Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία ενός άντρα του Έντουαρντ Μοντράκε, έχει χαθεί στην ιστορία. Αφορά σε μια ασυνήθιστη περίπτωση που συνέβη παλαιότερα στο ιατρικό ιστορικό και η αναφορά της πλέον γίνεται μόνο ίσως σε ιστορίες που εκδίδονται κατά καιρούς. Η ιστορία της ζωής του έχει γίνει τόσο μπερδεμένη με το πέρασμα του χρόνου, ώστε να μην υπάρχει μια σίγουρη ημερομηνία γέννησης ή θανάτου σύμφωνα με τους σύγχρονους ερευνητές.
Η ιστορία ξεκινά πάντα όμως με τον ίδιο τρόπο. Ο Έντουαρντ Μοντράκε λέγεται ότι ήταν γόνος μιας από τις πιο ευγενείς οικογένειες της Αγγλίας. Ήταν ένας φωτεινός και όμορφος άντρας – μελετητής, μουσικός και χαρακτηρίζεται ως ένας νεαρός άνδρας που είχε μεγάλο χάρισμα. Σύμφωνα με την ιστορία ήταν αρκετά όμορφος όταν κάποιος τον παρατηρούσε από μπροστά, αλλά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του υπήρχε ένα δεύτερο πρόσωπο, διεστραμμένο και σατανικό.
Σε ορισμένες εκδοχές της ιστορίας, το δεύτερο πρόσωπο του Έντουαρντ ήταν ένα όμορφο κορίτσι. Αυτό είναι μάλλον αδύνατο, καθώς όλα τα παρασιτικά δίδυμα είναι του ίδιου φύλου. Συχνά ειπώθηκε ότι διέθετε τη δική της ευφυΐα του και ήταν αρκετά κακοήθης στις προθέσεις της. Σύμφωνα με την ιστορία τα μάτια της “ακολουθούσαν” τους περαστικούς και τα χείλη της «φλυαρούσαν» αδυσώπητα και σιωπηλά. Σύμφωνα με το μύθο, χαμογελούσε και χλεύαζε όταν ο Έντουαρντ Μοντράκε έκλαιγε για την κατάσταση του. Ενώ κανείς ποτέ δεν είχε ακούσει τη φωνή της ο Edward ορκιζόταν ότι συχνά έπρεπε να μείνει ξύπνιος από τον μισητό ψίθυρο του «κακού διδύμου» του
Η ιστορία τελειώνει πάντοτε με τον νεαρό Έντουαρντ να αυτοκτονεί σε ηλικία είκοσι τριών ετών. Η μέθοδος του θανάτου του διαφέρει επίσης, μερικές φορές αναφέρεται ότι ήταν δηλητήριο και σε άλλες εκδόσεις μια σφαίρα, ανάμεσα στα μάτια του διαβολικού-διδύμου του ώστε να τον βγάλει από τη δυστυχία του. Και στις δύο εκδόσεις ο Έντουαρντ αφήνει πίσω του μια επιστολή ζητώντας από τον «δαίμονα πρόσωπο» να καταστραφεί πριν την ταφή του, «μήπως συνεχίσει τους φοβερούς ψιθύρους του στον τάφο του».
Είναι η ιστορία του Έντουαρντ Μοντράκε αλήθεια; Αναφέρεται μια εκδοχή της ιστορίας και από τότε ο Έντουαρντ Μοντράκε έχει προβληθεί σε πολλά κείμενα, θεατρικά έργα, ακόμα και μουσική, όπως το τραγούδι του Γούετις που βασίζεται στην ιστορία. Ωστόσο, η ιστορία θεωρήθηκε ψευδής εδώ και αρκετό καιρό. Απλά ήταν πάρα πολύ φανταστική για να τη πιστέψει κανείς και, προφανώς, πολλά μέρη της ιστορίας απλά δεν στέκουν με την ιατρική έννοια του όρου. Επίσης, μέσω της επανάληψης τόσα χρόνια ίσως να έχει διαστρεβλωθεί κάτι που πιθανόν να ήταν ένα πραγματικό περιστατικό.
Πώς μπορεί κανείς να κάνει την υπόθεση ότι υπάρχει πράγματι κάτω από αυτήν την ιστορία;
Ο Τσανγκ Τζουνγκ ανακαλύφθηκε στην Κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή στις αρχές του ’80 στα 40 του χρόνια. O Τσανγκ είχε γεννηθεί με ένα δεύτερο πρόσωπο που αποτελούταν από ένα στόμα, μια ακατάλληλη γλώσσα, αρκετά δόντια, ένα μπάλωμα του τριχωτού της κεφαλής, καθώς άλλα απομεινάρια προσώπου. Ο λαιμός και τα χείλη του δεύτερου προσώπου δεν μπορούσαν να κινηθούν ανεξάρτητα, αλλά το στόμα δεν αντιδρούσε σε συνδυασμό με το άνοιγμα του στόματος του Τσανγκ . Λίγο μετά αφού ανακαλύφθηκε πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ώστε να αφαιρέσει χειρουργικά το δεύτερο πρόσωπο. Η όλη υπόθεση έχει καταγραφεί, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής επέμβασης, στο τηλεοπτικό πρόγραμμα της δεκαετίας του ’80, και όμως δεν υπάρχει σχεδόν καμία άλλη απόδειξη της ύπαρξής του. Η επέμβαση κρίθηκε επιτυχής και ο Τσανγκ πήγε πιθανόν σπίτι του στο χωριό του για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του, χωρίς το «διαβολικό πρόσωπο του».
Από εδώ μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ίσως και η ιστορία του Edward έχει κάποιο ψήγμα πραγματικότητας, ίσως να είχε κάτι παρόμοιο με τον Τσανγκ και η ιστορία αλλοιώθηκε από παραμυθάδες στο πέρασμα του χρόνου. Σκεφτείτε ότι η υπόθεση του Τσανγκ είναι σχετικά άγνωστη παρότι συνέβηκε πριν από λίγες δεκαετίες όπως και η παράξενη ιστορία του. Αυτές είναι πράγματι πολύ σπάνιες περιπτώσεις και το ότι το ανθρώπινο μυαλό έχει την τάση να χαρακτηρίσει το ασυνήθιστο ως αδύνατο, βοηθά συχνά πολλούς να κοιμούνται καλά τις νύχτες…
Μοντράκε όπως λέμε κόπι πάστε;