Η μεγάλη κεφαλή στο προαύλιο του ΕΜΠ αποτελεί το εμβληματικό μνημείο στο οποίο μικροί και μεγάλοι αφήνουν ένα λουλούδι, τιμώντας τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.
Και στις φετινές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, που ξεκίνησαν σήμερα με το άνοιγμα των πυλών του ΕΜΠ, το άγαλμα-κεφαλή θα είναι το σημείο όπου φοιτητές, μαθητές, πολιτικές οργανώσεις και εκπρόσωποι κομμάτων θα αφήσουν στεφάνια ή ένα λουλούδι.
Η κεφαλή, ωστόσο, έχει μια διαφορετική ιστορία από εκείνη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973. Παρά ταύτα, έχει καθιερωθεί ως μνημείο των απανταχού φοιτητών που αγωνίστηκαν απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Το άγαλμα αυτό δείχνει την κεφαλή του καθηγητή πανεπιστημίου Νίκου Σβορώνου. Μετά τη μεταπολίτευση πρύτανης του Πολυτεχνείου εκλέχθηκε ο Γ. Βουδούρης, μέλος του ΚΚΕ. Είχε φίλο τον γλύπτη Μέμο Μακρή, του οποίου υπήρχαν πολλά έργα του στην Ουγγαρία, όπου ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας. Ένα από τα έργα του ήταν το μπρούτζινο κεφάλι με τα χαρακτηριστικά του μεγάλου έλληνα ιστορικού Νίκου Σβορώνου, και αυτού μέλους του ΚΚΕ.
Με ενέργειες του Πρύτανη Γ. Βουδούρη τοποθετήθηκε κοντά στην είσοδο του Πολυτεχνείου να συμβολίζει τους αγώνες των φοιτητών και που χιλιάδες παιδιά και μεγάλοι έχουν καταθέσει λουλούδια πάνω της και γύρω της νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιο άγαλμα που έπεσε την φρικτή εκείνη βραδιά που μπήκε το τανκ στο πολυτεχνείο ή ότι είναι το κεφάλι που εικονίζει κάποιον άγνωστο αγωνιστή φοιτητή.
Ο καινοτόμος ιστορικός, διεθνούς αναγνώρισης, Νίκος Σβορώνος (1911-1989) διέπρεψε ως επιστήμονας στη Γαλλία, μελέτησε τον σχηματισμό και τη λειτουργία των κοινωνικών δομών στο Βυζάντιο και στον Νέο Ελληνισμό βασιζόμενος στην εξονυχιστική εξέταση οικονομικών τεκμηρίων και νομικών κειμένων, εισήγαγε νέα επιστημονικά εργαλεία στην ιστοριογραφική έρευνα και άφησε σημαντική παρακαταθήκη στους έλληνες ιστορικούς την πρωτοποριακή και διαρκώς ανήσυχη σκέψη του.
Ο Νίκος Σβορώνος γεννήθηκε το 1911 στη Λευκάδα και προερχόταν από Βενιζελική οικογένεια. Στα μαθητικά του χρόνια υπήρξε συνεκδότης του μαθητικού χειρόγραφου περιοδικού Νέος δρόμος (1926-1927)] .
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1935 έως το 1936 εργάστηκε στο Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης του εκδοτικού οίκου Δ.Δημητράκος. Εργάσθηκε στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, στο οποίο προσλήφθηκε το 1936. Παράλληλα δίδασκε στο Πρότυπον Λύκειον Αθηνών (Σχολή Μπερζάν).
Μετά την επιστροφή του από το μέτωπο της Αλβανίας συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1942 υπέβαλε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ως διδακτορική διατριβή το Περί των εν Ελλάδι νομισμάτων κατά την Τουρκοκρατίαν. Το 1943 εντάσσεται στις τάξεις του Ε.Α.Μ. και συνεργάζεται στην έκδοση του παράνομου περιοδικού Πρωτοπόροι.
Μετά τη διακοπή της έκδοσής του στα τέλη του 1943 εντάσσεται στον ΕΛΑΣ και ως στρατιωτικός διοικητής Βύρωνα-Καισαριανής συμμετείχε στην ένοπλη εμφύλια σύγκρουση της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 με επίκεντρο δράσης του την περιοχή του Μετς. Στη συνέχεια οπισθοχώρησε με το τάγμα του στο Τείχιον της Ναυπάκτου.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας επέστρεψε στην Αθήνα.Τον Δεκέμβριο του 1945, χάρις τις ενέργειες του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβ Μερλιέ και με υποτροφία της Γαλλικής Δημοκρατίας, με το πλοίο «Ματαρόα» κατέφυγε στη Γαλλία. Στο Παρίσι γράφτηκε στην Ecole Pratique des Hautes Etudes και στην Ecoles des Langes Orienatales.
Το 1955 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και το 1961 απέκτησε τη γαλλική. Το 1962 απέκτησε το doctorat τρίτου κύκλου και το 1975 ανακηρύχτηκε Docteur des Lettres της Σορβόννης.
Εργάσθηκε στο CNRS και δίδαξε ως διευθυντής σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes (IV Section) ιστορία των θεσμών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την πτώση της δικτατορίας δίδαξε στα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης, διετέλεσε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Πανεπιστημίου Κρήτης και διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, και ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Αθηνών(1976) και Θεσσαλονίκης(1977).
Πέθανε το 1989 στην Αθήνα.
Είναι ο μόνος Έλληνας που κατέθεσε στεφάνι εν ζωή, στη μαρμάρινη κεφαλή του «νεκρού» εαυτού του
Κάθε φορά που περνάω έξω από την Πατησίων στο Πολυτεχνείο τους φτύνω.Φτύνω αυτά τα αριστερά καθάρματα, αυτά τα τσογλάνια που έριξαν την καλύτερη κυβέρνηση που γνωλρισε ποτέ ο τόπος.
ΑΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΠΟΔΑ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ (ΤΑ ΔΥΣΤΥΧΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΜΕΛΕ ΝΑ ΣΤΟΛΙΣΟΥΝ )ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΑ ΤΟΥ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΗ ΣΒΟΡΩΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΣΤΟ( ΗΡΩΙΚΟ) ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ !!!! ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΡΡΙΞΑΝ ΑΥΤΟΙ ΑΛΛΑ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ ΟΤΙ ΑΝ ΕΒΑΖΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟ ΘΑ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΒΓΑΙΝΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ !!!ΤΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΤΟΝ ΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΔΙΟΤΙ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ !!!!ΣΤΟ ΔΗΘΕΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΦΩΝΑΖΑΝ ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΠΙΟ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ??? ΚΑΝΕΝΑ!!!!
Ως γνωστον, στη μαρξιστικη λογικη( διαλεκτικο υλισμο) ισχυειι ο νομος της μη αντιφασεως ,σε αντιθεση με την λογικη του Αριστοτελους, οπου ισχυει ο νομος της αντιφασεως:Κατι ειναι και ταυτοχρονα δεν μπορει να μην ειναι. Δεν μπορει να υπαρχω και ταυτοχρονα να μην υπαρχω.Στον διαλεκτισμο υλισμο μπορει να ζω και ταυτοχρονα να μην ζω!.. Ετσι , ο συντροφος Σβορωνος στεφανωσε τον πεθαμενο εαυτον του, ικανοποιωντας τον νομο της μη αντφασεως.Συγχαρητηρια στον μακαριτη, γιατι ειχε ενα ζωντανο model της θεωριας του(μαρξιστικης).
Ό μύθος του Πολυτεχνείου δεν πείθει κανέναν σοβαρά σκεπτόμενο Έλληνα.Μιά παρέα από λαμόγια και δήθεν αριστερούς και ψευτοπροοδευτικούς, έκαναν λιανά τον μύθο του Πολυτεχνείου και έφαγαν με χρυσά κουτάλια.Ό Ανδρέας Παπανδρέου ήταν τότε στον Καναδά, η Μελίνα Μερκούρη και ο Κώστας Λαλιώτης στο Παρίσι.Για πιά δήθεν αντίσταση μιλάμε ρε αλήτες της κλεπτοδημοκρατίας στην Ελλάδα;
Διόρθωση :
Το κωλόπαιδο ο Λαλιώτης (Βαθύπλουτος σήμερα, με τρελή περιουσία σε Ελλάδα, στο Ντουμπάι και βάλε) ήταν στο Πολυτεχνείο και μάλιστα ήταν ένας από τα 3 μέλη της επιτροπής που πήγε στο Ακροπόλ και συμφώνησε στο ρίξιμο της πύλης με το Τάνκ.
Υποπτεύομαι ότι η ιδέα να εμποδιστεί η έξοδος των φοιτητών που επιχειρήθηκε νωρίτερα από την Τοσίτσα, ήταν έργο των αφεντικών του (Οι ίδιοι που έφεραν με ελικόπτερα τον Μωσέ Νταγιάν και τους ελεύθερους σκοπευτές του για να σκοτώσουν κόσμο το βράδυ εκείνο) και ότι ο ίδιος επέβαλε στους άλλους την ιδέα με το τάνκ, το οποίο επίσης είχε σταλεί εκεί εν αγνοία του αξιωματικού και των πληρωμάτων, για να ολοκληρώσει το έργο του στησίματος της μεγαλύτερης απάτης που στήθηκε ποτέ, για να γίνει η μεταπολίτευση, το Κυπριακό, να ανοιχτεί ο δρόμος του ΠΑΣΟΚ, το Τσοβόλα δώστα όλα και ότι ζήσαμε, ζούμε και θα ζήσουμε σαν συνέπειες ακόμα.
Δεν έχω αποδείξεις, ούτε θα βρώ ποτέ, αλλά η διαίσθησή μου δεν με γελά.