- Έτσι αγοράζεις φρεγάτες…
Τελευταία έχουν γραφεί δεκάδες κείμενα στον εγχώριο και μη, ηλεκτρονικό τύπο για τα κριτήρια με τα οποία πρέπει να επιλεγούν τα πλοία που θα αποτελέσουν τον κορμό του Πολεμικού Ναυτικού τα επόμενα 40 χρόνια.
Όλα κινούνται γύρω από το ότι «δεν αγοράζουμε μόνο πλοία αλλά και γεωπολιτική ισχύ», «τα ναυπηγεία πρέπει να σωθούν’, τα πλοία της λεγόμενης ενδιάμεσης λύσης φέρονται ως σημαντικότερα από αυτά του κυρίως προγράμματος και το θέατρο του παραλόγου, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν έχει τελειωμό, αφού η κάθε πλευρά προωθεί αυτό που συμφέρει το προϊόν που διαθέτει όσο καλύτερα μπορεί.
Αφήγημα πρώτο: Ναυπηγεία
Το ζήτημα των ναυπηγείων κατά γενική ομολογία των προυχόντων του τόπου είναι σημαντικό, καθώς όντως ο κλάδος πρέπει να αναστηθεί και να αρχίσει να είναι ανταγωνιστικός ως προς των αντίστοιχο κλάδο χωρών με τις οποίες γειτνιάζει η Ελλάδα. Το μεν Νεώριο βρίσκεται σε καλό δρόμο, η Ελευσίνα έχει ακόμα δύσκολο έργο καθώς οι υποχρεώσεις των ναυπηγείων τις οποίες έχει αναλάβει η ΟΝΕΧ, αγγίζουν τα 400 εκ. συν τα ποσά που πρέπει να δαπανηθούν για ανανέωση του εξοπλισμού των ναυπηγείων. Σε αυτά προστίθεται και το γεγονός ότι το ναυπηγείο θα χρειαστεί να φέρει και έργο στα ναυπηγεία ως ιδιωτική εταιρεία μελλοντικά.
Για τα δε ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν γραφεί αρκετά άρθρα από το el.gr, με την κατάσταση να είναι δύσκολη. Αν τα ναυπηγεία ήταν ήδη λειτουργικά και τρέχανε από ιδιώτες, δεν υπάρχει εταιρεία που θα αρνιόταν να συνεργαστεί με αυτά για τη ναυπήγηση των πλοίων. Τα παραδείγματα είναι διεθνώς αρκετά όπως η ναυπήγηση των αιγυπτιακών Gowind 2500 στα ναυπηγεία της Αλεξάνδρειας, το deal της Naval Group με την Αυστραλέζικη κυβέρνηση για τα νέα επιθετικά υποβρύχια, όπου η Naval Group θα συνεργαστεί με την εγχώρια βιομηχανία, ακόμα και οι νέες γερμανικές S 180 των οποίων το συμβόλαιο κέρδισε η DAMEN και θα συνεργαστεί με την Blohm & Voss και άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Η συνεργασία λοιπόν μεγάλων ναυπηγικών οίκων με ιδιωτικά ναυπηγεία είναι κάτι το φυσιολογικό. Και ένας ιδιώτης που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να αναλάβει και το Σκαραμαγκά, να τον τρέξει ως ιδιωτική επιχείρηση και να μην εξαρτάται από προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού.
Αφήγημα δεύτερο: Πλοία ενδιάμεσης λύσης
Είναι εκτός λογικής το ότι αρκετοί αναγάγουν τα πλοία ενδιάμεσης λύσης σε ζήτημα που υπερβαίνει αυτό των 4 φρεγατών του κυρίως προγράμματος. Δεν είναι φυσιολογικό να παραβλέπονται χαμηλότερες επιχειρησιακές δυνατότητες από προτεινόμενες σχεδιάσεις, επειδή η ενδιάμεση λύση δύο πλοίων θα είναι επιχειρησιακά καλύτερη. Τρανό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει με την αμερικανική πρόταση, η οποία έχει ως κύρια σχεδίαση τις MMSC τα οποία έχουν σοβαρά μειονεκτήματα, διότι μπορεί οι Αμερικανοί να δώσουν αντιτορπιλικά Arleigh Burke ( δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουν αλλά το αναφέρουμε επειδή αρκετοί το προωθούν) ή καταδρομικά Ticonderoga, τα οποία θα έρθουν χρονικά σχεδόν μαζί με τις νέες φρεγάτες και δεν έχουν αρκετό χρόνο επιχειρησιακής ζωήςμ αφού το USN εξαντλεί τα σκαριά μέχρι τέλους και άρα θα αποσυρθούν μετά από μερικά χρόνια καθιστώντας την επένδυση σχεδόν αντι-οικονομική με τις δυνατότητές του φυσικά να μην αμφισβητούνται και η ισχύς τους είναι αρκετή, όχι όμως τέτοια που θα υποδαυλίσει το κύριο πρόγραμμα.
Η προσδοκία ότι θα μας δοθούν πλοία, τα οποία θα είναι ισχυρά σε δυνατότητες είναι άνευ ουσίας, καθώς τα ξένα ναυτικά δεν έχουν υποχρέωση και δεν προτίθενται να διαλύσουν το δικό τους ναυτικό για να φτιαχτεί το δικό μας, που αφέθηκε στη μοίρα του από τον εσωτερικό πολιτικό παράγοντα.
Η επιλογή ενδιάμεσης λύσης, η οποία θα είναι αρκετά παλαιά, ενώ και το κυρίως πρόγραμμα είναι υψηλό σε κόστος χωρίς να περιλαμβάνει μερικά κρίσιμα συστήματα (γαλλική πρόταση των Cassard με Belh@ra γαλλικής διαμόρφωσης) επίσης δε μπορεί να είναι αποδεκτή, αφού τα Cassard είναι πλοία άνω των 30 χρόνων και με δυνατότητες παρόμοιες των ήδη υπαρχόντων φρεγατών S.
Θα ισχυριζόταν κάποιος: «Έτσι όμως αγοράζουμε τη γαλλική στήριξη» και έτσι περνούμε στο..
Αφήγημα τρίτο: Γεωπολιτικές προεκτάσεις τις όποιας επιλογής πλοίων
Ακούγονται διάφορα όπως το ότι θα αγοράσουμε το γαλλικό πακέτο για να έχουμε τη γαλλική στήριξη έναντι της Τουρκίας και θα υπογράψουμε διακρατικές συμφωνίες αμυντικής συνδρομής, ξεχρεώνουμε το γραμμάτιο στήριξης που μας έδωσαν κτλ. Για την αμερικανική πρόταση λένε μερικοί πως θα αγοράσουμε μέσω αυτής στήριξη στα ελληνοτουρκικά, λύση στο ζήτημα των ναυπηγείων, ενδιάμεση λύση και φυσικά τα πλοία του κυρίως προγράμματος. Αυτά είναι μερικές από τις αιτιολογήσεις για την αγορά είτε γαλλικών είτε αμερικανικών σκαφών
Αν βέβαια πούμε ότι θα αγοράσουμε για παράδειγμα τις γερμανικές φρεγάτες, θα το κάνουμε μήπως και πετύχουμε να σταματήσει η ναυπήγηση των τουρκικών υποβρυχίων Τ-214, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει.
Η άποψη ότι επειδή τώρα συμπλέουμε με τη Γαλλία και άρα πρέπει αν αγοράσουμε γαλλικά πλοία και για τα επόμενα χρόνια είναι δικαιολογία για αφελείς, αφού κανείς δεν εγγυάται ότι το 2024 η Γαλλία δε θα έχει συμφέρον να στηρίξει την Τουρκία λόγω διαφορετικών συγκευριών. Κάθε κράτος κοιτά κάθε στιγμή το συμφέρον του και όχι το συμφέρον κάποιου πελάτη. Και οι Αρμένιοι είχαν ως μόνο προμηθευτή όπλων τη Ρωσία, η Ρωσία όμως δεν ενεπλάκη καθόλου στο Αρτσάχ υπέρ των Αρμενίων και τήρησε αποστάσεις αφού συνεργάζεται και με τους Αζέρους.
Το παραπάνω καλό είναι να το αναλογιστούν οι υπεύθυνοι λίγο παραπάνω, αν και τα Ίμια έπρεπε ήδη να είχαν γίνει μάθημα εκτός από πάθημα. Η επιθυμία της αγοράς οπλικών συστημάτων με κόστος δις ευρώ με την προσμονή της διπλωματικής στήριξης για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα είναι μία λανθασμένη αντίληψη.
Η πρόβλεψη των γεωπολιτικών συνθηκών όχι σε 10 χρόνια αλλά σε..1 χρόνο από τώρα, είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση αφού όλα μπορούν να ανατραπούν σε μικρό χρονικό διάστημα και άρα η επιλογή πλοίων επειδή θέλουμε να πριμοδοτήσουμε μία χώρα φιλικά προσκείμενη γεωπολιτικά, είναι ένα στοίχημα που μπορεί να χαθεί.
Για να μην αναφερθούμε και στο εξευτελιστικό γεγονός ότι μας βλέπουν ως επαίτες και ως συμμάχους β κατηγορίας.
Επίλογος
Η μόνη σταθερά λοιπόν είναι ότι το Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να έχει τα πλοία που το καλύπτουν από επιχειρησιακής πλευράς, τηρουμένης της αναλογίας χρημάτων που του διατίθενται, αφού αυτό είναι που θα κληθεί να τα χρησιμοποιήσει για να αμυνθεί του πατρίου εδάφους είτε σε 2 ή σε 10 ή σε 30 χρόνια από τώρα με πλοία που θα αγοράσει σήμερα και θα υπηρετήσουν 30-40 συναπτά έτη. Για να μπορεί η Ελλάδα να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ήτοι τους πολίτες της και το χώρο της, χρειάζεται πλοία που θα έχουν την απαραίτητη τεχνολογία και στα οποία θα τοποθετήσει τα κατάλληλα εκπαιδευμένα πληρώματα και μάλιστα, αυτά τα πλοία δε θα της χαριστούν αλλά θα πληρώσει ένα γενναίο ποσό γι αυτά ( 5+δις).
Να μη λησμονείται επίσης ότι το Αβέρωφ αγοράστηκε από την Ιταλία, η οποία μέχρι και το Β’ Π.Π. ήταν κόντρα στα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ελλάδας με αποκορύφωμα τον πόλεμο του 1940 όπου πήραν και αυτοί αυτό που τους άρμοζε στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Το Αβέρωφ όμως, ήταν το πλοίο που έδωσε την απόλυτη ναυτική κυριαρχία στο Αιγαίο το 1912-13, διπλασίασε την Ελλάδα και έγινε πλοίο θρύλος, γιατί αγοράστηκε ως το καλύτερο δυνατό με βάση τα διατιθέμενα χρήματα χωρίς γεωπολιτικές αγκυλώσεις και απέδωσε τα μέγιστα και ας είχε αγοραστεί από την Ιταλία.
