ΑΛΗΘΕΙΑ, τι ΣΤΑΣΗ ΤΗΡΗΣΑΝ οι ΕΒΡΑΙΟΙ της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κατά την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της από τον ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΥΓΟ;

Η εγκατάσταση των εβραίων στην Θεσσαλονίκη έγινε το 1516. Σημειωτέον, ότι ο Σουλτάνος είχε δώσει άδεια εγκατάστασης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με ειδικά προνόμια, σε 120.000 εβραίους από το 1.487.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλονίκη…
Ας δούμε τώρα τη στάση των εβραίων κατά την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό, όπως κατεγράφη στην Ιστορία, χωρίς κάποια αντισημιτική διάθεση.
Μαρτυρία 1η, του Αστυνόμου Νικολάου Αργυριάδη, στην εφημερίδα «Μακεδονία» της 20ης Μαΐου 1933:
«Ο Ελληνικός στρατός προχωρεί.
Ο Ταχσίν κλονίζεται, καταρρέει, συντρίβεται.
Οι Εβραίοι ετρομοκρατήθησαν.
Μόνον ο Αυστριακός ναύαρχος θα μπορούσε να διώξη τους Γκιαούρηδες.
Η Ανωτάτη Ισραηλιτική Κοινοτική Επιτροπεία συνελθούσα υπό την προεδρίαν του αρχιρραβίνου Μάϊρ, απεφάσισε να επιδώση ψήφισμα προς τον Αυστριακόν ναύαρχον δια του οποίου παρεκαλείτο ούτος όπως εισηγηθή εις την Σεβαστήν Κυβέρνησίν του και διαταχθεί ο ελληνικός στρατός ίνα μη εισέλθη ένοπλος εις την πόλιν!
Ο Αυστριακός ναύαρχος ανέγνωσε μειδιών το γελοίον τούτο ψήφισμα και διαβεβαίωσε την επιτροπήν των χαχάμηδων ότι οι Έλληνες δεν έχουν ανάγκην συστάσεων και κηδεμονίας.
Οι Εβραίοι όμως επέμενον ότι ο Ελληνικός στρατός θα τους …έσφαζεν όλους και ότι ήτο επιβεβλημένη η αποστολή του ψηφίσματος τούτου προς την Αυστριακήν κυβέρνησιν!
Πράγματι αι μωρίαι της Ισραηλιτικής Κοινότητος ετηλεγραφήθησαν μέχρι Βιέννης, η Βιέννη ετηλεγράφησεν εις τας Αθήνας και ο τότε υπουργός των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλος κατέστησεν ενήμερον των φόβων των Εβραίων τον κατ’ εκείνην την στιγμήν διά της οδού 26ης Οκτωβρίου εισερχόμενον εις την πόλιν διάδοχον…».
Κι αν αυτή η μαρτυρία σας φαίνεται… υπερβολική, ας δούμε και μια δεύτερη, του υπεράνω πάσης αντισημιτικής υποψίας συγγραφέως Mark Mazower, από το πολυδιαφημισμένο από την εγχώρια «πολιτική ορθότητα» βιβλίο του «Θεσσαλονίκη:
Πόλη των φαντασμάτων – Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι 1430-1950»:
«…Και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης επιφύλαξαν ψυχρή υποδοχή στον νικηφόρο ελληνικό στρατό.
«Πρέπει να σας πούμε ότι ο Ισραηλίτης δεν έχει το νου του στις γιορτές», έγραφε ένας Εβραίος δάσκαλος λίγο μετά.
«Έχει υιοθετήσει μία στάση σωστή και αξιοπρεπή, όπως ταιριάζει στον ηττημένο…
Μόνο όταν χάνουμε αυτό που έχουμε, εκτιμούμε την πραγματική του αξία, και οι Ισραηλίτες, που ποτέ δεν ξέχασαν τα σπάνια προτερήματα της ανοχής και της ευμένειας του τουρκικού λαού, συναισθάνονται σήμερα, μέσα σ’ αυτή τη φοβερή καταιγίδα, ότι μόλις έχασαν την πιο σίγουρη και την πιο σταθερή τους βάση».
Πολλοί είχαν σοβαρές αμφιβολίες για τη μελλοντική ελληνική διοίκηση.
Ορισμένοι Εβραίοι ηγέτες προειδοποίησαν ότι η προσάρτηση από την Ελλάδα θα είχε καταστροφικές συνέπειες, γιατί θ’ απόκοβε την πόλη από τις παραδοσιακές της αγορές, και αντιπρότειναν ν’ αποτελέσει η Θεσσαλονίκη με τα περίχωρά της ένα αυτόνομο κρατίδιο υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων, μια εβραιοκρατούμενη μητρόπολη που θα ‘μενε έξω από τις αντιπαλότητες των Βαλκανίων γειτόνων της.
Αυτή η πρόταση διεθνοποίησης συζητήθηκε με Νεότουρκους εμιγκρέδες της Βιέννης, μεσολαβητές ήταν ορισμένοι Ντονμέδες της Θεσσαλονίκης.
Στην Κωνσταντινούπολη συστήθηκε μια τουρκο-εβραιο-βλάχικη Μακεδονική Επιτροπή, για την προώθηση αυτής της ιδέας.
Ορισμένοι εξέχοντες Εβραίοι Οθωμανοί συμπαθούντες ίσως να προχώρησαν ακόμη περισσότερο και να υποσχέθηκαν στην οθωμανική κυβέρνηση οικονομική βοήθεια, αν συνέχιζε τον πόλεμο ενάντια στα βαλκανικά κράτη…».