Με αφορμή ένα απρόσμενο αλλά σοβαρότατο πρόβλημα στην υγεία μου οφείλω να καταδείξω δημόσια και την πολύ καλή πλευρά των Δημόσιων Νοσοκομείων μας και του Επιστημονικού δυναμικού εκείνων, που χαρίζουν ζωή και αποτρέπουν τον θάνατο.
Στις 2 Μαρτίου 2024, εντελώς απρόσμενα, μετά από λιποθυμικό επεισόδιο, εισήχθηκα εσπευσμένα με το ΕΚΑΒ, που με παρέλαβε από το κέντρο της Αθήνας μόλις 10 λεπτά μετά την κλήση, στον Ερυθρό Σταυρό όπου οι γιατροί των εξωτερικών ιατρείων διέγνωσαν το Αυτοάνοσο νόσημα, γνωστό και ως “ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΜΟΣΧΟΒΙΤΣ”, ΘΡΟΜΒΩΤΙΚΗ ΘΡΟΜΒΟΠΕΝΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΑ(TTP) και εσπευσμένα, λόγο έλλειψης αιματολογικού τμήματος, σε λίγα λεπτά με μετέφεραν ξανά με το ΕΚΑΒ και συνοδεία γιατρού στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, το οποίο διαθέτει πολύ καλό αιματολογικό τμήμα.
Η κατάσταση μου χειροτέρευε με μεγάλη ταχύτητα και τα αιμοπετάλια είχαν φτάσει τα 5.000!!!! ενώ οι θρομβώσεις επεκτείνονταν σε όλο το σώμα. Το σάκχαρο έφτασε τα 330, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά παθαίνω και επιληπτική κρίση.
Οι γιατροί του αιματολογικού και οι εντατικολόγοι γιατροί της Μ.Ε.Θ αποφασίζουν να με διασωληνώσουν και σε καταστολή.
Επί 13 ημέρες διασωληνωμένος ήμουνα ζωντανός – νεκρός και κάθε μέρα στην ολιγόλεπτη ενημέρωση των Ιατρών προς τη σύζυγό μου και τον ξάδερφο μου δεν έδιναν πολλές ελπίδες για ζωή. Ειδικά την 4η ημέρα που αποφάσισαν να με ξυπνήσουν, βγάζοντάς με από την καταστολή, δεν αντέδρασε ο οργανισμός όπως θα περίμεναν, παθαίνω αναπνευστική λοίμωξη, είχα αιμορραγικά επεισόδια και ο θάνατος ήταν προ των πυλών, η ζωή ισορροπούσε σε μια κλωστή. Μου έγιναν 5 πλασμαφαιρέσεις, 4 χημειοθεραπείες και χρειάστηκαν 2 μεταγγίσεις αίματος. Η ποικιλία της φαρμακευτικής αγωγής που λάμβανα ήταν αμέτρητη.
Μέσα σε αυτή την οδυνηρή εξέλιξη της υγείας μου ο επαγγελματισμός των γιατρών, η επιστημοσύνη τους, η ιατρική τους εμπειρία και η προσήλωση τους στον όρκο του Ιπποκράτη ήταν εκείνα τα δεδομένα που έφεραν το θαύμα.
Οι γιατροί, της Μ.Ε.Θ και οι Αιματολόγοι που ήταν στην πρώτη γραμμή αλλά και οι Καρδιολόγοι, οι Παθολόγοι, οι φυσικοθεραπευτές, οι νοσηλευτές/τριες, του ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ Αθηνών, προέβησαν σε όλες τις θεραπευτικές ενέργειες που ήταν ανθρωπίνως και επιστημονικός δυνατό ώστε να επανέλθω και να ξεπεράσω τον κίνδυνο. Αξιοποίησαν την πολύ καλή επιστημονική τους κατάρτιση και όλα τα φαρμακευτικά μέσα και σκευάσματα, ανεξαρτήτου κόστους, ζήτησαν την επιστημονική συνδρομή ακόμα και ειδικοτήτων που δεν έχει το Νοσοκομείο ώστε να θωρακίσουν τον οργανισμό μου από τις συνεχόμενες επιθέσεις της νόσου και των ενδογενών λοιμώξεων και στο τέλος να την εξαφανίσουν.
Οι γιατροί την 11η ημέρα νοσηλείας μου μέσα στη Μ.Ε.Θ. με έβγαλαν από τη διασωλήνωση και την καταστολή, την 12η ημέρα επικοινωνούσα με το περιβάλλον, την 13η μεταφέρθηκα στην Κ.Χ, έχοντας καταφέρει το Ιατρικό θαύμα, να με επαναφέρουν στη ζωή.
Μέσα στην σύγχυση και ζάλη που επικρατούσε στο κεφάλι μου αυτές τις πρώτες ώρες ίσα που θυμάμαι που έρχονταν κοντά μου και μου μιλούσαν χαρούμενοι και την ικανοποίηση τους ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.
Ήξεραν ότι τα κατάφεραν χαρίζοντας τη χαμένη ζωή σε έναν συνάνθρωπό τους. Είναι το μεγαλείο ψυχής και η ικανοποίηση του γιατρού όταν εκτελεί το καθήκον του στο ακέραιο.
Μετά τη Μ.Ε.Θ η μεταφορά μου στην Κ.Χ. Παθολογική κλινική για 20 ημέρες για αποθεραπεία ήταν εξίσου πολύ ικανοποιητική αφού και εκεί όλο το Ιατρικό και Νοσηλευτικό προσωπικό ακόμα και οι εργαζόμενοι στη σίτιση εκτελούσαν τα καθήκοντά τους με υποδειγματικό τρόπο και σεβασμό τόσο στην ασθένεια όσο και στο ασθενή.
Σήμερα και σε απόσταση κάποιον μηνών από την περιπέτεια μου και έχοντας επανέλθει πλήρως η υγεία μου και χωρίς να μου αφήσει σημάδια, μπορώ και έχω το δικαίωμα να μιλάω για ιατρικό θαύμα στο Δημόσιο Νοσοκομείο και οι γιατροί του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Αθηνών που με φρόντισαν είναι οι ΣΩΤΗΡΕΣ μου και τους χρωστάω το υπόλοιπο της ζωής μου, όποιο και αν είναι αυτό.
Δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί θα αδικήσω πολλούς αλλά θα αναφέρω τα τμήματα του Ιπποκράτειου που ασχολήθηκαν με την υγεία μου.
Ο Διευθυντής και όλοι οι Γιατροί και το Νοσηλευτικό προσωπικό της Μ.Ε.Θ , η Διευθύντρια και οι Γιατροί του αιματολογικού τμήματος, ήταν στην πρώτη γραμμή. Επίσης οι καρδιολόγοι, ο Διευθυντής, οι Γιατροί και οι Νοσηλευτές/τριες της Κ.Χ παθολογικής κλινικής, συνέβαλαν τα μέγιστα στην αποθεραπεία μου.
Τους ευχαριστώ όλους και δημόσια και τους εύχομαι να είναι πάντα δυνατοί και ευτυχισμένοι και να χαρίζουν ζωή στους ασθενείς τους Είναι οι δικοί μου ΣΩΤΗΡΕΣ, αλλά και εκείνοι που κρατάνε το δημόσιο σύστημα υγείας ζωντανό.
