Τo 1905 ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Σπύρος Μερκούρης εισήγαγε στην οδοποιία των Αθηνών την ασφαλτόστρωση. Η άσφαλτος θα απάλλασσε τους κατοίκους της πρωτεύουσας από τη σκόνη που το καλοκαίρι ήταν αφόρητη ενώ τον χειμώνα τα πάντα σκεπάζονταν από λάσπη.
Πρώτες ασφαλτοστρώθηκαν η οδός Αιόλου και οι εκατέρωθεν του δημοτικού θεάτρου οδοί, από την αγγλική εταιρεία The London Asphalt Co, με πιεστή άσφαλτο πάχους 7 εκατοστών, με κόστος 20 φράγκα ανά τετραγωνικό μέτρο. Στο τέλος του ίδιου έτους η ασφαλτόστρωση επεκτάθηκε από άλλη εταιρεία , στην οδό Σταδίου, την πλατεία Ομονοίας, την οδό Αθηνάς και την οδό Πανεπιστημίου. Συνεχίστηκε το επόμενο έτος στην πλατεία Συντάγματος και σε όλες τις συμβάλλουσες οδούς αυτής. Σημείο αιχμής είχε αποτελέσει το γεγονός ότι η δεύτερη ανάδοχος εταιρεία ανέλαβε το έργο της ασφαλτόστρωσης με πολύ χαμηλότερη τιμή κι αυτό ήταν κάτι που είχε προκαλέσει πολλές συζητήσεις, με αρκετούς να κάνουν λόγο για οικονομικό σκάνδαλο.
Το έργο είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, καθώς θα άλλαζε άρδην την καθημερινότητα των ανθρώπων. Γι’ αυτό και τα δημοσιεύματα των εφημερίδων ήταν συνεχή, αναλύοντας τη χρησιμότητα της οδοποιίας, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της ασφαλτόστρωσης.
Σύμφωνα με το βιβλίο του Δημήτρη Λαμπίκη «τα 100 χρόνια του Δήμου Αθηναίων», οι πρώτοι που είχαν αντιδράσει ήταν οι αμαξάδες, γιατί οι ρόδες των οχημάτων τους γλιστρούσαν επικίνδυνα στο νέο οδόστρωμα. Στην ίδια πλευρά ήταν και οι χαμάληδες των οποίων η δουλειά ήταν να σηκώνουν στους ώμους τους τις καλοντυμένες κυρίες για να περάσουν τον δρόμο χωρίς να λερωθούν από τις λάσπες και τη σκόνη.
Σε κάθε περίπτωση, όπως αναφέρει ο Κώστας Μπίρης στο βιβλίο του «Αι Αθήναι», ήταν τέτοιας αντοχής το υλικό το οποίο χρησιμοποιήθηκε που η άσφαλτος της Αιόλου υπερέβη σε διάρκεια ζωής τον μισό αιώνα.
Σημειώνεται ότι η οδός Αιόλου είχε σχεδιαστεί το 1833 από τους αρχιτέκτονες Σταμάτη Κλεάνθη και Έντουαρντ Σάουμπερτ και ήταν και η πρώτη οδός της Αθήνας που είχε στρωθεί με αμμοχάλικο το 1860.
