Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει για τους πρωταγωνιστές ακόμα μίας αγωνιστικής. Τους ανίκανους Έλληνες διαιτητές που ορίζει η ΚΕΔ των ανίκανων Περέιρα, Τριτσώνη και Σία. Το έργο αρχίζει να μετατρέπεται σε μία κακόγουστη φάρσα!
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά: Από τους στημένους, τους καμικάζι, τους εκτελεστές συμβολαίων διαιτητές περάσαμε στους ανίκανους. Είναι μια πρόοδος. Ασφαλώς και είναι προτιμότερο να βλέπουμε συσσωρευμένα λάθη από το να βλέπουμε διαιτητικά χειρουργεία, χωρίς αναισθητικό, σαν αυτά που έκαναν διαιτητές που εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, που διώκονται ποινικά ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε οργανώσεις, συμμορίες.
Για μία ακόμα αγωνιστική όμως, οι Έλληνες διαιτητές κατάφεραν να κάνουν το άσπρο, μαύρο, να εκτεθούν με τις αποφάσεις τους στα μάτια της κοινής γνώμης και να τορπιλίσουν το πρωτάθλημα. Έγιναν οι πρωταγωνιστές ενώ η θέση τους είναι συμπληρωματική στα γήπεδα, για να βοηθούν την εξέλιξη των αγώνων.
Και η ερώτηση παραμένει: Από την στιγμή που δεν μπορούμε να ελπίζουμε άμεσα στην βοήθεια του VAR, πως θα συνεχιστεί αυτό το πρωτάθλημα, με τα λάθη να πολλαπλασιάζονται κάθε αγωνιστική που περνάει; Είναι ασφυκτική η πίεση; Δε μπορούν τα παλικάρια; Δεν είναι άρτια εκπαιδευμένοι; Όποια κι αν είναι η απάντηση, το συμπέρασμα παραμένει ίδιο, και το SDNA το κατέγραψε από χθες, μετά το ματς Άρη-Παναθηναϊκού.
Η μοναδική υπεύθυνη είναι η ΚΕΔ που τους ορίζει να σφυρίζουν τόσο δύσκολα και κρίσιμα παιχνίδια. Ο Σταύρος Τριτσώνης αποδεικνύεται ανεπαρκής ως εκπαιδευτής και ο Βίτορ Περέιρα «λίγος» για να διαχειριστεί την κατάσταση ή ανίκανος.
Και χθες και σήμερα άλλαξαν τις ισορροπίες των αγώνων. Χθες μία φορά, σήμερα δύο φορές στη Λαμία κι άλλες δύο στο Καραϊσκάκη.
Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ματς που «καίνε» πάνε σε χέρια μη διεθνών διαιτητών, που αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν να πετύχουν σωστή απόφαση ούτε… κατά λάθος. Τότε ποιος ο λόγος να υπάρχουν διεθνείς; Γιατί τους αξιολογούν; Για να σφυρίζουν ποια παιχνίδια; Για ποιο λόγο στα παιχνίδια με ξένους διαιτητές δεν υπήρχε ούτε μισό φαλτσοσφύριγμα και γιατί δεν επιχειρούν να επαναλάβουν μια πετυχημένη συνταγή παρά πειραματίζονται στην πλάτη ενός ασθενούς όπως είναι ο Έλληνας φίλαθλος;
Τι να πρωτοπιάσεις σε αυτή την αγωνιστική; Το πέναλτι – έκτρωμα κατά του Παναθηναϊκού για το «φανταστικό» χέρι του Γιόχανσον που έβαλε μια ομάδα να κυνηγάει στο σκορ επί 80 λεπτά; Το μαρς-πέναλτι που δεν πήρε η Λαμία για το χέρι του Βιεϊρίνια και θα άλλαζε τους συσχετισμούς του αγώνα; Τον ορισμό της αποβολής στον Μπαράλες που άφησε ως σουβενίρ τις τάπες του στα πλευρά του Πασχαλάκη και επέτρεψε στη Λαμία να διατηρήσει για 23 λεπτά την υπέρ της αριθμητική ανισορροπία; Την αυστηρή δεύτερη κίτρινη στον Κάνιας, ίσως ως… αντιστάθμισμα για το πέναλτι που δεν έδωσε ο Τσαμούρης στην Λαμία; Το γκολ οφσάιντ του Ολυμπιακού στο Περιστέρι; Το νέο γκολ γκολ οφσάιντ σήμερα στο Καραϊσκάκη; Την αποβολή-σκάνδαλο στο 51′ του Παναιτωλικού;
Για να μην πάμε στα πιο μικρά σφυρίγματα σε κάθε ματς.
Είμαι έτοιμος να δώσω δικαιολογίες σε οποιονδήποτε, αλλά αδυνατώ να αντιληφθώ πώς γίνεται κάποιος να δει χέρι σε… πόδι, να μην δει το μονό μπλοκ ή να μην βλέπει την Καράτε Κιντ φάση στη Λαμία.
Συγχωρέστε με, όμως, αλλά έχοντας ζήσει τα πιο σκληρά χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου, μπορώ να διακρίνω τον διαιτητή που θέλει ένα αποτέλεσμα. Διαιτητής που έχει πρόθεση να ευνοήσει τον Άρη δεν δίνει πέναλτι εναντίον του στο 92, ακόμα κι αν είναι. Διαιτητής που θέλει να ευνοήσει τον ΠΑΟΚ δεν του βγάζει έξω παίκτη στο 63 με τέτοια δεύτερη κίτρινη, ούτε αφήνει αντίπαλο ατιμώρητο για τέτοιο εγκληματικό μαρκάρισμα σαν του Μπαράλες. Ο καλός ο καμικάζι, το πάει σκληρά, το φτάνει μέχρι τέλους. Δεν βλέπει ούτε χέρια πάνω στη γραμμή σε τελικούς Κυπέλλου. Θυμάστε κύριε Τριτσώνη ποιος στεκόταν ένα μέτρο δίπλα από το δοκάρι στον τελικό της ντροπής;
Το πρόβλημα πια είναι διαπιστωμένο. Και είναι μεγάλο. Φτάνει πια με την ανικανότητα των Ελλήνων διαιτητών και της ΚΕΔ. Το πρωτάθλημα δε μπορεί να συνεχιστεί κάτω από αυτές τις συνθήκες. Η Ευρωπαία ΚΕΔ αποδεικνύεται ανήμπορη, ανίκανη να διατηρήσει την ηρεμία στο πρωτάθλημα, κάνοντας έστω τα αυτονόητα. Κάτι πρέπει να γίνει πριν είναι πολύ αργά…
