Με αφορμή τη συλλεκτική αφίσα του 38ου Φεστιβάλ Πάτρας Αρχαίου Δράματος, που κάνει πρεμιέρα αύριο, θυμόμαστε ένα περιστατικό που συνέβη το 1996, όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ανέβαζε την παράσταση “Οιδίπους Επι Κολωνώ”.

Εκείνη την περίοδο, ο αγαπημένος Έλληνας ηθοποιός, είχε έρθει στην Πάτρα, λίγες ημέρες πριν, την παράσταση. Συναντούσε φίλους και διασκέδαζε με την παρέα του, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο, πόσο του άρεσε η Αχαϊκή Πρωτεύουσα και οι άνθρωποί της. Κάθε βράδυ, ζητούσε από τους συνεργάτες του Θεσμού και φίλους του, να πάνε σε όμορφο μέρος για φαγητό. Δεν ήθελε πολλούς στην παρέα του, όπως έλεγε, λίγοι και καλοί. Ο κόσμος, τον λάτρευε. Τον πλησίαζε και τον αγκάλιαζε, μεταδίδοντας έτσι τον θαυμασμό και την αγάπη τους σε έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς.

Απόγευμα… παραμονές της σπουδαίας παράστασης…, μας μεταφέρει την εμπειρία του ο Νίκος Σύφαντος, συνεργάτης τότε του Φεστιβάλ και ενας από τους ανθρώπους που συνόδευε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στις εξόδους του.

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ καθισμένος στις πρώτες θέσεις του Αρχαίου Ωδείου, σχεδόν ξαπλωμένος, δείχνοντας ότι ήθελε να ξεκουραστεί από την πρόβα που προηγήθηκε. Παρακολουθούσε με ευλάβεια τη σειρά του χορού. Ξαφνικά, αρχίζει να φωνάζει και σταματάει τον χορό! Δεν του άρεσε όπως το παρουσίαζαν και ζήτησε επανάληψη. Μια γυναικεία φωνή, ακούστηκε τότε δυνατά, η οποία διαμαρτυρήθηκε. “Εμένα μ έμαθε να τραγουδάω ο Ζαμπέτας…”, “άστραψε και βρόντηξε” ο Παπαμιχαήλ. Η μπάσα φωνή του έκανε αντίλαλο και “σκέπασε” τα μάρμαμα… αλλά “βύθισε” και το Αρχαίο Ωδείο στη σιωπή. Ανάσα… για λίγα λεπτά, δεν ακουγόταν. Φυσικά ο χορός, επανέλαβε την πρόβα και έκανε ακριβώς, όπως είχε υποδείξει ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός μας. 

Πρόκειται γιά ένα άγνωστο μέχρι σήμερα περιστατικό, ενδεικτικό όμως, του ισχυρού χαρακτήρα του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και της απύθμενης αγάπης του για το θέατρο και την τελειότητα της τέχνης.