Το σενάριο ότι δεν υπήρχαν δίοδοι προς τη θάλασσα, αποδομείται, αφού όπως αποδεικνύεται, μονοπάτια σωτηρίας υπήρχαν, όχι όμως και η απαιτούμενη σήμανση
Κατεστραμμένα σπίτια, καμμένα δένδρα, άνθρωποι που περπατούν βουβοί με μαυρισμένη τη ψυχή τους από το θρήνο για την απώλεια συγγενών και φίλων. Αυτή είναι η εικόνα που συναντά κάποιος στη Λεωφόρο Ποσειδώνος στο Μάτι, από όπου πέρασε η πύρινη λαίλαπα στις 23 Ιουλίου, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι σήμερα 99 άνθρωποι, οι περισσότεροι από τη φωτιά και κάποιοι από πνιγμό, όταν βούτηξαν στη θάλασσα για να γλιτώσουν.
Μέσα σε αυτό το μαύρο τοπίο που ακόμη μυρίζει θάνατο και καταστροφή, σχεδόν λάμπουν οι πινακίδες σήμανσης, που δείχνουν τη διέξοδο προς τη θάλασσα και άλλες που ενημερώνουν τον περαστικό ότι ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο. Δεν έχουν καεί από τη φωτιά στο Μάτι, δεν έχουν μαυρίσει από το καπνό, όχι επειδή κάποιο αόρατο χέρι τις προστάτευσε από τις φλόγες, αλλά διότι το ανθρώπινο χέρι τις τοποθέτησε με εγκληματική καθυστέρηση. Σε μήκος 700 μέτρων, από την ταβέρνα Αργυρά Ακτή πάνω στη θάλασσα όπου επιχείρησαν να βρουν καταφύγιο εκατοντάδες άνθρωποι, μέχρι το ξενοδοχείο Μάτι, συναντήσαμε συνολικά 8 πινακίδες διαφυγής, τις οποίες έβαλε ο δήμος Μαραθώνος, σύμφωνα με την επιγραφή.
Κάτοικοι του Ματιού αλλά και λουόμενοι από άλλες περιοχές καθώς και ξένοι τουρίστες, οι οποίοι δεν γνώριζαν την περιοχή, εγκλωβίστηκαν σε δρομάκια που οδηγούσαν σε αδιέξοδο και κάηκαν ζωντανοί. Άλλοι δεν κατάφεραν μέσα στον πανικό και τους μαύρους καπνούς να δουν τα στενά μονοπάτια που οδηγούν στη θάλασσα. Σε τι μπορούν να φανούν χρήσιμες αυτές οι πινακίδες, 50 ημέρες περίπου μετά την τραγωδία; Ό,τι ήταν να καεί, κάηκε. Γιατί οι αρμόδιοι δεν τις τοποθέτησαν έγκαιρα, δίνοντας μια ευκαιρία σε κάποιους να σωθούν; Το σενάριο ότι δεν υπήρχαν δίοδοι προς τη θάλασσα, αποδομείται, αφού όπως αποδεικνύεται, μονοπάτια σωτηρίας υπήρχαν, όχι όμως και η απαιτούμενη σήμανση.
Κλαυσίγελο προκαλεί η κακοτεχνία και η προχειρότητα, στοιχεία που εντοπίσαμε ακόμη και στο πολύπαθο Μάτι. Μία από τις πινακίδες διαφυγής τοποθετήθηκε από τα συνεργεία του δήμου Μαραθώνος σε σημείο όπου σχεδόν δεν φαίνεται, καθώς καλύπτεται από κλαδιά που επεκτείνονται έξω από τα όρια οικοπέδου. Ουδείς σκέφθηκε ή ενδιαφέρθηκε να τοποθετήσει την πινακίδα σε εμφανές σημείο είτε να ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου να περιποιηθεί τον κήπο του.
Δήμοι παίρνουν τα μέτρα τους για να μη γίνουν “Μάτι”
Η τραγωδία στο Μάτι συγκλόνισε όλη τη χώρα και ταυτόχρονα ταρακούνησε δήμους σε περιοχές με βλάστηση, όπου θα μπορούσε να ξεσπάσει μια καταστροφική φωτιά. Δήμαρχοι κινητοποιήθηκαν για να πάρουν επιπλέον μέτρα πυροπροστασίας ώστε η περιοχή τους να μη γίνει νέο “Μάτι”.
Πριν από μερικές ημέρες ο Δήμος Λαυρεωτικής τοποθέτησε 30 πινακίδες διαφυγής σε μήκος 7 χιλιομέτρων, από την έξοδο του Λαυρίου μέχρι τα Λεγρενά. Είναι κόκκινες με λευκά σχέδια, μια εστία φωτιάς και έναν άνθρωπο να τρέχει, καθώς και ένα λευκό βέλος με την επιγραφή exit που δείχνει το δρόμο προς τη θάλασσα. Είναι αριθμημένες και στην κορυφή γράφουν ΕΞΟΔΟΣ και τον αύξοντα αριθμό. Άλλες πινακίδες δείχνουν τα σημεία όπου υπάρχουν πυροσβεστικοί κρουνοί. “Στήσαμε ένα συντονιστικό με τη συμμετοχή του δασαρχείου, της αστυνομίας, της τροχαίας, της ασφάλειας, της πυροσβεστικής υπηρεσίας, του λιμεναρχείου και της πολιτικής προστασίας του δήμου. Κάναμε χρήση του σχετικού νόμου για τον αιγιαλό, γκρεμίσαμε δύο μάντρες ιδιωτών που έφραζαν την πρόσβαση στη θάλασσα σε τουλάχιστον εκατό σπίτια και δημιουργήσαμε δρόμους διαφυγής. Κατά μήκος του δρόμου τοποθετήσαμε τις πινακίδες, ενώ ετοιμάζουμε ασκήσεις εκκένωσης. Μετά από αυτό που έγινε στο Μάτι, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στον κίνδυνο της φωτιάς” δηλώνει ο δήμαρχος Λαυρεωτικής Δημήτρης Λουκάς.
Το λιμεναρχείο προχωρά σε βυθομέτρηση της θαλάσσιας περιοχής προκειμένου να διαπιστώσει σε ποια σημεία μπορεί να προσεγγίσει το σκάφος του λιμενικού, φουσκωτά ή καϊκια ψαράδων σε περίπτωση που χρειαστεί να απεγκλωβίσουν ανθρώπους από την παραλία. Παράλληλα ο δήμος έχει αγοράσει 15 οχήματα τα οποία έχει επανδρώσει με υπαλλήλους πυρασφάλειας, οι οποίοι υπογράφουν συμβάσεις 4 μηνών, ενώ σημαντική είναι η συμβολή των περίπου 200 εθελοντών, κυνηγών, μελών πολιτιστικών συλλόγων και άλλων, που είναι σε επιφυλακή σε βάρδιες επί 24ωρης βάσης.
