Ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ηθοποιούς, με αμέτρητες ταινίες στο ενεργητικό του, αλλά και ένας από τους πιο όμορφους άνδρες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 27 Νοεμβρίου 1928. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και φυσικό ήταν το σπίτι τους να είναι γεμάτο από βιβλία και ο πατέρας του να τον βάλει στα καλύτερα σχολεία που υπήρχαν τότε.

Ο Αλεξανδράκης ήθελε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού και γι’ αυτό μπήκε στην Σχολή Δοκίμων, αλλά η μεγάλη του επιθυμία ήταν να μπορέσει να πάει στις ΗΠΑ και να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία. Αγαπούσε όμως πολύ και την ξιφασκία και έτσι μπόρεσε να μπει στην Εθνική Ομάδα, σε ηλικία μόλις δεκαπέντε χρονών.

Ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στο Εθνικό Θέατρο, μετά από την παρότρυνση ενός φίλου του (ο οποίος ίδει σπούδαζε στο Εθνικό) και όταν έδωσε εξετάσεις πέρασε πρώτος. Ένας ένθερμος υποστηρικτής του στην Σχολή, ήταν ο Δημήτρης Χορν, ο οποίος από την πρώτη στιγμή διέκρινε το ταλέντο του και ήταν απόλυτα σίγουρος για την επιτυχία του.

Την πρώτη του θεατρική εμφάνιση, την έκανε τον Ιούλιο του 1949, όταν η κ. Κατερίνα έψαχνε για το έργο που θα ανέβαζε την «Φθινοπωρινή Παλίρροια», έναν νέο, ωραίο, έναν ‘’Ζεν πρεμιέ’’. Και πράγματι, η επιλογή της να βγάλει τον Αλεξανδράκη σαν ‘’Ζεν πρεμιέ’’ την δικαίωσε, γιατί όλοι οι κριτικοί θεάτρου, εντυπωσιάστηκαν μαζί του και έγραφαν στις εφημερίδες τα καλύτερα.

Μάλιστα ένας απ’ αυτούς είχε γράψει, «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο».

Μετά βέβαια από αυτό οι προτάσεις δεν σταμάτησαν να έρχονται η μια μετά την άλλη και μια απ’ αυτές ήταν και του Φιλοποιμένα Φίνο, ο οποίος δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία και του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο. Την ίδια κιόλας χρονιά, έκανε και την πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση, στην ταινία «Δύο κόσμοι» και από εκεί και πέρα, καθιερώθηκε πια ως ο μεγαλύτερος γόης της εποχής.

Το 1956 έγινε θιασάρχης και σκηνοθετούσε θεατρικά έργα, ταινίες και συνεργάστηκε με καταπληκτικές και υπέρλαμπρες ηθοποιούς όπως, την Μελίνα Μερκούρη, τη Μάρω Κοντού, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη κ.α.

Πρωταγωνίστησε σε πάνω από εβδομήντα πέντε κινηματογραφικές ταινίες, όπως στην «Στέλλα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» κ.α, σε πολλά θεατρικά έργα όπως, ο «Γλάρος», «Η γυναίκα με τα μαύρα», «Η Μαρία της σιωπής» κ.α, και στην τηλεόραση, τον «Παράξενο Ταξιδιώτη», τον «Γιούγκερμαν» κ.α.

Η γοητεία του ήταν πια θρυλική και όσοι τον ήξεραν από κοντά έλεγαν, πως δεν υπήρχε γυναίκα που θα πήγαινε να τον δει στο θέατρο και δεν θα έκανε ακραία πράγματα, για να μπορέσει να αποκτήσει κάτι δικό του. Του έκλεβαν το κασκόλ, μάζευαν τις γόπες από τα τσιγάρα που πετούσε, του πέταγαν χαρτάκια με το τηλέφωνο τους την ώρα που εκείνος ερμήνευε τον ρόλο του και διάφορα άλλα πολύ πιο τολμηρά.

Κάποια ιστορία από τις πολλές για την γοητεία του, που δεν επιβεβαιώνονται αν είναι αληθινές ή υπερβολικές, είναι σε κάποιο γύρισμα που γινόταν σε μια βίλα στην Κηφισιά, την ώρα που πήγε ο Αλεξανδράκης στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί σε κάποιο διάλειμμα, λέγεται ότι πέρασαν από το δωμάτιο του, όλες οι γυναίκες που συμμετείχαν σ’ αυτό το φίλμ. Κάποια στιγμή του λέει ο Παντελής Παλιεράκης ‘’Αμάν ρε Αλέκο και αυτή? Δεν είναι πια και τόσο νόστιμη’’ και εκείνος του απάντησε με απλότητα ,‘’Ψυχή έχει και αυτή. Γιατί όχι?’’.

Η πρώτη του σχέση, κράτησε περίπου έξι μήνες και ήταν με την επίσης γοητευτική και ταλαντούχα, Έλλη Λαμπέτη. Ο πρώτος του γάμος, ήταν με μια γυναίκα από το Σουδάν (όπου είχε πάει με την κ. Κατερίνα για περιοδεία), η οποία ήρθε στην Αθήνα για τον γάμο, αλλά δεν ευδοκίμησε και ο χωρισμός τους επήλθε στο διάστημα των τριών ετών. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, με μια πολύ όμορφη Γαλλίδα, αλλά και αυτός ο γάμος κράτησε πάλι τρία χρόνια. Ο τρίτος του γάμος ήταν με μια Ελληνίδα επίσης ηθοποιό, την Αλίκη Γεωργούλη, με την οποία εκτός ότι έπαιζαν μαζί στο θέατρο, συμμετείχαν και σε διάφορα συλλαλητήρια, υπέρ της ειρήνης.

Όμως ούτε αυτός ο γάμος κράτησε και στα τέσσερα χρόνια οι δρόμοι τους χώρισαν. Έκανε όμως και τέταρτο γάμο με μια Ελβετίδα, από τον οποίο γάμο, απέχτησε και δυο παιδιά. Ο δικός τους γάμος, κράτησε πέντε χρόνια, μέχρι που το 1969 ερωτεύτηκε τρελά την ταλαντούχα Ελληνίδα ηθοποιό Νόνικα Γαληνέα, με την οποία είχε και την μεγαλύτερη σε διάρκεια σχέση, η οποία κράτησε είκοσι ένα χρόνια.

Το 1962 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έλαβε το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ταινία «Θρίαμβος» η οποία ταινία όμως, λόγο λογοκρισίας που υπήρχε εκείνη την εποχή, απαγορεύτηκε η προβολή της, αλλά μετά από αρκετό καιρό και σε μια έκδοση που ήταν λογοκριμένη, μπόρεσε να προβληθεί. Ακόμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος το 2001, για την προσφορά του Αλεξανδράκη προς την τέχνη, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής.

Εκτός από καταπληκτικός ηθοποιός, ήταν μαχητικός, ανθρωπιστής και είχε τον αέρα ενός κοσμοπολίτη, άλλα έμπειρου και σκληρού άντρα, αλλά και μια παιδικότητα, που μπορούσε να γοητεύσει και να κεντρίσει το ενδιαφέρων των πάντων.

Ο Αλέκος Σακελλάριος έλεγε, πως αυτός ο ηθοποιός είχε μια ιδιαίτερη λάμψη και μια φυσικότητα, που μπορεί να πεινούσε ας πούμε, αλλά εκείνος μπορούσε άνετα να δείχνει σαν να μην τον νοιάζει και σαν να αδιαφορούσε γι’ αυτήν του την κατάσταση. Ενσάρκωνε δηλαδή οποιοδήποτε ρόλο του έδιναν με μεγάλη επιτυχία.

Παρόλο που ήταν πια μεγάλος Σταρ, εκείνος πάντα έλεγε ότι δεν ένιωθε Σταρ. Πραγματικά ποτέ του δεν συμπεριφέρθηκε σαν βεντέτα, παρόλο που θα μπορούσε να το κάνει, με τόση λατρεία που δεχόταν από τον κόσμο καθημερινά.

Πάντα ήταν απλός ο τρόπος που κινιόταν. Ζούσε απλά χωρίς να έχει ίντριγκες, του άρεσε πολύ το διάβασμα και φυσικά η ξιφασκία και δεν απέκτησε ποτέ του εχθρούς. Είχε μόνο φίλους και πάντα προσπαθούσε να προστατεύει τους συνεργάτες του και ήταν όσο περισσότερο μπορούσε γενναιόδωρος και περιποιητικός με τις γυναίκες.

Είχε αριστερές πεποιθήσεις και έδινε δυναμικούς αγώνες για να μπορούν οι άνθρωποι να έχουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Παρόλο όμως τις πεποιθήσεις του, οι μεγαλύτεροι του θαυμαστές ήταν το βασιλικό ζεύγος Παύλου και Φρειδερίκης και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Τα τελευταία χρόνια πριν το μεγάλο του ταξίδι προς την αιωνιότητα, ήταν δάσκαλος υποκριτικής στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου. Στις 8 Νοεμβρίου 2005, λίγες μέρες πριν τα γενέθλια του και σε ηλικία 77 χρονών, έφυγε από την ζωή, μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

Ένας αξέχαστος ηθοποιός, ένας αξέχαστος άνθρωπος, που πραγματικά πρέπει να γράψει κάποιος ολόκληρο βιβλίο (όπως βέβαια και σε αρκετούς ακόμα εκείνης της εποχής),για να καταλάβουμε το μέγεθος της ανθρωπιάς, της ηθοποιίας, της ομορφιάς στην ψυχή και στο σώμα του, για να μπορέσουν οι πιο νέες γενιές ηθοποιών να δουν, να ακούσουν και να καταλάβουν πως πρέπει να συμπεριφέρονται, να αντιδρούν και να ενσαρκώνουν τους ρόλους τους, με αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς το κοινό τους.

Ένα αφιέρωμα δεν είναι αρκετό ώστε να χωρέσει τόσο την προσωπική ζωή, όσο τα επαγγελματικά βήματα του Αλέκου Αλεξανδράκη.