Σε μια εξομολόγηση καρδιάς, αποκαλύπτοντας πως βρέθηκε μια ανάσα από το να έχει την τύχη της 26χρονης Γαρυφαλλιάς, η οποία βρήκε τραγικό θάνατο από τα χέρια του ίδιου της του συντρόφου, όταν την έσπρωξε στα βράχια, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα και να πνιγεί, προχώρησε η Χρύσα Κατσαρίνη.

Με μια μακροσκελή ανάρτησή της στο Facebook, η κωμικός, όπως χαρακτηριστικά γράφει, νιώθει πως πρέπει να μοιραστεί 2 – 3 σκέψεις της, καθώς έχει βρεθεί κυριολεκτικά, μια ανάσα μακριά από το να γίνει ακόμη μια δολοφονία.

Η Κατσαρίνη, αφού υπογραμμίζει πως «όταν βρίσκεσαι σε σχέση με έναν επικίνδυνο άνθρωπο, έχεις την τάση να αγνοείς την εσωτερική σου φωνή που σε προειδοποιεί. Γιατί πάντα βλέπουμε τα σημάδια, όμως επιλέγουμε να τα αγνοήσουμε», εξηγεί πως:
«Μερικά σημάδια που επέλεξα εγώ να αγνοήσω είναι τα εξής: Ασκούσε λεκτική βία σχεδόν σε καθημερινή βάση από ένα σημείο και μετά, είχε επιθετική συμπεριφορά απέναντι μου, κλοτσούσε έπιπλα, έσπαγε αντικείμενα στο σπίτι, ερχόταν με φόρα καταπάνω μου και πίεζε το κούτελο του στο δικό μου, έπιανε και έσφιγγε το χέρι μου όταν σε ένα καβγά προσπαθούσα να τοποθετηθώ».
Συμπληρώνει, δε, πως «όσο στο ενεργητικό του είχε μόνο αυτά, τεχνικά δεν είχε σηκώσει ακόμα χέρι. Όλα όμως έδειχναν πως θα το κάνει».

Και το έκανε.

«Το γιατί επιλέγουμε να αγνοήσουμε τα σημάδια, είναι διαφορετικό για την καθεμία μας. Ίσως γιατί είχε βίαιο πατέρα και η λεκτική βία τής φαίνεται οικεία. Ίσως γιατί νιώθει πως εκείνη θα κάνει τη διαφορά και θα μπορέσει να τον βοηθήσει. Ίσως γιατί απλά τον αγαπάει πολύ και δεν μπορεί να δεχτεί πως θα μπορούσε ποτέ να την βλάψει».
Ακολούθως, η κωμικός αντικρούει τα επιχειρήματα που θα προσπαθήσουν να προβάλουν οι γυναίκες, κλείνοντας τα αυτά στη «φωνούλα που σε προειδοποιεί».

«Όχι, δεν είναι πιεσμένος αυτήν την περίοδο. Ακόμα και να είναι, αυτό δεν δικαιολογεί τη βίαιη συμπεριφορά του απέναντι σου. Όχι, δεν φταις εσύ. Σου ρίχνει ευθύνες. Σε κατηγορεί που “τον έφτασες σε αυτό το σημείο”. ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΎ. Ακόμα και αν ξεκίνησες έναν καβγά, αν σηκώσει χέρι πάνω σου, αυτό σημαίνει πως νιώθει την άνεση να το κάνει. Θεώρησε πως έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα σου. Αυτό το πράγμα βρίσκεται μέσα του. Δεν θα το αλλάξεις, ό,τι και να κάνεις. Ναι, θα το ξανακάνει. Ό,τι και αν σου πει. Αν κλαίει, αν σου ορκιστεί πως συμβαίνει πρώτη φορά και δεν θα το ξανακάνει ποτέ… Πίστεψε με, θα το ξανακάνει. Όχι, δεν σε αγαπάει. Το ξέρω ότι θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να σε πείσει για το αντίθετο. Θα είναι τρυφερός, υπέροχος σύντροφος. Θα κάνει πράγματα που λιώνουν την καρδούλα σου. Αλλά συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος που μπόρεσε να σε πληγώσει. Είτε με λεκτική, είτε με σωματική βία. Διαβάζεις αυτές τις λέξεις και παρ΄ όλο που όλα αυτά σου ακούγονται οικεία, συνεχίζεις να αντιστέκεσαι και να σκέφτεσαι πως στη δική σου περίπτωση δεν ισχύει. Εσένα σε αγαπάει. Αλλά δεν σε αγαπάει. Σκέψου… Πόσο ακατανόητο, πόσο μακρινό και αδύνατο σου φαίνεται το σενάριο να του κάνεις κακό; Αν η απάντηση σου είναι “πολύ”, τότε μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στο να αγαπάς κάποιον και στο να τον θεωρείς κτήμα σου», γράφει.

«Από το σήκωμα του χεριού μέχρι το φόνο, η απόσταση είναι “μια κακιά στιγμή”», υποστηρίζει στη συνέχεια, εξηγώντας πως «αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε με σκοπό να επιρριφθούν ευθύνες στις γυναίκες που δεν φεύγουν».
«Όποιος δεν έχει βιώσει μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να αντιληφθεί τη δυσκολία της φυγής. Κάποιες τα καταφέραμε. Οι τυχερές. Οι άλλες, είναι γραμμένες με κόκκινα γράμματα σε πανό. Μεγαλώνουν αυτήν την απαίσια λίστα των γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους άντρες που αγάπησαν», προσθέτει.

Καταλήγοντας, δε, η Κατσαρίνη σημειώνει ότι «αυτός ο φαύλος κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ, αν δεν μεγαλώσουμε ανθρώπους που θα σέβονται τη ζωή, τα όρια και τις επιλογές των συνανθρώπων τους», ενώ εκφράζει την ελπίδα «οι γενιές που θα έρθουν, να κάνουν τη διαφορά».

«Αυτό το κείμενο γράφτηκε ακριβώς γιατί, μέχρι να δούμε αυτή τη διαφορά και τη λίστα των ονομάτων να παγώνει, πρέπει να προσέχουμε η μία την άλλη. Γαρυφαλλιά, λυπάμαι πολύ που μάθαμε και το δικό σου όνομα», κλείνει την εξομολόγησή της.