Κατά τη διάρκεια των επτά σεζόν του, το «Riverdale» είχε πολλές σκηνές που μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό, αλλά καμία όσο το φινάλε του, που ουσιαστικά υπονόησε πως οι τέσσερις πρωταγωνιστές, ο Άρτσι, η Μπέτι, ο Τζάγκχεντ και η Βερόνικα, ήταν όλοι τους μέλη μιας ανοιχτής, ρομαντικής «τετράδας». Αυτή η σκηνή δεν ήρθε από το πουθενά: ολοένα περισσότερες σειρές -από το «Succession» (όπου η Σιβ λέει στον Τομ πως θα ήθελε ανοιχτό γάμο το βράδυ του γάμου τους) μέχρι το «White Lotus» (που υπονοεί πως τα προβλήματα των δύο ζευγαριών λύθηκαν με λίγο swinging)- παρουσιάζουν τις ανοιχτές σχέσεις και τους ανοιχτούς γάμους ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του στρες και έναν τρόπο να αναζωογονηθεί η έλξη.
Και η ζωή μιμείται την τέχνη ή το αντίστροφο: από την Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ και τον Γουίλ Σμιθ με τον περίφημο ανοιχτό γάμο τους («μια διαφανής σχέση» το αποκαλεί η Τζέιντα) μέχρι τις φωτογραφίες του Ταϊκα Γουαϊτίτι και της συζύγου του Rita Ora να ανταλλάσσουν παθιασμένα φιλιά με την Τέσα Τόμπσον και ολοένα περισσότερους influencers στα social media να παραδέχονται πως βρίσκονται σε ανοιχτή σχέση ή γάμο, το κοινωνικό εκκρεμές φαίνεται να απομακρύνεται από τη μονογαμία ως το default setup των ρομαντικών σχέσεων. Θα μου πείτε, αυτοί είναι celebrities, τι σχέση έχουν με μας. Κι όμως, το αμερικανικό think tank Pew Research Center έκανε μια έρευνα το 2023, όπου 53% των ενηλίκων κάτω των 30 απάντησαν πως ένας ανοιχτός γάμος θα ήταν «αποδεκτός».
Tο αμερικανικό think tank Pew Research Center έκανε μια έρευνα το 2023, όπου 53% των ενηλίκων κάτω των 30 απάντησαν πως ένας ανοιχτός γάμος θα ήταν «αποδεκτός».
Κάποιοι, που θα παραπονεθούν για «αυτή τη νέα γενιά» με τις παράξενες ιδέες, εθελοτυφλούν. Ανοιχτές σχέσεις υπήρχαν ανέκαθεν, απλά στο παρελθόν τις θεωρούσαμε κάτι εξωτικό (ή κάτι γαλλικό, ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ είναι οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό). Και η μονογαμία δεν έχει καν να κάνει με το ήθος. Ξεκινήσαμε να είμαστε μονογαμικοί από ανάγκη, 5.000 χρόνια πριν, όταν αρχίσαμε να ζούμε σε κοινωνίες. Όταν η πατρότητα ενός παιδιού δεν μπορούσε να αποδειχθεί ήταν μεγαλύτερη η πιθανότητα να μην επιβιώσει ως την ενηλικίωση – αφού δεν υπήρχε ένας πατέρας-πολεμιστής να το προστατεύει σε ενδεχόμενη επίθεση από κυρίαρχα αρσενικά γειτονικής φυλής. Από τότε ευτυχώς πολλά έχουν αλλάξει. Και, ναι, υπάρχει η προδιάθεση για μονογαμία κωδικοποιημένη στο DNA μας, είναι όμως πολύ πιο πρόσφατη εξέλιξη και δεν εμφανίζεται εξίσου σε όλους. Διαφορές στους νευροδιαβιβαστές μας κάνουν κάποιους «φτιαγμένους» για γάμο, παιδιά και όλο το πακέτο happily ever after, ενώ κάποιοι άλλοι στη σκέψη πως πρέπει να μείνουν πιστοί σε έναν παρτενέρ εφ’ όρου ζωής απλά πνίγονται.

Η ανοιχτή σχέση, λοιπόν, ανάλογα με την περίπτωση (και προφανώς με την προϋπόθεση πως όλα τα μέλη της σχέσης γνωρίζουν και συναινούν) μπορεί να είναι ένα κάποιο σωσίβιο που θα μας αποθέσει ασφαλείς στη στεριά.