Αφότου διαγνώστηκε με μια σπάνια, ανίατη μορφή καρκίνου, μια 35χρονη αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χημειοθεραπεία και να πάρει στα χέρια της κάθε στιγμή που της υπολειπόταν στη ζωή.
Ένα από αυτά που ήθελε να κάνει, πριν πεθάνει από τον καρκίνο, ήταν να γράψει η ίδια τον δικό της επικήδειο, σαν ένα τελευταίο μήνυμα προς τα αγαπημένα της πρόσωπα.
Η Bailey Jean Matheson, που έζησε στο Halifax της Νέας Σκωτίας στις ΗΠΑ, είχε διαγνωστεί με λειομυοσάρκωμα (έναν σπάνιο καρκίνο του λείου μυϊκού ιστού) τον Ιανουάριο του 2017. Είχε πόνο στο στομάχι που οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν μέχρι να εκδηλωθεί τελικά ένας όγκος στην κοιλιά της, οπότε και μετά τη βιοψία διαγνώστηκε ο καρκίνος της.
Οι γιατροί ήλπιζαν να αφαιρέσουν τον όγκο μετά από θεραπεία με ακτινοβολίες, αλλά η θεραπεία απέτυχε να συρρικνώσει τον όγκο και αποφασίστηκε ότι μια χειρουργική επέμβαση θα ήταν πολύ επικίνδυνη. Η 35χρονη θα μπορούσε να είχε δοκιμάσει χημειοθεραπεία, αλλά πιθανότατα ούτε αυτό θα έσωζε τη ζωή της, σύμφωνα με τους γιατρούς της. Τελικά, της “έδωσαν” δύο χρόνια ζωής και εκείνη αποφάσισε να τα ζήσει στο έπακρο.
Ταξίδεψε σε 13 χώρες, μεταξύ των οποίων η Ιρλανδία, η Αγγλία, η Νορβηγία, το Μεξικό, η Γαλλία, το Μαρόκο, η Ελλάδα και η Ισπανία. Παρακολούθησε, επίσης, δύο ζωντανές συναυλίες τους αγαπημένου της συγκροτήματος, των Coldplay.
Η Bailey πέθανε στις 5 Απριλίου 2017. Αυτός είναι ο επικήδειος που έγραψε η ίδια για τον εαυτό της:
Τα 35 χρόνια που έζησα μπορεί να μην φαίνονται πολλά, αλλά ήταν καταπληκτικά!
Για τους γονείς μου: σας ευχαριστώ που υποστήριξατε εμένα και τις αποφάσεις μου καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Πάντα θυμάμαι την μαμά μου να λέει ότι η απώλεια ενός παιδιού είναι η πιο δύσκολη απώλεια που μπορεί να βιώσει ένας γονιός. Οι γονείς μου, μου έδωσαν το μέγιστο δώρο να στηρίξουν την απόφασή μου να μην κάνω χημειοθεραπεία και να με αφήσουν να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου όπως πίστευα ότι έπρεπε να είναι. Ξέρω πόσο σκληρό πρέπει ήταν να με βλέπουν να σταματάω τη θεραπεία και να αφήνω τη φύση να πάρει την πορεία της. Σας αγαπώ και τους δύο πολύ περισσότερο γι’ αυτό.
Για τους φίλους μου: όντας μοναχοπαίδι, αγαπούσα τις φίλες και τους φίλους μου περισσότερο από οτιδήποτε, γιατί δεν είχα ποτέ δικά μου αδέλφια. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αγαπήσω τους φίλους μου περισσότερο από ό,τι έκανα, αλλά το να περνάω ό,τι πέρασα και να έχω την άνευ όρων αγάπη και υποστήριξή σας, έκανε κάτι που, κατά κανόνα είναι τόσο σκληρό, πιο ανεκτικό και ειρηνικό. Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ τόσο πολύ.
Για τον Brent μου: μπήκες στη ζωή μου μόλις τρεις μήνες πριν από τη διάγνωση. Δεν είχες ιδέα για το που έμπλεκες, όταν επικοινώνησες μαζί μου μέσω του app εκείνη την ημέρα. Δεν θα μπορούσα να είχα ζητήσει κάποιον καλύτερο άνθρωπο να είναι δίπλα μου για όλες τις περιπέτειες, τα ραντεβού, τα γέλια, τα δάκρυα και τις στιγμές κατάρρευσης. Είσαι ένας εκπληκτικός άνθρωπος και ο καθένας στη ζωή σου είναι τόσο τυχερός που σε γνωρίζει. Σ’ αγαπώ πέρα από τα λόγια.
Την μνήμη μου κρατούν οι αγαπημένοι μου γονείς, Wendy (Foxwell) και Sandy (John Alexander) Matheson. ο εκπληκτικός φίλος μου, Brent Andrews και η οικογένειά του, τα υπέροχα κατοικίδιά μου, Rosella, Cat, Peyton (Boo Boo) και Harley, η μεγάλη ομάδα φίλων μου, η θεία μου, Sharon McIntyre και η οικογένειά της, η θεία μου, Paulette Novacco και η οικογένειά της, και ο θείος μου, Ted Foxwell και η οικογένειά του. Σας ευχαριστώ για όλην την υποστήριξη, τις δωρεές, τους εράνους, τα τρόφιμα, τα μηνύματα και την επικοινωνία σας τα τελευταία δύο χρόνια. Όλα αυτά σημαίνουν τα πάντα για μένα.
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στις θείες μου, Sharon και Paulette, για την υποστήριξή τους και για όλους τους γιατρούς μου, την ομάδα παρηγορητικής φροντίδας, τον κοινωνικό μου λειτουργό και την East Coast Naturolpathic.
Αντί για λουλούδια, μπορούν να γίνουν δωρεές στο Melanies Way, ή στο Young Cancer Cancer Canada. Λεπτομέρειες για την τελετή ταφής μου θα ακολουθήσουν αργότερα.
Μην παίρνετε τα μικρά πράγματα τόσο σοβαρά και ζήστε λίγο.
