Πέρα από κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και ένας από τους τελευταίους πραγματικούς επαναστάτες, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν και μερακλής.
Δεν έκρυψε ποτέ πόσο λάτρευε τις πάσης φύσεως (νόμιμες και παράνομες) απολαύσεις αυτής της ζωής.
«Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες:
Ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος», όπως έχει γράψει απόλυτα περιγραφικά για ‘κείνον ο Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Μόνο που ξέχασε μια ακόμη «αρσενική αδυναμία» που είχε ο Ντιέγκο: Τα γρήγορα αυτοκίνητα.
Σαν αυτό που πρωταγωνιστεί σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές ανέκδοτες ιστορίες που αφορούν τον «pibe d’ oro»…
Μετά το Μουντιάλ του 1986 (όπου έβαλε «το χέρι του θεού» και το γκολ του αιώνα πριν οδηγήσει μόνος την Αργεντινή στην κατάκτηση του τροπαίου) ο Μαραντόνα ήταν κάτι σαν θεός επί γης.
Πουθενά στον πλανήτη δεν υπήρχε μέρος να μην τον αναγνωρίζουν, κανείς δεν συγκρινόταν μαζί του σε δημοσιότητα, τίποτα δεν έμοιαζε ανέφικτο να πραγματοποιηθεί -αρκεί να το ζητούσε.
Εν αναμονή λοιπόν της άφιξής του στη Νάπολη (η οποία περίμενε να τον υποδεχθεί ως παγκόσμιο πρωταθλητή) ο Μαραντόνα θέλησε ένα ιδιαίτερο δώρο για τον εαυτό του.
Στην Ιταλία ζούσε -την πρωτεύουσα των ακριβών αυτοκινήτων- ζήτησε από τον μάνατζέρ του, Γκιγιέρμο Κόπολα μια Ferrari. Όχι όμως σαν τις άλλες Ferrari. Τη δική του την ήθελε μαύρη…
Τι κι αν προσπάθησαν να του εξηγήσουν ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Ότι η συγκεκριμένη εταιρεία έχει συνδεθεί με ένα και μόνο χρώμα.
Τι κι αν ο ίδιος ο Έντσο Φεράρι -σε μια από τις διασημότερες ατάκες του- είχε πει «ζήτα από ένα παιδί να σου ζωγραφίσει ένα αυτοκίνητο. Σίγουρα θα το κάνει κόκκινο».
Αυτό το… παιδί ήταν διαφορετικό από τ’ άλλα. Ήταν πεισματάρικο. Και όπως αποδείκνυε εντός κι εκτός γηπέδου, είχε πάντα τον τρόπο να κάνει το δικό του.
Προκειμένου λοιπόν να ικανοποιήσει την επιθυμία του, ο μάνατζερ έκανε τα πάντα. Έφτασε μέχρι τον ίδιο τον Έντσο Φεράρι.
Και μπορεί να μην υλοποίησε την αρχική επιθυμία (αφού τα περιορισμένα μοντέλα της F40 που ζήτησε ο Ντιέγκο είχαν ήδη πωληθεί), αλλά πέτυχε να του αγοράσει μια μαύρη Testarossa.
Για να καταλάβει κανείς πόσο ιδιαίτερο ήταν το αίτημα του Μαραντόνα και πόσο ειδικό το προνόμιο που θα απολάμβανε, οι μόνοι για τους οποίους είχε γίνει εξαίρεση ως τότε και είχαν στην κατοχή τους μαύρη Testarossa ήταν οι Σιλβέστερ Σταλόνε, Μάικλ Τζάκσον και Μάικλ Τζόρνταν…
Βέβαια για την… ταλαιπωρία που υπέστη και για τον κόπο μέχρι να πείσει τον Φεράρι, ο μάνατζερ ανταμείφθηκε. Ή μάλλον φρόντισε ο ίδιος ν’ ανταμείψει τον εαυτό του.
Τη μέρα λοιπόν που θα έφτανε το αυτοκίνητο ο Κόπολα πλεύρισε τον πρόεδρο της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο. Του ζήτησε να τον συνοδεύσει.
Και θυμούμενος ότι στην άφιξή του μετά το Μουντιάλ ο Μαραντόνα τον είχε αγνοήσει επιδεικτικά στο αεροδρόμιο, του… έσκασε το παραμύθι:
«Πρόεδρε, γιατί δεν του κάνεις εσύ δώρο το αυτοκίνητο; Επέστρεψε πρωταθλητής κόσμου, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, τον έχεις στην ομάδα σου και δεν σου δίνει σημασία. Δεν σε χαιρετάει».
Όχι μόνο τον έπεισε, αλλά τον… δάγκωσε για τα καλά. Ενώ τη Ferrari την είχε πληρώσει 470.000 δολάρια, του είπε ότι κόστισε 870.000 δολάρια.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, συμπεριέλαβε στο «κοστουμάκι» άλλες 130.000 ευρώ για να βαφτεί μαύρο το αυτοκίνητο!
Μπορεί λοιπόν να το πλήρωσε… διπλά, αλλά τουλάχιστον ο Φερλαΐνο απόλαυσε την ικανοποίηση του Μαραντόνα όταν έμαθε ότι η Ferrari ήταν δώρο από τον πρόεδρο.
Όταν πήγαν μαζί με τον μάνατζερ να του το παραδώσουν, όχι μόνο του έδωσε σημασία, αλλά τον αγκάλιασε και τον φίλησε από τον ενθουσιασμό του.
Η χαρά του όμως δεν κράτησε πολύ. Διότι λίγα μόλις δευτερόλεπτα αφότου είχε κάτσει στο λευκό σαλόνι της πολυτελούς Ferrari -πίσω από το τιμόνι και με τη μηχανή να βρυχάται- ο Ντιέγκο άρχισε να ψάχνει το… ραδιόφωνο!
Και όταν διαπίστωσε ότι δεν διέθετε ούτε ραδιόφωνο, ούτε air condition, έγινε έξαλλος.
«Είναι σπορ αυτοκίνητο. Δεν έχει ραδιόφωνο και κλιματισμό. Θέλουν να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο βάρος γιατί τρέχει σε αγώνες», προσπάθησε να του εξηγήσει ο Κόπολα.
Για να γυρίσει ο Μαραντόνα προς το μέρος του Φερλαΐνο και ν’ απαντήσει με μια μίξη χιούμορ και απογοήτευσης:
«Πρόεδρε, μας π…ξαν από τον κ…ο»!
