Μια από τις πιο κυρίαρχες εκφράσεις στην πολιτική ορολογία των τελευταίων ημερών είναι και το «πολεμική οικονομία». Με αυτόν τον όρο δίνεται το στίγμα – σήμα των καταστάσεων που πρόκειται να ενσκήψουν στα Έθνη και στις κοινωνίες τους, με βάση τον προσανατολισμό τους μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις τεράστιες αναστατώσεις – αναταράξεις που επιφέρει ο ανταγωνισμός ΗΠΑ/Δύσης με την Ρωσία και την Κίνα. Εννοείται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε αμέσως να υιοθετήσει τον όρο αυτόν, προσαρμόζοντάς τον στα κυβερνητικά λεγόμενα και πεπραγμένα.
Τι σημαίνει, όμως, ο όρος «πολεμική οικονομία», που τόσο ευρέως χρησιμοποιείται το τελευταίο χρονικό διάστημα; Πρώτον, την αντιμετώπιση των προβλημάτων στον τομέα της ενέργειας και των ελλείψεων σε βασικά αγαθά που δημιουργούν, έτσι κι αλλιώς, οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν ενάντια στην Ρωσία. Δεύτερον, να προλάβουν τα πολύ χειρότερα που μπορεί να προκληθούν από την εκτίναξη των τιμών και του πληθωρισμού. Τρίτον, να συγκαλύψουν τα πραγματικά αίτια και το αληθινό βάθος της κρίσης, δίνοντας απλώς μερικά «ψίχουλα» σαν ελεημοσύνη στα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας. Κάτι, δηλαδή, σαν φιλανθρωπική βιτρίνα για την κύρια κατεύθυνση που θα έχει η «πολεμική οικονομία» στο σύνολό της, η οποία θα χρωματίσει και θα δημιουργήσει το νέο πλαίσιο επιχειρησιακής και οικονομικής δραστηριότητας μέσα από σημαντικές αναπροσαρμογές και νέα σχήματα συνεργασίας και τροφοδοσίας που θα αναζητηθούν, αφού οι σχέσεις με την Ρωσία (άμεσα) και πιθανόν με την Κίνα (αργότερα) θα τροποποιήσουν ριζικά τα μέχρι πριν τον πόλεμο δεδομένα. Οι αναταράξεις και οι σπασμοί θα είναι τόσο μεγάλοι, ώστε η πρακτική χρήση του όρου «πολεμική οικονομία» θα νομιμοποιήσει νέα «έκτακτα μέτρα», θα συγκαλύψει μια γιγαντιαία μετακύλιση του βάρους της κρίσης στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, θα δικαιολογήσει τα τεράστια οικονομικά κενά και την βίαιη φτωχοποίηση (πάντα λόγω πολέμου), θα επιβάλλει ακόμα πιο αυταρχικές και ανελεύθερες ρυθμίσεις.
Επίσης, ο όρος αυτός είναι ο πλέον κατάλληλος, καθώς «κολλά» καλύτερα στην μεγάλη στρατοπέδευση της Δύσης, που με βεβιασμένο και πολεμοχαρή τρόπο θέλουν να επιβάλλουν οι ΗΠΑ σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επειδή, όπως τόνισε ο Μπάιντεν επί ευρωπαϊκού εδάφους, η σύγκρουση «των δυνάμεων της ελευθερίας και της δημοκρατίας κατά των αυταρχικών ανελεύθερων καθεστώτων θα είναι μακρόχρονη», με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.
Στα καθ’ ημάς, τέλος οι τηγανιτές πατάτες, το ηλιέλαιο και η βενζίνη. Οι τιμές στην λαϊκή στα ύψη, τα τιμολόγια της ΔΕΗ στον ουρανό. Τέλος, όμως, και στην ελευθερία και στα δικαιώματα. Τώρα, «έχουμε πόλεμο ενάντια στο Κακό», επομένως όλα τα άλλα περιττεύουν. Οι εφοπλιστές κάνουν χρυσές δουλειές, αφού θα μεταφέρουν το υγροποιημένο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ. Οι πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας έχουν κάνει κι αυτοί χρυσές δουλειές μέσω του Χρηματιστηρίου ενέργειας (σε όλες τις χώρες της Ευρώπης έχουν φροντίσει να προαγοράσουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε χαμηλές τιμές εδώ και καιρό, ενώ τώρα το πουλάνε με τεράστιο «καπέλο»), ενώ η κυβέρνηση και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δήθεν καταπολεμούν τα «φαινόμενα αισχροκέρδειας».
Το αστείο (τρόπος του λέγειν) στην όλη υπόθεση είναι πως την παγκοσμιοποίηση, ως εικόνα και ως πραγματικότητα έρχεται να την αντικαταστήσει ένα νέο δεδομένο έντονων συγκρουόμενων μπλοκ και η «πολεμική οικονομία». Όπως λένε αναλυτές, η παγκόσμια οικονομία και το διεθνές εμπόριο μπαίνουν σε «αχαρτογράφητα νερά». Η κατάσταση μιας «αβέβαιης ειρήνης» με μεγάλες γεωπολιτικές εντάσεις είναι το νέο «πολεμικό» σκηνικό.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα γεγονότων και εξελίξεων, το κεντρικό ερώτημα για όσους μπορούν ακόμη να σκέφτονται Ελεύθερα ανάμεσα στα ερείπια είναι το εξής: πως μια Χώρα μη ανεξάρτητη (πολιτικά και στρατιωτικά) και αποτυχημένη οικονομικά (χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη) μπορεί να βρει μια Εθνική διέξοδο; Σε αυτό το πράγματι δύσκολο, αλλά εξόχως κρίσιμο, ζήτημα και καλούμαστε και οφείλουμε να βρούμε τις απαντήσεις, αναζητώντας την Εθνική διέξοδο.
Γιώργος Μάστορας
