Λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Θεσσαλονίκης στο συνοριακό σταθμό της Γευγελής συνάντα κανείς την πρώτη πινακίδα στα αλβανικά: Maqedonia e Veriut λοιπόν, ως απόρροια του δώρου πού έδωσαν τα Σκόπια στην αλβανική τους μειονότητα για να στηρίξει τη συμφωνία των Πρεσπών και ένας ακόμη διεκδικητής της ιστορίας και της πατρίδας του Μεγάλου Αλεξάνδρου προστέθηκε επίσημα και με ελληνική μάλιστα συνυπογραφή.
Περνώντας λοιπόν μέσα από τη Γή των Σκιπιτάρων πού την προσδιόριζε στο ομώνυμο έργο του ο Γερμανός συγγραφέας Κάρλ μει το 1870 στην περιοχή της πόλης των Σκοπίων, βλέπει τους αλβανικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς να κυριαρχούν σέ μεγάλες περιοχές τριών κρατων-Τέτοβο στα Σκόπια, περιοχή βόρεια του Γενούσου ποταμού στην Αλβανία, κοιλάδα του Πρέσεβο στη Σερβία-και φυσικά στην αποσχισθείσα σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου. Συνεχίζοντας ΒΔ μετά την Κροατία και τη Σλοβενία και φθάνοντας στα γερμανόφωνα κράτη ανακαλύπτει πολυπληθείς αλβανικές κοινότητες, κυρίως στην Ελβετία, μέχρι να καταλήξει στο αλβανικό τζαμί στο Ντούισμπουργκ της Γερμανίας, κοντά στα σύνορα με την Ολλανδία.
Έχοντας λοιπόν μία Ελβετίδα καθηγήτρια Καλλιτεχνικών από τη Ζυρίχη πολλούς Αλβανούς μαθητές και για να τους προσεγγίσει καλύτερα παιδαγωγικά, θέλησε να επισκεφτεί την πατρίδα τους. Ταξίδεψε λοιπόν με τον Ιταλό σύζυγό της φέτος το καλοκαίρι και βρέθηκε στην περιοχή της… Κορυτσάς! το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική τους παρακίνησε να αναζητήσουν τους καταπληκτικούς βυζαντινούς ναούς των χωριών της περιοχής και τις μοναδικές αγιογραφίες πού αναφέρονταν στον πολύ λεπτομερή και ενημερωμένο γερμανικό ταξιδιωτικό οδηγό τους. Οδηγώντας στους δύσβατους δρόμους των χωριών, περπατώντας σε χωράφια και βάλτους και χάρη στην ευγένεια και την αγάπη των κατοίκων για τον τοπο τους, ανακάλυψαν και θαύμασαν τα ανεκτίμητα αυτα ελληνικά μνημεία. Ταυτόχρονα έγιναν μάρτυρες της εγκατάλειψης τους και της προσπάθειας του αλβανικού κράτους να εξαφανίσει κάθε ίχνος ελληνικής παρουσίας στη Βόρειο Ήπειρο, είτε αφήνοντας τα να ρημάζουν, είτε σβήνοντας τις ελληνικές επιγραφές διαπράττωντας ένα τεράστιο έγκλημα κατά της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πάντως διαπίστωσαν ότι εκεί όπως τους είπε και ο ανεπίσημος ντόπιος ξεναγός τους δεν υπάρχει…αλβανικός πολιτισμός.
Πράγματι όταν κάποιος αγοράζει κάποιο τουριστικό πακέτο για την Αλβανία, ουσιαστικά δε βλέπει τίποτα αλβανικό αφού συνήθως κατευθύνεται στη Βόρειο Ήπειρο. Ξεκινώντας από τις ακτές του Ιονίου με τους Αγίους Σαράντα, την ελληνική Χιμάρα, και το βορειότερο ελληνικό χωριό τη Νάρτα στην Αυλώνα όπως αναφέρουν οι ξένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί, συνεχίζοντας για το πανέμορφο Αργυροκάστρο και φθάνοντας στη Μοσχοπόλη και την Κορυτσά έχει περάσει δεκάδες ελληνικά χωριά και ιστορικούς τόπους του Ελληνισμού. Ιδίως η παρουσία των μοναστηριών και των εκκλησιών οριοθετεί την περιοχή και θυμίζει το πρόσφατο αμερικανικό σχέδιο στο Κοσσυφοπέδιο να αποδώσει στους Σέρβους την περιοχή όπου υπάρχουν Ορθόδοξα μοναστήρια. Πέρα όμως από τη ζωντανή μνήμη, υπάρχει η αγάπη των κατοίκων για την Ελλάδα πού ξεπερνάει και αυτή το γεωγραφικό περιορισμό των 99 μειονοτικών χωριών. για τους παλαιότερους, η απελευθέρωση και η παρουσία του Ελληνικού Στρατού το 1940-41 είναι η πιο γλυκιά παιδική ανάμνηση ελευθερίας και ταυτόχρονα θαυμασμού και συμπόνιας για τους Έλληνες στρατιώτες. Μία νεότερη κυρία από αυτά τα μέρη πού απαγορεύτηκε η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας ήδη από τη δεκαετία του 1930, διηγήθηκε χαρακτηριστικά ότι τα τελευταία λόγια της μητέρας της ήταν το Πάτερ ημών στα ελληνικά. τη γλώσσα πού σήμερα σχεδόν όλη η νέα γενιά γνωρίζει ή θέλει να μάθει.
Μετά από δεκαετίες διώξεων και μαρτυρίου δημιουργείται λοιπόν εκ των πραγμάτων μία μεγάλη ευκαιρία για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου να ορθοποδήσει, αρκεί να αφυπνιστεί ο απανταχού Ελληνισμός και να δράσει και το επίσημο Ελληνικό κράτος. το παρόν εξαιρετικό διπλωματικό προσωπικό της Ελλάδας στο χώρο αυτό καλείται να αντιμετωπίσει τον πρωτόγονο και υποκινούμενο αλβανικό εθνικισμό με αποφασιστικά βήματα για την προστασία της ζωής, της περιουσίας και των δικαιωμάτων όλων των Βορειοηπειρωτών. Όπως είπε στην πρόποσή του ένας νεαρός οικογενειάρχης, στο πανηγύρι του χωριού του στη Βόρειο ¨Ήπειρο, απευθυνόμενος στους καλεσμένους από την Ελλάδα: να είμαστε ενωμένοι. Και συνέχισε: Οι ορεσίβιοι Αλβανοί αποζητούν την Ευρώπη. Εμείς εδώ είμαστε Ευρώπη!
Δημ. Πέτκος
Βορειοηπειρωτικό ΒΗΜΑ
Πηγή:koukfamily.blogspot.com
Εγώ θα συμπλήρωνα,πολιτική αναγκαιότητα.Τη στιγμή που ο γείτονας Σουλτάνος διεκδικεί ζωτικό χώρο στο Αζερμπαϊτζάν,το Ιράκ,τη Συρία,τη Λιβύη,αλλά και την Τυνησία ακόμα,όπου φυσικά έχει μικρή ως ανύπαρκτη εθνολογική βάση,εμείς κοιμόμαστε.Εγκλωβισμένοι γιά δεκαετίες στο αθηνοκεντρικό κράτος που καταναλώνει κάθε πνευματική,καλλιτεχνική και οικονομική ικμάδα της περιφέρειας,φτάσαμε να πιστεύουμε πάλι ότι όχι μόνο η Κύπρος είναι μακριά,αλλά και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου,ακόμα και η Κάσος!.Και βέβαια είναι μακριά,γιά τους Αθηναίους και τους Θεσσαλονικιούς μεγαλοαστούς,οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει πιά τους ταξιδιωτικούς προορισμούς των Καλαβρύτων,της Αράχωβας,του Πηλίου,των Σερρών,του Καρπενησίου,των Σερρών και του Βόρα,που κακώς τον λένε οι δημοσιογράφοι Καϊμακτσαλάν,και πηγαίνουν πιά στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας,στην Τσεχία,την Ουγγαρία κλπ.,αν όχι την Ιταλία και τη Γαλλία.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε ότι “η Ελλάς πηγαίνει όπου υπάρχει η εθνολογική βάσις”.Και στη Βόρεια Ήπειρο, δεν υπάρχει πιά μόνο εθνολογική βάση και αγάπη του τοπικού πληθυσμού γιά την Ελλάδα,αλλά και εγγύτητα στα μεγάλα μας αστικά κέντρα.Κάποτε που δεν υπήρχαν δρόμοι,τα σύνορα μας φαίνονταν αξεπέραστα και μακρινά.Σήμερα,μετά τη δημιουργία σύγχρονου οδικού δικτύου,τα Ιωάννινα,η Φλώρινα,η Καστοριά,οι Σέρρες και η Καβάλα δεν είναι πιά τα μακρινά σύνορα,Είναι ανθούσες πόλεις που σιγά σιγά θα αποχτήσουν οικονομική εξωστρέφεια.
Αντί λοιπόν να μιλούμε γιά βίαιες λύσεις,μπορούμε να προτείνουμε ειρηνικά μέσα που θα φέρουν τη Βόρεια Ήπειρο στην αγκαλιά της Ελλάδας.Κι ένα απ’αυτά είναι η ίδρυση Πανεπιστημίου της μειονότητας.Κάπως έτσι,αν θυμούμαι,ξεκίνησαν και οι διεκδικήσεις των Αλβανών των Σκοπίων,πριν από 20 έτη.