Το ημερολόγιο έγραφε 24 Ιουνίου 2010. Για χιλιάδες ανθρώπους η ημερομηνία ήταν σημειωμένη εδώ και μήνες. Άδειες είχαν κανονιστεί από τις δουλειές, οχήματα για το (μικρό ή μεγάλο) ταξίδι μέχρι την Μαλακάσα είχαν «κλείσει» από ευρύτερες παρέες, ενώ οι ποδοσφαιρόφιλοι θα έκαναν μια μικρή διακοπή από την πανδαισία μπάλας στην οποία είχαν βουτήξει με τα μούτρα από τις αρχές του μήνα, όταν και είχε αρχίσει το Μουντιάλ – εκείνη την ημέρα τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.

Οι τέσσερις μπάντες που θα εμφανιζόντουσαν στο γνωστό χωράφι – συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας είχαν ξαναέρθει στην Ελλάδα. Αλλά ποτέ ταυτόχρονα, ποτέ όλες μαζί. Ήταν οι λεγόμενοι Big 4 του thrash metal, απλά και μόνο μια μεμονωμένη συναυλία τους ήταν αρκετή για να κάνει τον ώμο σου να φλερτάρει με το ξεκόλλημα από τη θέση του. Και εκείνη την ημέρα θα παίζανε μαζί, back to back, στον ίδιο χώρο, εδώ στην Ελλάδα, μερικά (ή απλά κάμποσα) χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας: οι Anthrax, οι Megadeth, oι Slayer και φυσικά, ως αυτονόητοι headliners, οι Metallica. Ας είμαστε ειλικρινείς: καλή φάση το «όλοι οι Big 4 παρέα» αλλά για τους Metallica θα πηγαίναμε όλοι.

Ναι, χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν για εκείνη την ημέρα εδώ και μήνες. Μόνο που αυτή η ηδονική αναμονή που υπάρχει από το πρωί κάτι τέτοιες μέρες, σχετικοποιήθηκε λιγάκι όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε τον ουρανό: σύννεφα;;;; Τέλη Ιουνίου, ο τζίτζικας έσκαγε κάθε μέρα και κάθε ώρα και θεωρητικά το μοναδικό μας πρόβλημα ενόψει της εμφάνισης των Big 4 θα έπρεπε να είναι πως το να χτυπηθούμε μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη θα μας κάνει να στάζουμε από ιδρώτα. Κανένα πρόβλημα δηλαδή. Και τελικά, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε: μήπως θα βρέξει και η συναυλία θα ακυρωθεί; Μήπως η γκαντεμιά είναι τόσο μεγάλη που το πιο συναρπαστικό πράγμα που θα κάνουμε τελικά την πιο αναμενόμενη μέρα του χρόνου είναι να δούμε Μουντιάλ; Μήπως θα χάσουμε τους Metallica λόγω βροχής;

Ο καιρός έπαιζε σαδιστικά μαζί μας όλη την ημέρα: δεν έβρεχε αλλά τα σύννεφα δεν διαλυόντουσαν και η πιθανότητα μπόρας συνέχισε να υφίσταται. Το ίδιο ψυχοφθόρο συναίσθημα καθοδόν προς την Μαλακάσα, το ίδιο όσο έπαιζαν οι Sodom και μετά οι Slayer, το ίδιο και όσο έπαιζαν οι Megadeth. Όλα πήγαιναν καλά αλλά ισορροπούσαν σε ένα λεπτό σκοινί. Από στιγμή σε στιγμή, βροχή μπορεί να ξεσπούσε και να τα χαλάσει όλα.

Οι Metallica βγήκαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης, το intro του «Ecstasy Of Gold» προκάλεσε μαζικές ανατριχίλες, το «Creeping Death» ακολούθησε με τα γκάζια πατημένα, τόσο πολύ που ούτε καν καταλάβαμε τις σταγόνες που είχαν αρχίσει να πέφτουν πάνω μας μαζεμένες από τον ουρανό. Με το τέλος του τραγουδιού, οι ουρανοί άνοιξαν για τα καλά. Η βροχή δεν έπεφτε πια ανά σταγόνες, η μπόρα ήταν άγρια, όχι αστεία.

«Are you with us?», φώναξε ο Τζέιμς Χέντφιλντ στο κοινό που ήταν ήδη λούτσα και ενώ η βροχή δυνάμωνε δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο. Κραυγές πώρωσης ακούστηκαν. Τα ρούχα ήταν ήδη πιο βαριά λόγω του νερού που είχαν μαζέψει, τα μαλλιά έσταζαν, η όραση είχε γίνει θολή. Και οι πρώτες νότες του «For Whom The Bell Tolls» ακολούθησαν. Δύσκολα μπορεί κανείς να αφήσει έξω από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής του τα όσα έγιναν από εκείνο το σημείο και μετά.

Χιλιάδες άνθρωποι χτυπιόντουσαν κάτω από τη βροχή σαν να μην υπάρχει αύριο. Η βροχή έσκαγε αμείλικτη πάνω στα κεφάλια τους, πιο δυνατή, πιο έντονη όσο περνούσε η ώρα και ολόκληρο το πλήθος πήγαινε πάνω-κάτω σαν κουρδισμένο, χτυπιόταν υπό τους ήχους των Metallica. Και σε αντίθεση με τα όσα άπαντες φοβόντουσαν, ήταν αυτή η ύπουλη βροχή, αυτός ο υπόρρητος ανταγωνισμός με την πάρτη της, που μετουσίωνε τις στιγμές εκείνες σε στιγμές λαμπρής συναυλιακής ιστορίας. Η μέρα που οι Metallica έπαιξαν κάτω από τη βροχή και ούτε μισός άνθρωπος δεν ξενέρωσε αλλά αντίθετα όλοι έζησαν μια από τις πιο σημαντικές συναυλιακές στιγμές τους, απέχει πλέον δέκα χρόνια. Λιγάκι γέροι νιώθουμε μπροστά σε αυτή τη συνειδητοποίηση. Όμως, όπως και να έχει, ποτέ δεν θα δούμε με το ίδιο μάτι τις καλοκαιρινές βροχές.