλαδή και πολύ άργησε. Αρχές Οκτώβρη και κανείς δεν είχε βρει ακόμη τίποτα να ψέξει στον Μαρτίνς. Ε, τώρα προφανώς κάτι βρήκαμε πάλι. Ξαφνικά βρήκαμε πάλι ότι ο Μαρτίνς είναι μυρωδιάς, άμπαλος, κοιμάται στον πάγκο, προπονητής του «τζάμπα» και όλα τα καθιερωμένα. Πώς τα βρήκαμε ακριβώς όλα αυτά; Θα σας γελάσω. Ειλικρινά. Κι εγώ είμαι σε φάση που διαβάζω δεξιά – αριστερά και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς ζητάμε από τον Μαρτίνς. Τον τύπο που του δόθηκε ένα ρόστερ με 25 νέους παίκτες, το οποίο συμπληρώθηκε παρά μόνο την τελευταία μέρα του Αυγούστου και του ζητήθηκε α) να επαναφέρει την ομάδα στην κορυφή του πρωταθλήματος, β) να πάρει την πρόκριση στους ομίλους του Europa League. Τελεία. Το δεύτερο το κατάφερε εύκολα, το πρώτο ακόμη βρίσκεται στην αρχή.
Τι ζητάμε από τον Μαρτίνς;
Από εκεί και πέρα, το ξαναλέω, δεν έχω ιδέα τι διάολο του ζητάμε; Τι; Να νικήσει τον ΠΑΟΚ στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν; Ωραία, σύμφωνοι. Δεν τον νίκησε, αλλά νομίζω ότι σε σχέση με τα περσινά ντέρμπι -όλα τα περσινά ντέρμπι- ο Ολυμπιακός που έπαιξε κόντρα στον ΠΑΟΚ την περασμένη Κυριακή ήταν λίγο καλύτερος, ναι; Νομίζω δημιούργησε περισσότερες ευκαιρίες από όσες στα τρία ντέρμπι του περσινού δεύτερου γύρου, οπότε για την οικονομία της κουβέντας, ας πούμε «ναι». Τι άλλο ζητάμε από τον Πορτογάλο λοιπόν. Να παίζει ο Νάτχο και ο Γκιγιέρμε γιατί δεν γουστάρουμε τον Μπουχαλάκη; Ορίστε, έπαιξαν. Και στα 70 λεπτά που άντεξαν να τρέχουν, αφού η έλλειψη ρυθμού από το γεγονός ότι μπήκαν στην προετοιμασία ενάμιση μήνα μετά τους υπόλοιπους, νομίζω ήταν ψιλοκαλοί κόντρα στη Μίλαν.
Οι απόψεις είναι σαν τις…
Όπως επίσης, αυτός ο Μπουχαλάκης που δεν σας κάνει τώρα, είναι ο ίδιος που σας έφερε να παίζετε με τη Μίλαν. Είναι ο ίδιος Μπουχαλάκης που πέρσι λέγατε «ρε είναι δυνατόν να παίζει ο Μπουχαλάκης βασικός στην Αγγλία, νέο παιδί και Έλληνας και εμείς να παίζουμε με τον Ζιλέ και τον Ρομαό, 70 χρονών συνολικά;» Δε θα σας πω παραμύθια -κι εγώ για παίκτες σαν τον Νάτχο -και όχι σαν τον Μπουχαλάκη- βλέπω ποδόσφαιρο, αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Άλλο η μαζική ισοπέδωση, άλλο η κριτική. Ειδικά όταν είμαστε άσχετοι. Και μεταξύ μας, όλοι όσοι σχηματίζουν άποψη για επαγγελματίες προπονητές και αθλητές, χαϊδεύοντας τη μπυροκυλιά τους στο καφενείο και που όταν πιάνουν μπάλα ψάχνουν να δουν που μπαίνουν οι μπαταρίες, ναι μεν μπορούν να την εκφράζουν γιατί (κάτι σαν) δημοκρατία έχουμε, ωστόσο δεν σημαίνει ότι έχει και καμιά ιδιαίτερη βαρύτητα. Το ότι είσαι ελεύθερος να μπεις σε ένα συνέδριο καρδιολόγων, να βρεις μαζεμένους σε ένα πηγαδάκι 5-6 και τους πεις «παιδιά, κοιτάξτε, ο σύγχρονος τρόπος με τον οποίο γίνεται μια επέμβαση ανοιχτής καρδιάς δεν είναι ο σωστός…», δεν σημαίνει ότι θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά, έτσι;
Ο κόσμος προχωράει, εμείς… αράζουμε
Πάμε παρακάτω. Τι άλλο ζητάμε από τον Πορτογάλο; Να νικήσει τη Μίλαν στο Σαν Σίρο; Μάλιστα! Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω και να το γράψω πια, σε ποια γλώσσα, σε τι ύφος, αν πιθανώς χρειάζονται κεφαλαία γράμματα, ίσως λίγο πιο απλή διατύπωση ή πιθανώς να διανθίσω το κείμενο με λίγα ορθογραφικά και greeklish για να προσφέρω στον αναγνώστη εμπειρία live τσακωμού στο comment section του facebook. Ας το πούμε απλά λοιπόν, μια ακόμη φορά: εδώ και χρόνια, οι ελληνικές ομάδες, ακόμη και οι κορυφαίες, δεν είναι σε θέση να κοντράρουν ούτε τη Μίλαν των Καστιγέχο, των Μπίλια και των Ζαπάτα που επί Σίλβιο δεν θα έβρισκαν ούτε θέση πάρκινγκ στους επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης, όχι θέση στο ρόστερ. Καμία ελληνική ομάδα, εδώ και λίγα χρόνια, δεν μπορεί -κατά κανόνα- να ακολουθήσει στο γήπεδο ή εκτός αυτού, ομάδες μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, ή μεγάλες ομάδες μεσαίων πρωταθλημάτων. Πλέον, μπορεί να κοιτάει στα μάτια μόνο τους μεσαίους των μεσαίων. Τελεία και παύλα. Γιατί; Γιατί ο φυσιολογικός ποδοσφαιρικός κόσμος προχωράει μπροστά σε όλους τους τομείς και οι δικές ομάδες παραμένουν απλά τα μαγαζιά των προέδρων τους, στα οποία -πώς να το πω κομψά- η ποδοσφαιρική πρόοδος δεν είναι ακριβώς η Νο1 προτεραιότητά τους.
Απαιτήσεις μεν, αλλά εκ τους αποτελέσματος
Άλλο τίποτα ζητάμε από τον Μαρτίνς; Να κάνει αλλαγή στο 0-1. ΟΚ. Να την κάνει. Γιατί προφανώς έχουμε το χάρισμα του προμηνύματος και γνωρίζουμε ότι από τη στιγμή που έχει δώσει εντολή να κάνουν ζέσταμα οι ποδοσφαιριστές του και στο δεκάλεπτο που ακολούθησε, ο μέχρι τότε σταθερότατος Σισέ, θα έχει κοιμηθεί τρεις φορές όρθιος. Γιατί προφανώς γνωρίζει από πριν πώς θα χρησιμοποιήσει τους παίκτες που έβαλε ο αντίπαλος προπονητής και τι άλλο θα διαφοροποιήσει σε τακτικό επίπεδο, ώστε τη στιγμή που κάνει την κίνησή του, λίγα δευτερόλεπτα μετά θα είναι κι αυτός έτοιμος να βάλει τον σωστό παίκτη με τις σωστές οδηγίες. Γνωρίζει επίσης ότι θα τραυματιστεί ο Τοροσίδης και θα χρειαστεί να αλλάξουν οι ισορροπίες της άμυνάς του, οπότε είναι προετοιμασμένος και για αυτό.
Σύμφωνοι, εκ του αποτελέσματος, γνωρίζουμε αφενός η ομάδα των 11 αλλαγών «έκατσε» στο φινάλε. Γνωρίζουμε ότι δεν κατάφερε να κόψει τον ρυθμό της Μίλαν στο πιο κρίσιμο σημείο. Γνωρίζουμε ότι άργησε να επέμβει στο ματς. Δεδομένο είναι αυτό. Όπως είναι δεδομένο ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν ο Ολυμπιακός θα ήταν καν σε θέση να κοντράρει το ματς στο Σαν Σίρο αν έπαιζαν οι ίδιοι 11 με τον ΠΑΟΚ ή αν θα άλλαζε κάτι αν είχε κάνει την χ αλλαγή ψ λεπτά νωρίτερα. Στο τέλος της ημέρας, οι 9 στους 10 προπονητές που βλέπουν την ομάδα τους να αποδίδει όπως θέλουν, γιατί για 70 λεπτά ο Ολυμπιακός έκανε ακριβώς αυτό -ακολουθούσε το πλάνο του προπονητή του- δεν κάνουν αλλαγή απλά για να την κάνουν. Άλλωστε, όλοι μας νομίζουμε ότι η αλλαγή ενός προσώπου με ένα άλλο -δηλαδή κάτι που το βλέπουμε να λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας- είναι κάτι που αυτομάτως μπορεί να φέρει τα πάντα τούμπα και να διορθώσει ακαριαία όλες τις ανορθογραφίες. Οι προπονητές την ίδια ώρα γελούν με τα χάλια μας.
Κάτι άλλο ίσως;
Ζητάμε κάτι άλλο από τον Πορτογάλο που να έχω χάσει; Πιθανώς να παίζει μπαλάρα αλά Γκουαρδιόλα αρχές Οκτώβρη; Να έχει πάρει το 100% από όλους τους ποδοσφαιριστές του, ενώ πρακτικά ακόμη μαθαίνει και ο ίδιος το πώς συνεργάζονται μεταξύ τους στο γήπεδο και χωρίς καν να βρίσκονται όλοι ακόμη στο 100% της φυσικής κατάστασης; Μήπως να πιάνει ο Ολυμπιακός ομάδες όπως τη Μίλαν και τη Μπέτις από το λαιμό πρεσάροντας επί 90 λεπτά και μετά να ρίχνει 2-3 γκολάκια στα ντέρμπι στην Ελλάδα και μίνιμουμ 5-6 σε όλους τους υπόλοιπους;
Όχι σπουδαίος, όχι… ανύπαρκτος, απλά κανονικός
Όχι, κύριοι. Εγώ θα επιμείνω στο ότι ο Μαρτίνς είναι κανονικός προπονητής. Ούτε προπονηταράς, ούτε προπονητάκος. Είναι προπονητής. Ένας άνθρωπος που άκουσε τους στόχους της διοίκησης, τους αποδέχθηκε όλους, ήρθε με το πλάνο και τη φιλοσοφία του, το οποίο εφαρμόζει από την πρώτη μέρα ανεξαρτήτως ονομάτων και συνθηκών, χρησιμοποίησε μέχρι τώρα όσους ήταν πιο έτοιμοι και που κλήθηκε να μετατρέψει 30 νοματαίους που συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους στου Ρέντη, σε ομάδα, μέσα σε 1 μήνα. Και για αυτό ακριβώς, παρότι ο ίδιος έχει επαναλάβει ότι δεν θέλει καμία πίστωση χρόνου από κανέναν, ο χρόνος είναι ο μόνος που θα βγάλει τη δουλειά του στο γήπεδο. Το αν αυτή η δουλειά θα φέρει αποτελέσματα, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, είναι συνισταμένη πολλών διαφορετικών πραγμάτων, τα οποία δε ζουν καν στο άμεσο μέλλον.
Ο ορισμός του άμπαλου
Όχι κύριοι, δεν είναι ο Μαρτίνς άμπαλος και «ύπνος». Ο ορισμός του άμπαλου, είναι αντίθετα αυτός που μετά από 12 επίσημα ματς μιας ομάδας με «ζωή» τριών μηνών, με 72 πήγαινε-έλα στο ρόστερ της, έχει κατασταλάξει πλήρως στο ποιοι πρέπει να παίζουν, πότε και με ποιο τρόπο. Πότε πρέπει να γίνεται μια αλλαγή, πότε όχι και οι οποίοι παρότι μετά από 160 λεπτά που ο Ολυμπιακός έπαιξε κόντρα σε ΠΑΟΚ και Μίλαν το ποδόσφαιρο που θέλουν να βλέπουν, τους φτάνει το 1 λεπτό που ο ΠΑΟΚ πάτησε την περιοχή για το 0-1 και το δεκάλεπτο των τριών γκολ της Μίλαν για να αποφασίσουν ότι τελικά δεν είναι αυτό που θέλουν να βλέπουν.
Είναι οι ίδιοι άμπαλοι που κράζουν επειδή δεν παίζει ο Γκιγιέρμε, ο Νάτχο, ο Ναουέλ, ο Κούτρης, ο Σισέ και όταν παίζουν λένε «ναι, να παίζουν, αλλά όχι όλοι μαζί» γιατί φυσικά γνωρίζουν και το ακριβές ποσοστό του ροτέισον που απαιτείται σε μια ομάδα που παίζει το ένα ντέρμπι της χρονιάς Κυριακή, εκτός έδρας στην Ευρώπη Πέμπτη και το άλλο ντέρμπι της χρονιάς Κυριακή. Οι ίδιοι που θα έμεναν ικανοποιημένοι και θα αποθέωναν τον Μαρτίνς αν δεν είχε κάνει 11 αλλαγές στο Σαν Σίρο αλλά π.χ. μόνο 3 και είχε πάρει το αποτέλεσμα, αλλά αν την Κυριακή στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός σέρνεται από την κούραση από το 50′ και φάει τρία από την ΑΕΚ, μένοντας στο -4 και εκτός πεντάδας από τις 7 Οκτώβρη, θα θέλουν να τον σουβλίσουν σε πανελλήνια ζωντανή μετάδοση. Και θα ζητούν παραιτήσεις από τον Μαρινάκη μέχρι και τις καθαρίστριες στου Ρέντη.
Back to the future
Κοιτάξτε: το αν τελικά ο Μαρτίνς θα καταφέρει να πετύχει, δεν το ξέρω. Αν το ήξερα, πιστέψτε με, αυτή την ώρα που πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις, δεν θα έγραφα blog στο SDNA. Θα ήμουν σε κάποιο πρακτορείο γεμάτος με σημειώσεις αποτελεσμάτων από τελικών Champions League μέχρι καλοκαιρινών φιλικών παιδικών πρωταθλημάτων υποβρύχιου σκουός, τα οποία θα είχα φέρει πίσω στο παρόν με τη χρονομηχανή μου και θα είχα ξεκινήσει να θησαυρίζω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι στον Ολυμπιακό, η γκρίνια και η φαγωμάρα για τον προπονητή, είναι προϊόν συνδρόμου Στοκχόλμης. Ξέρουμε ότι δεν είναι καλή και σωστή, ωστόσο την έχουμε ανάγκη. Επίσης, πουλάει πάντα σαν ζεστό ψωμάκι και στο επάγγελμα μας είναι ο πιο εύκολος τρόπος να δείξεις στον καφενόβειο ότι είσαι μέσα στα πράγματα.
Το πρωί της περασμένης Κυριακής πριν τον ΠΑΟΚ, είχα γράψει ότι δεν αποκλείεται σε λίγες μέρες ο Μαρτίνς να είναι αναγκασμένος να υποδεχθεί το πρώτο κύμα της παραδοσιακής…ολυμπιακής παράνοιας και να ακούσει τα εξ αμάξης αν δεν του πάνε όλα τέλεια. Όχι λόγω των ίδιων των αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας -που εξαπλώνεται σαν ιός- όσων καλούνται να ερμηνεύσουν αυτά τα αποτελέσματα.
Ρε μήπως έχω όντως χρονομηχανή και σας δουλεύω;
sdna.gr
