Αυτό δεν είναι άλλο ένα θέμα για τις κασέτες Gameboy που τις φυσούσαμε για να πάρουν μπροστά ή για τα παιχνίδια στις γειτονιές που “τα σημερινά παιδιά δεν θα γνωρίσουν ποτέ”. Το Facebook είναι γεμάτο από σελίδες με νοσταλγικές εξιδανικεύσεις που φτάνουν στα όρια της παράνοιας, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι κι εμείς.
Εδώ θέλω να μιλήσουμε για μια ιστορική ευθύνη που φέρουμε όσοι θυμόμαστε τον κόσμο χωρίς ίντερνετ και κυρίως εμείς, οι κοντά στα 30, οι οποίοι αναπόφευκτα θα είμαστε και η τελευταία γενιά της “προ ίντερνετ ανθρωπότητας”.
Οι τελευταίοι που θα μπορούμε να περιγράψουμε τον παλιό καλό “offline κόσμο”.
Και η ιστορική μας ευθύνη είναι αυτή:
Να αποτελούμε μία αξιόπιστη και ειλικρινή γέφυρα μεταξύ του παλιού και του νέου κόσμου.
Κάτι που αν θέλεις δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι από μας, οι γονείς μας, οι οποίοι παραδόθηκαν πλήρως στην επανάσταση της εποχής τους: στην τηλεόραση. Παραδόθηκαν τόσο που σήμερα τους είναι αδύνατον να φανταστούν να περνούν τη μέρα τους χωρίς να βλέπουν τους εμετούς της. Υπάρχει χειρότερη υποταγή απ’ την συχνή παραδοχή τους ότι “ναι, η τηλεόραση δείχνει αηδίες, αλλά και τι να κάνουμε, αφού αυτά έχει, αυτά θα δούμε”;
Ξέχασαν πως ήταν η ζωή τους πριν την τηλεόραση και ξέχασαν να μεταφέρουν και σε μας την εικόνα εκείνης της ζωής.
Το να είμαστε, λοιπόν, οι θεματοφύλακες αυτού του “προΐντερνετικού” κόσμου είναι πρωτίστως ευθύνη προς τον εαυτό μας, ώστε να μη καταντήσουμε ποτέ σαν τους γονείς μας, στην περίπτωση που η “ψηφιακή επανάσταση” στραβώσει.
Αξίζει όμως να μεταφέρουμε και στους νεότερους την πραγματικότητα ενός αρχαίου και οριστικά χαμένου κόσμου, εντελώς ακατανόητου σ’ αυτούς, αξιόπιστα όμως και όχι ως γραφικά γεροντάκια. Αυτοί θα γίνονται σοφότεροι, πιο ανεξάρτητοι απ’ την τεχνολογία και άρα πιο αυτάρκεις και εμείς θα βοηθάμε τον εαυτό μας να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο κόσμους.
Δες τρεις τομείς στους οποίους μπορούμε να τους μοιράζουμε ατόφια σοφία.
Επικοινωνία
Είναι δύσκολο να θυμηθούμε πώς κανονίζαμε ραντεβού στα 90s, πόσο μάλλον να το εξηγήσουμε στους πιο μικρούς. Είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι -χωρίς τα κινητά- κανονίζαμε την τάδε ώρα να βρεθούμε κάπου και το κάναμε χωρίς να χανόμαστε ή να στήνουμε ο ένας τον άλλον. Κι όμως συνέβαινε. Και αυτό γιατί ξέραμε την αξία της συνεννόησης, της συνέπειας και της εμπιστοσύνης. Και αυτές τις αξίες μπορούμε να τις μεταφέρουμε στους νεότερους, δείχνοντάς τους πως επιβιώναμε χωρίς smartphones και ίντερνετ…
