Σαν σήμερα στις 12 Ιουλίου το 1912 γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της Ελλάδας και αυτός που… περιφρόνησε επιδεικτικά τον «δήμιο της Θεσσαλονίκης» Μαξ Μέρτεν. Η στιγμή που δεν ξεπέρασε ποτέ.
Συνηθίσαμε ή καλύτερα, μάς συνήθισε να προσφέρει (κυρίως) γέλιο απλόχερα, να γελάμε με τις ατάκες του και τους χαρακτήρες που έπαιζε, ωστόσο ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο λόγος για τον οποίος, κουβαλούσε δύο δυνατές, αλλά μοιραίες και δυσβάσταχτες στιγμές. Βλέπετε, η ζωή δεν είναι ούτε τηλεόραση ούτε θέατρο.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο οποίος γεννήθηκε μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 12 Ιουλίου το 1912, διάβαζε από μικρός μετά μανίας ακόμα και τις εφημερίδες με τις οποίες τύλιγαν τα ψάρια, ενώ αποφάσισε να ασχοληθεί με το «ηθοποιηλίκι» εξαιτίας ενός φιλιού-επιβράβευσης για την ερμηνεία του, από μια κοπέλα, είχε και τις σκοτεινές του στιγμές, όπως τον πόλεμο στο αλβανικό μέτωπο που πολέμησε…
«Πολεμούσαμε με πέτρες»
«Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμησις στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες».
Ο «δήμιος της Θεσσαλονίκης»
Στην κατοχή, ο Παπαγιαννόπουλος έκανε, όπως πολλοί ηθοποιοί θέατρο, και μάλιστα κάθε βράδυ ήταν γεμάτο. Ο ίδιος ενσάρκωνε τον «Βρουμ», που στα γερμανικά σημαίνει «σκουλήκι». Καθημερινά δεχόταν στο καμαρίνι του πολύ κόσμο ο οποίος ήθελε να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του, αλλά να που ένα βράδυ, του κτύπησε την πόρτα ο εκπρόσωπος του Μαξ Μέρτεν. Του διαβόητου «δήμιου της Θεσσαλονίκης» που έστειλε στο Άουσβιτς 50.000 Ελληνοεβραίους της Θεσσαλονίκης, αφού πρώτα λεηλάτησε τις περιουσίες τους, που η συνολική τους αξία ξεπερνούσε τότε τα 125.000.000 χρυσά φράγκα.
Δεν άνοιξε ποτέ την πόρτα στον εγκληματία πολέμου
Ο Μέρτεν είχε παρακολουθήσει την παράσταση και συγκλονίστηκε τόσο από την ερμηνεία του Παπαγιαννόπουλου που ήθελε να του δώσει συγχαρητήρια μετά στο καμαρίνι.
Αρχικά ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του, γιατί άλλαζε ρούχα. Ο Γερμανός απεσταλμένος επέμεινε, αλλά ο Έλληνας ηθοποιός περιφρόνησε τον εγκληματία πολέμου και δεν υπήρχε περίπτωση να τον δεχθεί, έστω και για τα τυπικά.
Ο απεσταλμένος του, αφού είδε και αποείδε, του μετέφερε απλά το μήνυμα του Μέρτενς: «Τον ρόλο αυτό στη Γερμανία τον παίζει ο καλύτερος ηθοποιός που έχουμε, αλλά σε ορισμένες σκηνές ο δικός σας, δηλαδή ο Παπαγιαννόπουλος, ήταν καλύτερος. Και αυτό έγκειται στην πονηριά και στην καπατσοσύνη την οποία έχει ο Έλληνας»!
Το μοιραίο τροχαίο και ο χαμός της Λουκέα
Μία στιγμή που στοίχειωνε τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ήταν το τραγικό συμβάν της 13ης Ιανουαρίου το 1978. Σε τροχαίο δυστύχημα στο 6ο χιλιόμετρο Φαρσάλων – Μικροθηβών, οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου ήταν ο ηθοποιός Ιωάννης Μιχαλάκος, η Μίνα Πολίτου, η Χάρις Λουκέα, η Πόπη Λάζου και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Γυρνούσαν από τον θίασο «ο Μαγκούφης», όταν προσέκρουσαν σε στύλο με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της η Χάρις Λουκέα που καθόταν στη θέση του συνοδηγού.
Σοβαρά τραυματισμένος ήταν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και ελαφρά τραυματισμένες ανασύρθηκαν οι ηθοποιοί Πόπη Λάζου και Μίνα Πολίτου.
Αυτό το γεγονός και τον χαμό της Χάρις Λουκέα, δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει ποτέ ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος που έλεγε «ήταν η κακιά στιγμή. Θα μπορούσε έλεγε να είχε πέσει το αυτοκίνητο μέσα στα χιόνια και να σωζόταν η Λουκέα».
