« Τον Πολάκη και τη Δούρου τους συνδέει ένα νήμα, όχι μόνο αυτό της συνύπαρξής τους στον μεξικανικό στρατό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τους συνδέει μια τρομακτική απουσία ενσυναίσθησης.
Διαβάζει κανείς στα λεγόμενά τους ότι οι 91 νεκροί στο Μάτι και στον Νέο Βουτζά –βρέφη και παιδάκια, παππούδες και γιαγιάδες, αθώοι περαστικοί, συμπολίτες μας που βρήκαν φρικτό θάνατο– πήγαν και πέθαναν εις βάρος τους· «θόλωσαν» την εικόνα της κυβέρνησης, έκαναν τη Ρένα να αισθάνεται αδικημένη.
Οι νεκροί της πυρκαγιάς αναφέρονται ως κάτι το δευτερεύον όχι ως το μείζον.
Είναι μια «στραβή» που μας έκατσε, κάτι σαν να σου σκάει το λάστιχο και χάνεις το ραντεβού, είναι ένας λεκές στο καλοσιδερωμένο κοστούμι του κρατικού μηχανισμού.
Διαβάζεις στα λεγόμενά τους πως ως υπέρτατο αγαθό δεν είναι η ζωή και η διατήρησή της, αλλά η εικόνα της κυβέρνησης, να μη «θολώνει», να μη «μαυρίζει», να μη σου κάθεται η «στραβή».
Οι νεκροί είναι το ντεκόρ που χαλάει τον διάκοσμο της ικανής κυβέρνησης η οποία μόλις είχε φρεσκοβάψει τους τοίχους για τη φιέστα εξόδου από τα μνημόνια.»
Ανδρέας Στασινός
