Αν βγάλεις φωτό σου σπάνε το κινητό: Το κλαμπ με τον τρομακτικό πορτιέρη και τους κανόνες που δεν τολμάς να παραβιάσεις

Κάπου στα τέλη των 90s με αρχές 00s, υπήρχαν δυο βασικές ταινίες που εξέφραζαν με το στυλ τους και τη φιλοσοφία τους όλη εκείνη την εποχή: το «Matrix» και το «Fight Club». Καθόλου τυχαία, ήταν ταινίες που «πουλούσαν» συνωμοτικότητα και εναλλακτική εμφάνιση. Ήταν δηλαδή δυο ταινίες που είχαν καταλάβει ότι είχε μεγάλη πέραση η underground κουλτούρα, γεγονός που αυτόματα την έκανε mainstream.
Αυτή ακριβώς η (περίπου) αντιφατική τάση επιχειρήθηκε να οργανωθεί ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα. Και μάλιστα, με απόλυτη επιτυχία. Στο Βερολίνο, την πόλη που μπορεί να καθορίζει το ευρωπαϊκό underground με την ίδια ευκολία που ένας ζωντανός άνθρωπος αναπνέει, το 2004 άνοιξε ένα κλαμπ, οι κανόνες λειτουργίας του οποίου θα μπορούσαν να έχουν προκύψει από το σύμπαν του «Matrix» και του «Fight Club».

Ο λόγος για το Μπερχάιν, το βερολινέζικο κλαμπ με τους εντυπωσιακούς, industrial αισθητικής, κλειστούς χώρους, τα ιδιωτικά δωμάτια για περιπτύξεις και τα άπειρα και κάθε λογής ναρκωτικά που κυκλοφορούν με το τσουβάλι. Το κλαμπ με τον τρομακτικό πορτιέρη με τα άπειρα τατουάζ που καλό είναι να μην τον κοιτάς στα μάτια και τους κανόνες που είναι απαραβίαστοι σαν τις εντολές του δεκαλόγου και έτσι πρέπει να τους αντιλαμβάνεσαι αν θες να πατήσεις το πόδι σου δεύτερη φορά εκεί μέσα.

Στο Μπερχάιν, κάθε Σάββατο βράδυ η ουρά είναι τεράστια αλλά είναι δεδομένο πως δεκάδες από όσους περιμένουν δεν πρόκειται να μπουν στο μαγαζί: τα κριτήρια είναι πολύ αυστηρά αν και ταυτόχρονα αντεστραμμένα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα, «κανονικά» κλαμπ.

Διότι αν στα υπόλοιπα κλαμπ του κόσμου πρέπει να βρεθείς καλοντυμένος στην πόρτα τους για να πάρεις το «οκ» και να την περάσεις, οι ιθύνοντες του Μπερχάιν έχουν εδραιώσει έναν κώδικα αντι-μόδας για κριτήριο εισόδου στο μαγαζί: όσο πιο άκυρο και φτηνό είναι το ντύσιμό σου, όσο πιο σνομπ απέναντι στις κυρίαρχες τάσεις της μόδας μοιάζεις, τόσο πιο πιθανό είναι να μπεις στο μαγαζί. Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο όσο και αν φαίνεται: τα κριτήρια των πορτιέρηδων είναι πολύ δύσκολα.

Φυσικά, αν μπεις υπάρχει ένας απαραβίαστος κανόνας που πρέπει να ακολουθήσεις. Κατά το «δεν μιλάμε ποτέ για το Fight Club», σε αυτό το μαγαζί ο κανόνας είναι: «δεν φωτογραφίζουμε ποτέ το Μπερχάιν». Αυτός είναι και ο λόγος που αν και πρόκειται για ένα από τα πιο φημισμένα κλαμπ της Ευρώπης ελάχιστες είναι οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν για αυτό: όσοι γουστάρουν να κάνουν checking στα μαγαζιά που πηγαίνουν και να ανεβάζουν stories με φωτογραφίες και βιντεάκια ενώ κλαμπάρουν, το Μπερχάιν μάλλον δεν είναι το μαγαζί τους.

Τα μέτρα ασφαλείας για να αποφευχθεί κάποια φωτογραφία είναι τόσο ισχυρά που είναι να αναρωτιέσαι πως διάολο κυκλοφορούν ακόμα και αυτές οι λιγοστές φωτογραφίες από το εσωτερικό του στο διαδίκτυο. Οι υπεύθυνοι του μαγαζιού συμπεριφέρονται κυριολεκτικά λες και πρόκειται για το κλαμπ κάποιας μυστικής οργάνωσης που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί στον έξω κόσμο.

Μέσα στο μαγαζί υπάρχουν άπειρες κάμερες που προσέχουν την κάθε σου κίνηση: αν τυχόν και κάνεις το λάθος να το φωτογραφήσεις, αργά ή γρήγορα ένας φουσκωτός θα σε βρει και θα σε πετάξει έξω. Βέβαια, τα μέτρα ασφαλείας ξεκινάνε από την πόρτα: αφού περάσεις τον σωματικό έλεγχο, οι πορτιέρηδες θα βάλουν ένα ειδικό αυτοκολλητάκι στην κάμερα του κινητού σου ώστε να μην ξεχαστείς και το χρησιμοποιήσεις για φωτογραφία όταν είσαι στο τσακίρ κέφι μέσα στο μαγαζί.

Κατά την έξοδο από το κλαμπ, ελέγχεσαι εκ νέου. Αν το αυτοκολλητάκι είναι ακόμα στη θέση του, όλα καλά. Αν λείπει σημαίνει ότι το έχεις βγάλει όσο ήσουν στο μαγαζί και εφόσον ισχύει κάτι τέτοιο οι πορτιέρηδες θα σπάσουν το κινητό σου μπροστά σου: μπόλικα κινητά έχουν σπάσει με αυτό τρόπο. Και μάλιστα, θα βγάλουν και μια φωτογραφία ώστε να έχουν το πρόσωπό σου και να μην ξαναπατήσεις ποτέ σε αυτό το μαγαζί.

Τα ίδια πάνω-κάτω φυσικά ισχύουν σε περίπτωση που απλά επιχειρήσεις ή (ακόμα χειρότερα) καταφέρεις να περάσεις δικά σου ναρκωτικά μέσα στο μαγαζί αντί να χρησιμοποιήσεις αυτά που παίζουν μέσα στο Μπερχάιν. Ή αν κάνεις καμιά μη συναινετική καφρίλα σε κάποιο κορίτσι ή κάποιο αγόρι στα ειδικά δωμάτια συνεύρεσης του μαγαζιού.

Κι όμως: παρά τους άκαμπτους σαν σπαθί κανόνες λειτουργίας αυτού του μαγαζιού, δεν υπάρχει μέρα που να μην είναι φίσκα. Ειδικά αν μπεις Σάββατο βράδυ, δεν αποκλείεται να βγεις από εκεί την Δευτέρα το πρωί! Δεν είναι υπερβολή: τις Κυριακές το μαγαζί δεν σταματάει να λειτουργεί, το κλάμπινγκ συνεχίζεται μέχρι και το πρωί της Δευτέρας!

Ναι, είναι εμπειρία ζωής να περάσεις ένα τουλάχιστον βράδυ στο Μπερχάιν. Δεν θα μπορείς βέβαια να το επιδεικνύεις. Έτσι είναι: η underground κουλτούρα έχει και το τίμημά της…