Χωρίς και την στρατιωτική ισχύ, τα συμφέροντα των Ελλήνων δεν εξασφαλίζονται μόνο με το Διεθνές Δίκαιο και βολικές δηλώσεις και ανακοινώσεις συμπαράστασης
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ*
Επιτέλους, η Αθήνα θα ξυπνήσει; Επιτέλους, η Λευκωσία θα προσγειωθεί; Ποιο είναι το ύψιστο καθήκον ενός κράτους και η κορυφαία προτεραιότητα μιας κυβέρνησης; Η εν παντί υπεράσπιση των κρατικών και εθνικών συμφερόντων και η δι’ όλων των μέσων και τρόπων εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών έναντι ξένων επίβουλων και επιβουλών. Αυτά που διδάσκονται και γνωρίζουν οι πρωτοετείς φοιτητές των Διεθνών Σχέσεων, δεν τα γνωρίζουν, δεν τα κατανοούν, δεν τα αντιλαμβάνονται, δεν τα συνειδητοποιούν οι έμπειροι πολιτικοί της Ελλάδος και της Κύπρου;
Ο Θουκυδίδης, πριν από 2500 χρόνια και πλέον διασάλπισε ότι «ο ισχυρότερος δεσμός μεταξύ πόλεων (σήμερα, κρατών) είναι το συμφέρον». Τίποτε άλλο! Ούτε φιλίες, ούτε συμμαχίες, ούτε συνεργασίες, ούτε χειραψίες. Είναι χρήσιμες και αυτές αλλά, χωρίς την ισχύ, κατά κύριο λόγο οικονομική και στρατιωτική, κανείς και ποτέ δεν σέβεται έναν αδύναμο αντίπαλο. Ο Κινέζος στρατηγός, Σουν Τζου, στον αντίποδα του Θουκυδίδη, επισήμανε την ίδια εποχή:
«Εάν γνωρίζεις τον εχθρό και γνωρίζεις και τον εαυτό σου, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι το αποτέλεσμα χιλίων μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα υφίστασαι και μια ήττα. Αν δεν γνωρίζεις ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου, θα υποκύπτεις σε κάθε μάχη».
Τουρκοψοφοδεϊσμός
Η Ελλάδα και η Κύπρος από το 1974 υφίστανται πόλεμο από την Τουρκία. Το 1974, ο Αττίλας εισέβαλε, κατέλαβε και ακόμα κατέχει το 37% της νήσου, κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τότε, μία έπρεπε να ήταν η ομόθυμη πανεθνική στρατηγική για την εξάλειψη του ονείδους της τουρκικής κατοχής της Κύπρου: Η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό επειδή οι Τούρκοι δεν θα σταματούσαν στην αρπαγή και κατάποση μόνο του νησιού.
Η μεν Αθήνα, έκτοτε, βάφτισε τον τουρκοψοφοδεϊσμό και την ανεπάρκειά της με τη θέση ότι, η Κύπρος κείται μακράν. Η δε Λευκωσία εμπότισε την αδυναμία της με μιαν ασυγκράτητη, εξίσου τουρκοφοβική υποχωρητικότητα και αμείωτη προσχώρηση σε τουρκικές θέσεις, με την αφελή προσδοκία, πρώτον, ότι θα κατευνάσει και θα χορτάσει το τουρκικό θηρίο. Και, δεύτερον, ότι θα προβεί και αυτό σε παραχωρήσεις ώστε να επιτευχθεί λειτουργική και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό.
Ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία μελέτησαν και, φυσικά, δεν θέλησαν να κατανοήσουν, την τουρκική πολιτική, η οποία εκδιπλώνεται με απίστευτη καθαρότητα. Οι Τούρκοι ηγέτες, ανέκαθεν και διαχρονικά, βροντοφωνάζουν τους κατ’ εναντίον μας στόχους τους:
-Απαιτούν το μισό, τουλάχιστον, Αιγαίο και συνεκμετάλλευση, δηλ. συνδιαχείριση, συγκυριαρχία και συνιδιοκτησία των φυσικών πόρων του.
-Εκ των έσω κατάληψη της Δυτικής Θράκης διά του εκτουρκισμού των Πομάκων και της ανεξέλεγκτης δράσης του εκεί προξενείου και χρησιμοποίησης Τούρκων επιχειρηματιών ως Δουρείων Ίππων.
Επανάκτηση της Κύπρου (το ξεκαθάρισαν διά των γνωστών εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ, από το 1956!), πρώτον, διά της κατοχής, δεύτερον, διά του συνεχιζόμενου εποικισμού, τρίτον, διά της αρπαγής και ελέγχου των υδρογονανθράκων, τέταρτον, διά της μετατροπής της Ανατολικής Μεσογείου σε τουρκική, ισλαμική, μουσουλμανική λίμνη.
Η τουρκο-λιβυκή εκνομία
Τώρα, οι Τούρκοι πυκτεύουν και προς το λιβυκό πέλαγος. Η συμφωνία συναντίληψης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης (27.11.2019), καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα και ειδικά από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, ως πολιτικά, νομικά, διπλωματικά παράνομη και μη παράγουσα έννομα αποτελέσματα για τρίτα κράτη. Ποιοι είναι οι στόχοι της Τουρκίας με την πιο πάνω συμφωνία;
Πρώτον, να τσακίσει και να διαλύσει τον ενεργειακό, οικονομικό, πολιτικό, διπλωματικό άξονα Ελλάδος, Αιγύπτου, Κύπρου.
Δεύτερον, να αμφισβητήσει ευθέως και απροκάλυπτα, πλέον, την κυριαρχία της Ελλάδας και να επανακαθορίσει – έτσι σχεδιάζει – την ΑΟΖ στην περιοχή διά της γκριζοποίησης της Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου και, φυσικά, του Καστελόριζου.
Τρίτον, να αποκόψει στρατιωτικά, ενεργειακά και άλλως πως την Κυπριακή Δημοκρατία από την Ελλάδα και, δι’ αυτής της ενέργειας, να πλήξει καίρια τον αγωγό EastMed. Είναι γνωστή η δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Τσαβούσογλου ότι, η χώρα του δεν θα επιτρέψει (sic!) σε οποιονδήποτε να ενεργήσει μέσα στην δήθεν τουρκο-λιβυκή ΑΟΖ.
«Γαλάζια Πατρίδα»
Τέταρτον, η τουρκο-λιβυκή συμφωνία εντάσσεται στον αναθεωρητικό, επεκτατικό και κατακτητικό τουρκικό στόχο που αποκαλείται «Γαλάζια Πατρίδα». Η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλει στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και στο Ισραήλ, κατά κύριο λόγο ότι, η λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα» αποτελείται από 480.000 τ. χλμ θάλασσας (από τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο), η οποία, δήθεν, ανήκει της ανήκει.
Πέμπτον, η Τουρκία, κατά πάγια, διαχρονική πρακτική και τακτική, στοχεύει στη δημιουργία τετελεσμένων ώστε, όταν κρίνει σκόπιμο και συμφέρον, να σύρει κυριολεκτικά την Ελλάδα, σε πρώτο στάδιο, σε διαπραγματεύσεις αλλά με τουρκικούς όρους, και, σε δεύτερο στάδιο, να επιβάλει συνεκμετάλλευση των φυσικών πόρων τυ Αιγαίου.
Έκτον, το τουρκολιβυκό μνημόνιο (με την σχεδόν ανύπαρκτη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας, της Τρίπολης) πρέπει να αξιολογηθεί στο πλαίσιο μιας, μακράς πνοής, πολιτικής του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν όπως η Τουρκία (κατά παλαιά υπόδειξη του Νταβούτογλου) ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, συγκρουστεί με το Ισραήλ, αποκολληθεί από την άπιστη Δύση και αποκτήσει τέτοιαν ισχύ ώστε, μέχρι την 100ετηρίδα της Τουρκικής Δημοκρατίας, το 2023, η χώρα να καταστεί μεγάλη δύναμη και μεταξύ των πρώτων χωρών, οικονομικά.
Μέσα σε αυτή την προοπτική πρέπει να τοποθετούνται και οι τουρκικές στρατιωτικές βάσεις στο Κατάρ (3.000 στρατιώτες), στη Σομαλία και, τελευταία, η στρατιωτική και άλλη βοήθεια που, παράνομα, η Τουρκία προμηθεύει στην ισλαμική κυβέρνηση της Τρίπολης της Λιβύης. Και, φυσικά, πρέπει να συνυπολογίζεται και η ανενδοίαστη υποστήριξη στη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο ως μέσου υπονόμευσης του προέδρου της χώρας, στρατηγού Σίσσι.
Μεγιστοποίηση επιρροής
Έβδομον, η Τουρκία επιδιώκει να μεγιστοποιήσει την ενεργειακή, στρατηγική, οικονομική και γεωπολιτική επιρροή της στη Μεσόγειο και να επιβάλει διά της ναυτικής και άλλης ισχύος της, τον έλεγχο των υδρογονανθράκων της μεσογειακής λεκάνης.
Την περ. Παρασκευή, 13.12.2019, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην παρ. 19 των Συμπερασμάτων του, υπογράμμισε:
«Το μνημόνιο συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης για την οριοθέτηση των θαλάσσιων δικαιοδοσιών στη Μεσόγειο Θάλασσα παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων κρατών, δεν συμμορφώνεται με το δίκαιο της θάλασσας και δεν μπορεί να παράγει νομικές συνέπειες για τα τρίτα κράτη. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επιβεβαιώνει χωρίς αμφιβολία την αλληλεγγύη του στην Ελλάδα και στην Κύπρο σχετικά με αυτές τις ενέργειες της Τουρκίας».
Στο μέγαρο Μαξίμου και στη Λευκωσία πανηγύρισαν για την πιο πάνω υποστήριξη. Όπως την επομένη μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο, η ελληνική κυβέρνηση αποτίμησε «θετικά» τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής. Προστίθεται:
«Αν το ξεκάθαρο μήνυμα των Ευρωπαίων ηγετών θα φτάσει στην Τουρκία είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία, αλλά σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, στο Μέγαρο Μαξίμου δηλώνουν ότι είναι σαφέστατη η απόλυτη διπλωματική απομόνωση της Άγκυρας. Συμπερασματικά, στην κυβέρνηση θεωρούν ότι, από τη Σύνοδο Κορυφής ο πρωθυπουργός πήρε το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα και η επόμενη ημέρα βρίσκει την Τουρκία σε ακόμα πιο δύσκολη θέση».
Πολιτικές πλάνες…
Εξάλλου, κατά τη διάρκεια κοινών δηλώσεών του (11.12.2019) με τον Σέρβο Πρόεδρο, Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα, ο Κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στην τουρκική προκλητικότητα και επανέλαβε ότι, το μνημόνιο συνεργασίας Τουρκίας-Λιβύης δεν έχει καμία έννομη ισχύ.
«Το σύνολο της διεθνούς κοινότητας είναι με το μέρος της Ελλάδας όσον αφορά στο ζήτημα του άκυρου συμφώνου συνεργασίας Τουρκίας – Λιβύης, που καταδικάστηκε από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η χώρα μας έχει πολλούς συμμάχους σε όλο τον κόσμο». Παράλληλα, τόνισε ότι «η Ελλάδα θα υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία, όποτε απαιτηθεί, ενώ θα εξακολουθήσει να υπογραμμίζει την ανάγκη σεβασμού του διεθνούς δικαίου ως προϋπόθεσης για κάθε σχέση καλής γειτονίας».
Ώστε, λοιπόν, η επόμενη μέρα βρίσκει την Τουρκία «διπλωματικά απομονωμένη» και σε «ακόμα πιο δύσκολη θέση». Οποίες μοιραίες πολιτικές και διπλωματικές πλάνες… Η Αθήνα, όπως και η Λευκωσία (ο πρόεδρος Αναστασιάδης σύστησε για πολλοστή φορά, να επικρατήσουν «χαμηλοί τόνοι»), δεν εννοούν να αντιληφθούν ότι διαβάζουν λάθος και ερμηνεύουν με ανεκδιήγητα αφελή τρόπο την τουρκική πολιτική.
Με απλά λόγια: Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν απέναντί τους έναν εχθρό, ο οποίος σέβεται στοιχειώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και της διπλωματικής ή και πολιτικής πρακτικής. Δεν έχουν απέναντί τους έναν αντίπαλο που σέβεται, αν μη τι άλλο, σχέσεις καλής γειτονίας.
Απέναντί τους έχουν έναν αλαζόνα, ασυγκράτητο, αδίστακτο και έκδηλα αναθεωρητικό, επεκτατικό και κατακτητικό Ερντογάν, ο οποίος ξεκάθαρα διαμηνύει ότι, επιδιώκει να επανακτήσει τα εδάφη και να ανασυστήσει την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Γι’ αυτό δεν σέβεται απολύτως τίποτε! Ποδοπατεί και παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, αγνοεί το Δίκαιο της Θάλασσας, ασεβεί προς ψηφίσματα και ερμηνεύει αυτά κατά το δοκούν και πως εξυπηρετούν, κατά την αντίληψή του, τα τουρκικά συμφέροντα. Ενοχλείται μεν από αντιδράσεις, ψηφίσματα, ανακοινώσεις και δηλώσεις καταδίκης της έκνομης και επιθετικής συμπεριφοράς του αλλά… Συνεχίζει απτόητος επειδή παραμένει ατιμώρητος για την υπερφίαλη και κατακτητική πολιτική του.
Εθνική καταστροφή
Τι πρέπει να γίνει; Πώς η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν να αντιδράσουν, επιτέλους, κατά της αρπαχτικής και ασύδοτα επιθετικής αλαζονείας του σουλτάνου; Θα συμφωνήσω με τον Σάββα Καλεντερίδη, πρώην αξιωματικό του ελληνικού στρατού και γεωπολιτικό αναλυτή πως:
Αν ο Ελληνισμός δεν πάρει συγκεκριμένα αποτρεπτικά, κατασταλτικά και ακαριαία μέτρα, έστω και τώρα, κατά της τουρκικής επιθετικότητας, θα υποστεί τη μεγαλύτερη, ίσως, εθνική καταστροφή στη σύγχρονη ιστορία του.
Ποια μπορεί να είναι αυτά τα μέτρα; Περιληπτικά:
Πρώτον, αποφασιστική, συντεταγμένη και ομόθυμη, διαχρονικά, αξιοποίηση από την Ελλάδα και την Κύπρο των βασικών συντελεστών ισχύος: Οικονομία, διπλωματία, στρατός, πληροφορίες και σύγχρονη τεχνολογία. Με αταλάντευτο στόχο την αποτροπή αλλά και την ικανότητα-δυνατότητα πρόκλησης ακαριαίου κόστους στον Τούρκο επίβουλο.
Δεύτερον, τώρα, έστω και τώρα, επανακαθορισμός και σχεδιασμός μίας νέας, μακρόπνοης πανεθνικής στρατηγικής αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού και επεκτατισμού κατά του ελληνισμού. Έστω και τώρα, να οριοθετηθούν οι ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος-Κύπρου και Ελλάδος-Αιγύπτου. Γιατί η Αθήνα βραδυπορεί και αδιαφορεί;
Τρίτον, δραστικός εξοπλισμός των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Φρουράς με νέα οπλικά συστήματα. Έστω και τώρα, η Αθήνα και η Λευκωσία οφείλουν να συνειδητοποιήσουν την ολέθρια καθυστέρηση στην ενίσχυση της αμυντικής τους δυνατότητας, την αποδυνάμωση των αμυντικών μας δομών και την καταστροφική αποκοίμισή τους έναντι ενός αποθηριωμένου Ερντογάν.
Τέταρτον, στην Κύπρο, σύσταση, επιτέλους, ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, όπως εδώ και χρόνια επί ματαίω εισηγείται ο Φοίβος Κλόκκαρης, αντιστράτηγος ε.α. και πρώην υπουργός Άμυνας.
Αναβίωση του ΕΑΧ
Πέμπτον, άμεση αναβίωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Τα εθνικά σύνορα και τα αμυντικά όρια της Ελλάδας δεν είναι δυτικά της Ρόδου και της Κρήτης αλλά ανατολικά του ακρωτηρίου Αποστόλου Ανδρέα, της Κύπρου.
Έκτον, καλλιέργεια ενός γνήσιου πατριωτισμού αγάπης προς την Ελλάδα και την Κύπρο και ενίσχυσης του αισθήματος αγώνα και φρονήματος αντίστασης των Ελλήνων κατά του επελαύνοντος κατακτητικού ισλαμο-τουρκισμού.
Έβδομον, οι πόροι του Ταμείου Αμυντικής Θωράκισης της Κύπρου, αντί να σπαταλούνται για να καλύπτονται οι ασωτίες των εκάστοτε κυβερνώντων, να διατίθενται εξ ολοκλήρου για την ενίσχυση της άμυνας της νήσου.
Όγδοον, να αποφασιστεί, επιτέλους, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να αποκτήσει έναν ευέλικτο, αξιόμαχο αλλά και τεχνολογικά προηγμένο στρατό, με καλά εκπαιδευμένη εφεδρεία, ακόμα και με στράτευση των γυναικών. Αυτός ο στρατός πρέπει να διαθέτει στοιχειώδη αεροπορική και ναυτική ενίσχυση και κάλυψη, όπως έντονα υποβάλλει εδώ και χρόνια ο αντιστράτηγος ε.α. Φ. Κλόκκαρης.
Έννατον, η Ελλάδα κατά πρώτον, να ανασυστήσει και να αποκτήσει πολεμική βιομηχανία με ναυπηγεία για να καλύπτουν τις περισσότερες, τουλάχιστον, ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδος και της Κύπρου. Και, φυσικά, να επενδυθούν ελληνικά μυαλά και χρήματα για νέες μορφές πολέμου που ήδη επιβάλλονται από την τεχνολογία.
Δέκατον, οι αμυντικές συμφωνίες με φίλες, γειτονικές χώρες, οι οποίες επίσης και εξίσου αντιμετωπίζουν την ίδια τουρκική επιθετικότητα και αρπακτικότητα, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, να μετατραπούν και σε στρατιωτικές.
Ενδέκατον, γιατί Αθήνα και Λευκωσία αποφεύγουν να αξιοποιήσουν παντοιοτρόπως τον κουρδικό παράγοντα; Όπως ο Σάββας Καλεντερίδης επισήμανε σε ημερίδα του κυπριακού κόμματος, «Αλληλεγγύη», στη Λευκωσία (12.12.2019):
«Τους Κούρδους εμείς τους προδώσαμε, που ακόμα και σήμερα μας απλώνουν το χέρι και δεν βρίσκεται ένας θαρραλέος πολιτικός, με εξαίρεση την Ελένη Θεοχάρους, να τους απλώσει το χέρι. Αναζητούν συμμαχίες για να αντιμετωπίσουμε το θηρίο που λέγεται Τουρκία».
Πατριωτική ηγεσία
Όλα τα πιο πάνω προϋποθέτουν ένα ισχυρό απαιτούμενο, χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί ο,τιδήποτε: Μιαν αξιόπιστη, πατριωτική, αποφασιστική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία στην Ελλάδα και στην Κύπρο, η οποία να συνειδητοποιήσει, επιτέλους:
Α) Την κρίσιμη στιγμή, κανείς δεν θα πολεμήσει για μας.
Β) Οι Τούρκοι καταλαβαίνουν και σέβονται μία μόνο γλώσσα: Εκείνην της ισχύος.
Γ) Η κατάσταση για την ασφάλεια του κυπριακού και του ευρύτερου Ελληνισμού, όπως εξελίσσεται με την ασυγκράτητη τουρκική επιθετικότητα, είναι άκρως επικίνδυνη εξαιτίας και της αμυντικής αποδυνάμωσης των Ενόπλων Δυνάμεων μας.
Δ) Η Αθήνα και η Λευκωσία ας ακούσουν τι υποβάλλει ο Σταύρος Κουτρής, αντιστράτηγος ε.α. (σε παρέμβασή του σε ημερίδα που διοργάνωσε η «Αλληλεγγύη», στη Λευκωσία – 12.12.2019):
«Κανείς πολιτικός ή στρατιωτικός ηγέτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να εθελοτυφλεί και να πιστεύει ότι χωρίς στρατιωτική ισχύ μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας του, προβάλλοντας μόνο το Διεθνές Δίκαιο στις διεθνείς υποθέσεις».
Ελέχθη πως το Διεθνές Δίκαιο είναι το καταφύγιο των αδύνατων. Υπάρχει, όμως, και ο ρεαλιστικός, πικρός και ωμός αντίλογος: Δίκαιο είναι η ισχύς του δυνατού.
*Πρώην αρχισυντάκτης – Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα «Η Σημερινή» -ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας-Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille – Universite Catholique de Lille–France
Τρείς το πρωί, η καλύτερη ώρα για το μεγάλο μπαμ…….