Και λέω πως δεν θα περίμενε ποτέ κανείς να συναντήσει, γιατί απλά, ο ναός αυτός είναι αφιερωμένος σε έναν κατ’ εχοξήν θαλασσινό Άγιο, τον Άγιο Νικόλα. Όμως και οι βουνίσιοι έχουν τον δικό τους Άι Νικόλα.
Βάση λοιπόν της λαογραφίας του Αγίου, όταν μεγάλωσε πολύ, κουράστηκε και αποφάσισε πως δεν ήθελε πια τη θάλασσα με τα συχνά ναυάγια και τις δύσκολες περιπέτειές της. Έτσι αποτραβήχτηκε μακρυά της για να ξεκουραστεί. Αποφάσισε λοιπόν να πάει εκεί που κανείς δε θα έχει καμία σχέση μαζί της. Με ένα κουπί στην πλάτη, ξεκίνησε προς την ενδοχώρα. Στο διάβα του ρωτούσε τους περαστικούς να του πουν τι κουβαλά στους ώμους του. «Κουπί» απαντούσαν οι περισσότεροι και έτσι εκείνος συνέχιζε. Μέχρι που κάποια στιγμή, στην ίδια ερώτηση, κάποιος του είπε «ξύλο» και τότε ο Άγιος Νικόλαος σταμάτησε. Εκεί, λοιπόν το κουπί έγινε το αντικείμενο που βοήθησε τους ντόπιους να βγάλουν το ψωμί από τον ξυλόφουρνο, ενώ ο ίδιος ο Άγιος, ο άνθρωπος της φιλανθρωπίας και των αγαθοεργών.
Χτισμένος λοιπόν το 1900, προς τιμήν του Αγίου, “ὑπεράνω τῶν νεφελῶν“, μέσα σε μια τοποθεσία όπου τον χειμώνα σημειώνονται θερμοκρασίες υπό του μηδενός, πυκνό χιόνι, χιονοθύελλες και ιδιαίτερα ισχυροί άνεμοι από όλες ανεξαιρέτως τις κατευθύνσεις, οι θερινοί κτηνοτρόφοι του νομού αποφάσισαν το χτίσιμό του.
Το μικρό αυτό ναΰδριο του Αγίου Νικολάου, χτισμένο σε χαλάσματα προγενέστερου στα 1600 μέτρα υψόμετρο, τοποθετείται στη θέση Ράχη των Μεγάλων Βραγγιανών, και είναι ίσως ένα από τα μοναδικά στον Ελλαδικό χώρο σε τόσο μεγάλο υψόμετρο και μάλιστα με τόσο όμορφη θέα όσο πουθενά αλλού.
Από το ύψωμα, οι βουνοκορφές των Αγράφων με το αλπικό τους τοπίο φαντάζουν μαγικές. Η διαδρομή δε από το χωριό των Βραγγιανών μέχρι τον Άγιο Νικόλα και εν συνεχεία προς Καρδίτσα, είναι εξίσου όμορφη και ασφαλής, αν και θα περίμενε κανείς να είναι επικίνδυνη λόγο του μεγάλου υψομέτρου.
Το μικρό πετρόχτιστο εκκλησάκι με το σκαλιστό τέμπλο και το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό του γνώρισμα, τη θολωτή πέτρινη καμάρα της οροφής, παρόμοιας τεχνικής με εκείνη των γεφυριών, στέκεται λιτό και απόμερο χαιρετώντας τους περαστικούς. Στο εξωτερικό του, η μικρή καμπάνα του κρέμεται στη λιτή μεταλλική κατασκευή της, περιμένοντας καρτερικά την ημέρα που θα χτυπήσει καλώντας τους ντόπιους σε μια ήρεμη τελετή στην μνήμη του Αγίου.
Και εάν στις 6 Δεκεμβρίου ο Άγιος χτενίζει τα μούσια του και τότε αρχίζουν τα πρώτα χιόνια του χειμώνα, στο διάσελο των Βραγγιανών το χιόνι έχει κάνει πολύ νωρίτερα την εμφάνισή του, χαρίζοντας την αγνότητα του λευκού χιονιού στο μαγικό αυτό εκκλησάκι και στην ξεχωριστή θέα των γύρω βουνοκορφών των Αγράφων.
