Η μία ήταν η απόλυτη Ελληνίδα σταρ, αυτή που εντός των κινηματογραφικών και θεατρικών τειχών ουδείς μπορούσε ν’ αμφισβητήσει τα πρωτεία της, εκείνη που κάθε τη βήμα προκαλούσε απανωτούς σεισμούς στον κύκλο των παπαράτσι.

Υπήρξε το διαχρονικό ελληνικό νούμερο 1, οι ταινίες της ξεπουλούσαν, ό,τι προϊόν κι αν έφερε το όνομά της εξαφανιζόταν μέχρι να πει κανείς «Νιάου, νιάου βρε γατούλα».

Στο πλάι της, μάλιστα, βρισκόταν το αντίστοιχο νο1 του αντρικού star-system, ένα όνομα εξίσου «βαρύ» με το δικό της, που μετέτρεπε το γάμο τους σε κάτι σαν κοσμοϊστορικό γεγονός.

Η άλλη υπήρξε στα νιάτα της (και όχι μόνο…) μία από τις ομορφότερες Ελληνίδες στα χρονικά, αναδείχτηκε Σταρ Ελλάς, ταξίδεψε από πολύ μικρή ηλικία στην Αμερική, έζησε στη Ρώμη και στο Λονδίνο, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για να συμμετάσχει σε ορισμένες από τις πιο πετυχημένες ταινίες της χρυσής εποχής του γαλανόλευκου σινεμά.

Η μία ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που ήταν παντρεμένη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Η άλλη η Ρίκα Διαλυνά.

Κι αυτό είναι το «νεφελώδες» στόρι που δένει, τρόπον τινά, τους 3 λαμπερούς πρωταγωνιστές…

Akou Akou Club, Κάννες, 1965

Η περίσταση επέτασσε, σχεδόν, γλέντι: το φιλμ «Διπλοπενιές» του Γιώργου Σκανελάκη σε σενάριο του μέγιστου Αλέκου Σακελλάριου αποτελούσε, κατ’ ουσίαν, το πρώτο ελληνικό μιούζικαλ που διαφήμιζε… απροκάλυπτα την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, ήταν «ντυμένο» με κλασικά τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου και ετοιμαζόταν να παρουσιαστεί στις Κάννες και το Σαν Σεμπαστιάν υπό τον αγγλικό τίτλο “Dancing the sirtaki”.

Πρωταγωνιστικό δίδυμο ήταν, φυσικά, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, οι οποίοι την εποχή που ετοιμαζόταν να βγει στις αίθουσες η ταινία έπαιζαν και στο θέατρο στη Θεσσαλονίκη.

Στο πλαίσιο της προώθησης των «Διπλοπενιών» οι δύο λαμπεροί σταρ πήγαν στις Κάννες, όπου και θα διοργανωνόταν ένα πάρτι στο Akou Akou Club. Εκεί, η Αλίκη και ο Δημήτρης γνώρισαν τον Ομάρ Σαρίφ, τον Αλμπέρτο Σάρντι και άλλους λαμπερούς ανθρώπους της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Προς το μέσο της βραδιάς ήταν έτοιμοι να δώσουν το σόου για το οποίο είχαν συμφωνήσει να εμφανιστούν: η Βουγιουκάλη θα χόρευε και θα τραγουδούσε, ο Παπαμιχαήλ θα «καταπιανόταν» με μια βαριά ζεμπεκιά και στο τέλος θ’ αποθεώνονταν αμφότεροι. Μόνο που…

Μόνο που υπολόγιζαν χωρίς την εκθαμβωτική ξενοδόχο: την Ρίκα Διαλυνά, η οποία επίσης βρισκόταν στο κλαμπ.

Το τι ακολούθησε έχει πάρει, πια, διαστάσεις μύθου, όμως υπάρχει η τοποθέτηση και της μίας και της άλλης πλευράς.

Ένα είναι βέβαιο: το τέλος της βραδιάς δεν ήταν το αναμενόμενο.

Ω, όχι: δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο…

Η εκδοχή της Αλίκης

Στο μυθικό πάρτι παρόντες ήταν- πέραν των 3 «πρωταγωνιστών», που, ειρήσθω εν παρόδω, γνωρίζονταν από παλιά μιας και ήταν συμμαθητές στην σχολή- και ο Βίκτωρας Μιχαηλίδης, σπουδαίος παραγωγός της εποχής (Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης η εταιρία).

Η Αλίκη είχε αφηγηθεί το τι θυμάται από εκείνη την βραδιά: «Από τις Κάννες θυμάμαι τον καβγά του Παπαμιχαήλ με τον Βίκτωρα Μιχαηλίδη. Ο Δημήτρης κι εγώ, μετά την παράσταση που παίζαμε στη Θεσσαλονίκη, είχαμε ταξιδέψει με νυχτερινή πτήση για τις Κάννες, είχαμε αλλάξει τρία αεροπλάνα κι ήμασταν άυπνοι. Επρεπε να παραβρεθούμε στην προβολή της ταινίας και στο πάρτι μετά. Εκεί γνώρισα και τον Ομάρ Σαρίφ, τον Ροκ Χάτσον και άλλους. Είδα κι από κοντά τη Ρίτα Χέιγουορθ, μεθυσμένη.

Πάμε λοιπόν στο πάρτι, όπου είχε συμφωνηθεί ότι στο «Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια» θα σηκωνόμασταν εγώ κι ο Δημήτρης. Ηταν και η Μανταλένα, η τραγουδίστρια, κι ο Ζαμπέτας. Αρχισε ο Ζαμπέτας να παίζει, σηκώθηκε ο Δημήτρης να χορέψει ζεϊμπέκικο, πήρα εγώ το μικρόφωνο μαζί με τη Μανταλένα, άρχισαν οι Γάλλοι να σπάνε τα πιάτα, να γίνεται ένας σαματάς, και ξαφνικά κατέβηκε ο γενικός διακόπτης. Σταμάτησαν όλα. Εκοψε ο Βίκτωρας το γλέντι, έδιωξε τις κάμερες και τους φωτογράφους, και είπε είναι πολύ νωρίς ακόμη, αργότερα.

Ο Δημήτρης δεν αισθάνθηκε καλά κι ήταν η πρώτη φορά που είχε 100% δίκιο σε έναν καβγά, γιατί εγώ δεν είμαι υπέρ των καβγάδων. Μετά από καμιά ώρα άρχισε να λέει ένα άλλο τραγούδι ο Ζαμπέτας κι είχε ανεβάσει τη Ρίκα Διαλυνά ο Μιχαηλίδης, έσπαγαν τα πιάτα γιατί κι αυτοί δεν ξέρανε, είχαν ανέβει δυο-τρεις χορευτές που είχαν φέρει, οι κάμερες έπαιρναν τη Ρίκα Διαλυνά κι εμείς στεκόμασταν φόντο γιατί ήθελε να προωθήσει ο Βίκτωρας τη Ρίκα. Και τότε ο Δημήτρης ανέβηκε πάνω, βούτηξε τον Βίκτωρα από το πουκάμισο, του έσκισε τις γραβάτες, τα σακάκια, «Εφερες εμένα και τη γυναίκα μου από τη Θεσσαλονίκη άυπνους;».

Είχε δίκιο ο Δημήτρης. Ηθελε να μας χρησιμοποιήσει ο Βίκτωρας. Δεν είναι σωστό που το λέω, γιατί έχει πεθάνει ο Βίκτωρας, αλλά είναι αλήθειες. Εγινε χαμός. Βγήκαν έξω από το κέντρο και ο Ομάρ Σαρίφ κράταγε τον Δημήτρη κι ο Αλμπέρτο Σόρντι τον Μιχαηλίδη. Η Ρίκα Διαλυνά εξακολουθούσε να χορεύει, οι κάμερες παίρνανε. Εγινε τέτοιος καβγάς… Κι εγώ σε μια άκρη έκλαιγα. Δεν ήξερα τι να κάνω, αισθάνθηκα τόσο άσχημα γιατί είχαμε ήδη γνωριστεί με όλους αυτούς τους ανθρώπους εκεί και την άλλη μέρα ήταν σε όλες τις τοπικές εφημερίδες πρωτοσέλιδο ότι το ελληνικό γλέντι κατέληξε σε ξυλοδαρμό», είχε πει χαρακτηριστικά, όπως διαβάσαμε στο προ τριετίας αφιέρωμα του ΒΗΜΑgazino, το οποίο εμπεριείχε και σπάνιες φωτογραφίες από το αρχείο του Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη.

Είναι αυτή η πλευρά της ιστορίας η σωστή; Έγιναν όντως έτσι τα πράγματα;

Μπορεί.

Από την άλλη, μπορεί και όχι.

Βλέπετε, οι απόψεις διίστανται… ελαφρώς.

Η εκδοχή της Ρίκας
Σε μια εκ βαθέων- και εκπληκτική, είναι η αλήθεια- συνέντευξή της στη Lifo, η Διαλυνά ξετύλιξε το κουβάρι της παραμυθένιας, θαρρείς, ζωής της, φτάνοντας μέχρι και το «διαβόητο» γλέντι του 1965, που μετά το Άλι- Φρέιζερ λογίζεται ως ο κορυφαίος αγώνας μποξ στην ιστορία.

Λέει, λοιπόν, για το περιστατικό η Ρίκα: «Με ταράζει αυτή η ιστορία και δεν την έχω πει ούτε στην αυτοβιογραφία μου. Με την Αλίκη και τον Δημήτρη ήμασταν συμμαθητές από τη σχολή. Όταν είχα κάνει κατάσταση στο εξωτερικό με τα εξώφυλλα που σας έλεγα, η Αλίκη μου τηλεφώνησε να εμφανιστώ στις «Διπλοπενιές» με έναν χορό. Ήταν η πρώτη ταινία του Σκαλενάκη, που μόλις είχε έρθει από την Τσεχία.

Συναντάω, λοιπόν, τον Σκαλενάκη στις Κάννες και μου λέει: «Α, κ. Διαλυνά, ήρθατε στην ταινία μας». «Όχι», του λέω, «δεν είναι δική μου ταινία αυτή, εγώ είμαι εδώ για άλλη, για μία ξένη ταινία». Πραγματικά, δεν πήγα στην προβολή του φιλμ, αλλά με τα χίλια ζόρια με πήγαν στο ελληνικό γλέντι που θα στηνόταν αμέσως μετά. Εκεί ήταν η Σώκου, ο Βερνίκος, η Σάσα Ντάριο, όλοι.   Βγαίνουν τα μπουζούκια, σηκώνεται η Αλίκη, αρχίζει να τραγουδάει, δεν γινόταν τίποτα. Μετά ο Παπαμιχαήλ βγάζει το σακάκι του, χορεύει ζεϊμπέκικο, πάλι τίποτα. Ανεβαίνει στο τραπέζι η Αλίκη, αρχίζει να κάνει τα νάζια της, τίποτα, μια αδιαφορία. Εμένα με είχαν κεράσει μια σαμπάνια και ήρθα στο κέφι. Με τραβάνε να χορέψω, μου άρεσε κιόλας που βρισκόμουν σε μια ελληνική βραδιά, αλλά έγινε ο κακός χαμός: πλάκωσαν όλοι οι παπαράτσι που με ήξεραν από την Ιταλία και μου φωνάζανε «Viva Rika, viva Rika!».

Τα φλας άναψαν, η Αλίκη πήγαινε να χωθεί κι αυτή και την έδιωχναν. Εκεί δεν ήταν Ελλάδα που τους έκανε ό,τι ήθελε, ούτε κι εγώ ήμουν σε καμιά θέση ισχύος για να κουμαντάρω τους παπαράτσι. Η πλάκα είναι που είχαν έρθει πιάτα από την Ελλάδα για να σπάσουν όταν θα ’βγαινε η «ντίβα», η Βουγιουκλάκη.

Έλα, όμως, που δεν είχε γίνει τίποτα με την ίδια και οι άλλοι νόμιζαν πως τα πιάτα προορίζονταν για τον δικό μου χορό! Καταλαβαίνετε πως όλο αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν στημένο, όπως με κατηγόρησε μετά τον θάνατον της Αλίκης ο Παπαμιχαήλ! Και εκατομμύρια να έδινα, δεν θα το κατάφερνα!

Οι «Διπλοπενιές» ήταν παραγωγή του διδύμου Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης. Μάλιστα ο Μιχαηλίδης είχε εγχειριστεί πρόσφατα τότε στα μάτια. Τον βουτάει ο Παπαμιχαήλ απ’ τη γραβάτα, τον κολλάει στον τοίχο κι αρχίζει να τον κατηγορεί ότι το έφτιαξε όλο αυτό το σκηνικό για να «ρίξει» τη Βουγιουκλάκη και να προβάλει τη Διαλυνά! Τι να με προβάλει, που μου είχαν κόψει τον μισό ρόλο απ’ την ταινία κι άμα δεν ήμουν συνεπής, θα ‘χα φύγει στα μισά των γυρισμάτων.

Έπειτα, σαν να τον βλέπω τώρα, πετάει τη βέρα του ο Παπαμιχαήλ και γυρνάει και λέει της Αλίκης: «Μωρή, σήκω να φύγουμε τώρα! Άμα δεν έρθεις, σε χωρίζω!». Πίσω στην Ελλάδα, οι Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης ήταν να κάνουν άλλη μία ταινία με την Αλίκη, που δεν έγινε. «Αν συνεχίσεις να ανέχεσαι αυτή την κατάσταση, χωρίζουμε τα τσανάκια μας» ήταν τα λόγια του Μιχαηλίδη στον Δαμασκηνό μετά απ’ ό,τι είχε συμβεί στις Κάννες! Εδώ ποιος να τα ’γραφε αυτά; Όλοι οι δημοσιογράφοι τρώγαν και πίναν στο σπίτι της Αλίκης…»

Μήπως αυτή η περιγραφή των γεγονότων είναι η πιο ακριβής; Ποιος ξέρει.

Και, εδώ που τα λέμε, λίγη σημασία έχει.

Υπάρχουν μερικές ιστορίες που αναπνέουν καλύτερα στο πέρασμα του χρόνου αν ορισμένα κομμάτια τους καλύπτονται από ένα πέπλο ασάφειας.

Κι αυτή είναι ξεκάθαρα μια τέτοια…