Για αιώνες η δραχμή ήταν το βασικό εργαλείο του νομισματικού συστήματος του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Αρκετές πόλεις-κράτη εξέδωσαν νομίσματα με το όνομα αυτό (προέρχεται από το δράττω = αρπάζω) με πιο γνωστά το αργυρό δίδραχμο του Φείδωνα, το αθηναϊκό τετράδραχμο και το τετράδραχμο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το αθηναϊκό τετράδραχμο αποτέλεσε το πλέον διαδεδομένο νόμισμα την περίοδο της ακμής της Αθήνας τον 5ο αιώνα π.Χ. έως και την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οπότε επικράτησαν τα Μακεδονικά νομίσματα. Γινόταν δεκτό στις συναλλαγές σε όλο τον ελληνικό κόσμο. Στη μία όψη του απεικονίζεται η Αθηνά και στην άλλη το σύμβολο της πόλης των Αθηνών, η γλαύκα (κουκουβάγια). Το νόμισμα αυτό ήταν πιο γνωστό απλώς ως Αθηναϊκή γλαύκα, η οποία απεικονίζεται αιώνες αργότερα στην ελληνική εθνική όψη του κέρματος του ενός ευρώ.
Με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο όρος δραχμή διαδόθηκε και εκτός του ελληνικού κόσμου. Ο μύθος που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομα του μεγάλου στρατηλάτη συντέλεσε ώστε να κοπούν δραχμές με τη μορφή του από τους επιγόνους του αλλά και από άλλους ηγεμόνες για πολύ μεγάλο διάστημα μετά το θάνατο του.
Η δραχμή που για αιώνες επικράτησε να χρησιμοποιείται σε ένα τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου άρχισε να εκλείπει σταδιακά ως νόμισμα μετά τις ρωμαϊκές κατακτήσεις και την επικράτηση του δηναρίου ως νομισματικής μονάδας. Παρά ταύτα υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα νομίσματα τα οποία έχουν ως ρίζα τη λέξη δραχμή, όπως το ντιρχάμ του Μαρόκου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και το ντραμ της Αρμενίας.
Η δραχμή επέστρεψε στο ελληνικό νομισματικό σύστημα μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και συγκεκριμένα το 1883 επί βασιλείας Όθωνα. Η αναβίωση του ξεχασμένου για περίπου δύο χιλιετίες νομίσματος ήταν ακόμα μια προσπάθεια της ελληνικής πολιτείας να συνδέσει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Με Βασιλικό διάταγμα της 8ης Φεβρουαρίου 1833, η δραχμή αντικαθιστά τον φοίνικα, νόμισμα που επιχείρησε να καθιερώσει ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1828. Η νέα νομισματική μονάδα του σύγχρονου Ελληνικού κράτους υποδιαιρείται σε 100 λεπτά. Από τότε και αδιάλειπτα μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2002, η δραχμή ήταν νομισματική μονάδα του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Tα νομίσματα που θα εκδοθούν κατά την βασιλεία του Όθωνα περιλαμβάνουν τις χρυσές κλάσεις των 40 και 20 δραχμών, τις αργυρές των 5, 1, 1/2 και 1/4 δραχμών και τις χάλκινες των 10, 5, 2 και 1 λεπτών, από τρία διαφορετικά νομισματοκοπεία. Eκφράζοντας την ιδεολογία του μοναρχικού πολιτεύματος, τα χρυσά και αργυρά φέρουν την κεφαλή του Όθωνος και τον τίτλο του: «Bασιλεύς της Eλλάδος».
Για τους συλλέκτες δραχμών (αλλά και φοινίκων) κάποια από τα νομίσματα εκείνης της εποχής έχουν τη διάσταση του «ιερού δισκοπότηρου». Τα νομίσματα του Καποδίστρια, που κόπηκαν για μια 5ετία, ταξινομούνται σε περίπου 250 ποικιλίες. Μόνο πολύπειροι συλλέκτες εκείνης της περιόδου μπορούν να τις αναγνωρίσουν καθώς οι διαφορές ανάμεσα στα νομίσματα είναι απειροελάχιστες. Οι τιμές τους προφανώς καθορίζονται ανάλογα με τη σπανιότητα και μπορούν να φτάσουν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Η ποικιλία 205 π.χ. έφτασε πριν λίγα χρόνια να πουληθεί αντί 60.000 ευρώ!
Σε ότι αφορά τα νομίσματα του Όθωνα, ένα μεγάλο μέρος είναι κοινά και βρίσκονται σε πολύ προσιτές τιμές για το μέσο συλλέκτη. Κάποια όμως είναι τρομερά σπάνια και συνεπώς η αξία τους ανεκτίμητη.
Διακαής πόθος όλων των συλλεκτών είναι το 5λεπτο του 1836. Κόπηκε στο νομισματοκοπείο Αθηνών σε μόλις 1000 τεμάχια και από αυτά διασώζονται περίπου δέκα, τα περισσότερα σε ιδιωτικές συλλογές.
Στην ίδια κατηγορία ανήκει το πεντάδραχμο του 1845. Το καλύτερο γνωστό τέτοιο νόμισμα, μετά το δείγμα στο νομισματικό μουσείο Αθηνών, πουλήθηκε πριν κάποια χρόνια αντί 45.000 ευρώ!
Το σπανιότερο ελληνικό νόμισμα που υπάρχει είναι το πεντάδραχμο του 1846. Έχει σωθεί μόλις ένα και εκτίθεται στον πρώτο όροφο του νομισματικού μουσείου Αθηνών. Είναι ξεγραμμένο για κάθε συλλέκτη αφού είναι αδύνατη η απόκτηση του. Αν υποθετικά βγει ποτέ σε δημοπρασία, η τιμή του δεν μπορεί να εκτιμηθεί από κανέναν.
Δύο άλλο κομμάτια που αναζητούνται μανιωδώς από τους συλλέκτες είναι τα μισόδραχμα της περιόδου 1838-1942, που χαράχτηκαν σε δύο μήτρες. Το πρώτο από τον χαράκτη Χάγερ (με αυτή την ονομασία έμεινε και το νόμισμα στην ιστορία), ωστόσο πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν πολύ λίγα κομμάτια, τα οποία είναι σήμερα εξαιρετικά δυσεύρετα. Ο λόγος είναι ότι το πορτραίτο του Όθωνα (τον αναπαριστά με μουστάκι) δεν άρεσε στο βασιλιά και δεν εγκρίθηκε. Το σχέδιο και της δεύτερης μήτρας επίσης διαφέρει από τα υπόλοιπα νομίσματα, εξού και είναι (επίσης) σπανιότατο. Αριστερά της ημερομηνίας υπάρχει η Αθηναϊκή κουκουβάγια, σύμβολο του νέου τότε Βασιλικού νομισματοκοπείου Αθηνών, που βρισκόταν στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Η αθηναϊκή γλαύκα δεν υπάρχει σε κανένα άλλο νόμισμα του 19ου αιώνα, πέραν της μισής δραχμής του 1842 και της αντίστοιχης του 1843.
Για αυτό και αν πέσει ποτέ κάποιο στα χέρια σας, μην το εκλάβετε ως κάτι που θα μπορούσε να ενδιάφερει τον παλιατζή…
Η αλήθεια είναι πως από τότε πού φύγαμε από τη Δραχμή δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε
οικονομικά.