«Το είδα ως… θλιβερή οπερέτα. Και από τις δύο πλευρές. Από τη μία, αυτό το αγόρι που είχε βρεθεί στο πάρτι µε τον Σπέισι πάνω του, γιατί δεν αντέδρασε τότε; Γιατί δεν βγήκε να τον καταγγείλει; Μπορεί γιατί ήταν µικρός και φοβήθηκε. Πώς βρέθηκε σε εκείνο το πάρτι; Πού ήταν οι δικοί του; Γιατί τόσα χρόνια δεν µίλησε; Γιατί τώρα; Γιατί έγινε “µόδα” να καταγγέλλουν τις όποιες σεξουαλικές παρενοχλήσεις; Όταν µε παρενοχλήσεις, θα βγω να το φωνάξω. Θα γυρίσω τον κόσµο ανάποδα. Δεν θα το θυμηθώ χρόνια µετά -είτε πρόκειται για το αγόρι αυτό είτε για τις ηθοποιούς που παρενοχλήθηκαν από τον Γουάινστιν. Είναι άθλια η σεξουαλική παρενόχληση, άρα οφείλεις να την καταγγείλεις την ίδια στιγµή, για να µη συµβεί σε άλλους…».

– Η σεξουαλική παρενόχληση παίζει πια… πρωταγωνιστικό ρόλο στην επικαιρότητα.
«Ότι τι; Ότι δεν το γνωρίζουμε πως υπάρχει σε όλες τις δουλειές; ∆εν ξέρουμε πως πολλοί προσπαθούν µέσω της όποιας εξουσίας τους να “εκβιάσουν” σεξουαλικά υφιστάµενούς τους; Ή δεν ξέρουµε πως κάποιοι-κάποιες, προκειµένου να ανέλθουν, “προσφέρονται” σεξουαλικά; ∆εν πάνε κάποιες µε µίνι σε συνεντεύξεις µε στελέχη για να κερδίσουν την όποια θέση; ∆εν κοιµούνται νέα κορίτσια µε εκδότες-καναλάρχες-διευθυντές τραπεζών κ.λπ. για να κερδίσουν “πόντους” στο χώρο τους; Πέφτουµε από τα σύννεφα που γίνονται αυτά; ∆εν τα γνωρίζουµε; Τα ξέρουµε καλά».

«Οι καλλιτεχνικές θέσεις ευθύνης δεν πρέπει να γίνονται μέσω διαγωνισμών αλλά με ανάθεση»
Περίπου δύο χρόνια μετά, άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με πρωταγωνιστή πάλι τον Δημήτρη Λιγνάδη, διαδραματίζεται. Συγκεκριμένα στις 23 Ιουνίου του 2019, δύο ακριβώς εβδομάδες πριν από τις εθνικές εκλογές.

Εκεί ο Δημήτρης Λιγνάδης, σε άλλη μία συνέντευξή του  εκφράζει το ενδιαφέρον του για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά τον προβληματίζει το πλαίσιο της διαδικασίας του διαγωνισμού. Θέλει, λέει, η θέση να δοθεί με απευθείας ανάθεση.

Πιο συγκεκριμένα, ο διάλογος της συνέντευξης έχει ως εξής:

– Ακούγεται το όνομά σας για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετέχετε στο διαγωνισμό;

«Ναι, με ενδιαφέρει η θέση, αλλά με προβληματίζει το πλαίσιο αυτής της διαδικασίας. Η άποψή μου είναι ότι οι καλλιτεχνικές θέσεις ευθύνης δεν πρέπει να γίνονται μέσω διαγωνισμών αλλά με ανάθεση. Δέκα-είκοσι άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι, ένα χωριό είναι η Αθήνα. Γνωρίζουμε όχι μόνο τη δουλειά αλλά και το βίο του άλλου. Αρκεί μια συνέντευξη μ’ αυτούς που θα εκφράσουν ενδιαφέρον για να δεις ποιος σου κάνει. Γιατί να οχυρωθείς πίσω από μια προσχηματικά αξιοκρατική διαδικασία που ζητάει κατά ένα μεγάλο ποσοστό μόρια ΑΣΕΠ; Αν δηλαδή έχεις τρία ή τέσσερα διδακτορικά ή αν μιλάς πέντε γλώσσες; Κι εγώ ρωτάω: Τι από όλα θα μετρήσει κυρίως; Τα διδακτορικά, οι γλώσσες, η συνέντευξη;».

– Με τον τρόπο της ανάθεσης, που ίσχυε ώς τώρα, υπήρχαν διαμαρτυρίες, παράπονα για αναξιοκρατικές μεθόδους.

«Συμφωνώ ότι τα κριτήρια επιλογής πρέπει να είναι αξιοκρατικά. Μα τι πιο δίκαιο, έντιμο και γενναίο από το να πάρει ο υπουργός την ευθύνη να ορίσει τον τάδε. Η υπουργός είπε στον Λιβαθινό: “Δεν σας ανανεώνω, προκηρύσσω διαγωνισμό, μπορείτε να συμμετάσχετε”. Δηλαδή, δεν γνωρίζει ποιος είναι, τι έχει κάνει; ….. Είναι παράλογο να θέλω να γνωρίζω τα μέλη της; Θα είναι άνθρωποι του θεάτρου ή ο Μπάμπης ο Σουγιάς;».

Δύο μήνες μετά, στις 13 Αυγούστου, με απόφαση της κυβέρνησης και της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη, ο Δημήτρης Λιγνάδης διορίζεται καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Τα συμπεράσματα δικά σας…