Του παπά Ανδρέα Κεφαλογιάννη
Στις 21 Φλεβάρη 2016 ταξίδεψε στον ουρανό πλάι στο θεό μας ο ΠαπαΓιώργης Χιωτάκης ο Σφακιανός ρασοφόρος που δεν ξεμύτισε των ανθρώπων, μήτε πλάγιασε χορτάτος, μήτε χαμογέλασε των αδίκων. Αντάρτη των έλεγαν, αναρχικός στις εφήμερες ουτοπίες και πλήρως προστατευμένος από την τεκνογονία του. Δώδεκα παιδιά και γυρνοβολούσε με τα πόδια τις στράτες, κακοτράχαλες ή όχι, καλντερίμια, στενά, λιοπυροβαλλόμενα κι ασκίαστα τα δρομολόγια του, ακόμη και θαλασσοβρεγμένα, για να καταφέρει να κάμει το χρέος του σε κάθε εκκλησιά και ξωκκλήσι στην τόσο μεγάλη ενορία του στα Σφακιά. Ο ΠαπαΓιώργης, ήταν ένας από τους πέντε Σφακιανούς Παπάδες, που δεν κιότεψαν, που δεν ασχημόνησαν, που γνώριζαν καλά το χρέος τους, σε θεό, ανθρώπους, στη σημαία και την πατρίδα, που ξέρανε το χρέος τους μπροστά στην Αγία Τράπεζα αλλά και κρατώντας το Άγιο Δισκοπότηρο. Κάθε ξημέρωμα από τα Νομικιανά Σφακίων ξεκινούσε να κάμει το χρέος του, βαστώντας τσάντες που ζύγιζαν κιλά, και μέσα είχαν τις υποχρεώσει του, στο τόπο του, στους συνανθρώπους του, στο σχήμα του το Ιερατικό.
Και ποια είναι η παρακαταθήκη του: «Είμαι ένας Ταλιμπάνης της Εκκλησίας, που τον θάνατο δεν τον έχω για τίποτις γιατί όποιος φοβάται τον θάνατο καλή πράξη δεν μπορεί να κάνει κι όταν προδικάζεις τη νίκη για να πολεμήσεις τότες είσαι ηλίθιος. Άπαξ και πολεμώ τότε είμαι νικητής». Αυτή, η παρακαταθήκη του…. Μαχητής σε έναν αέναο και δίκαιο αγώνα. Μη σπαταλιέσαι δηλαδή σε όσα φαντάζεσαι πως σου πρέπουν και είναι καλά για σένα… Αυτή, η μεγάλη του κουβέντα, χρέος όλων μας. Όπως χρέος μας είναι, να μείνουμε ενωμένοι όπως ενωμένοι υπήρξαν και έμειναν οι Σφακιανοί Παπάδες.
Ο ΠαπαΓιώργης Χιωτάκης, ο παπά Μιχάλης Δαμανάκης, Ο παπάΚωστής Χομπίτης, ο παπάΝικόλας Παπαδόσηφος και ο παπάΝικόλας Γιαννουλάκης. Μια γροθιά μια προσευχή. Μαζί δημιούργησαν την Ένωση Σφακιανών Παπάδων. Οι Σφακιανοί Παπάδες μας, όταν το 1976 έγινε η παραβίαση των χωρικών μας υδάτων, σήκωσαν ανάστημα φωνάζοντας για το Τούρκικο Πλοίο ΧΟΡΑ ότι η τακτική αυτή, θα δημιουργήσει προβλήματα στην πατρίδα μας. Λίγους καιρούς πιο μετά, σήκωσαν ανάστημα και κατά των Αμερικανικών Βάσεων, εκφράζοντας την πεποίθηση τους ότι οι βάσεις αποτελούν τον ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ για την χώρα μας. Ο ΠαπαΓιώργης σήκωσε πιο ψηλά το χρέος του, συντροφιά με τους άλλους ρασοφόρους, τους άλλους, ανυπότακτους, τους άλλους αντάρτες των Σφακιών. Άνθρωποι της ξερολιθιάς, του καθημερινού αγώνα, με ποιμαντικό έργο ειλικρινές, χωρίς φανφάρες και στολίσματα. Ξέρανε να ευλογούν, να εξομολογούν, μα κάτεχαν συνάμα να δουλεύουν σκληρά και σε άλλα μετερίζια σε άλλες εργασίες, για να μπορέσουν να προσφέρουν στην επιβίωση των οικογενειών τους. Μα φυσικά αυτό θα συνέβαινε, αφού για να κάμουν κάθε σελίδα από την ιεροσύνη τους να είναι καθαρή, δεν μπήκαν στον πειρασμό να βάζουν το χέρι στο κέρμα και στο χαρτονόμισμα. Αθώοι μα και Αθώοι… Συνέπρατταν όλα εκείνα που θα μόνιαζαν τους ανθρώπους, που θα τους ένωναν σε κάθε πτυχή της ζωής τους, που θα τους συνεταίριζαν για το καλό τους.
Μα πόσο τυχεροί σταθήκαμε, να πάτησαν τα χώματα της κρητικής Γης παπάδες τέτοιοι, τόσο σπουδαίοι, τόσο αξιόλογοι και προστάτες της ιστορίας μας και της αξιοπρέπειας μας. Δε θέλω να σταθούν εκείνοι όμως άτυχοι, κι εμείς να μην αποδείξουμε με τη δική μας πορεία, τη δική μας στάση, τις δικές μας πράξεις, ότι τίποτε από τον αγώνα τους και τις προσπάθειες τους δεν πήγε χαμένο. Γιατί όπως πιστεύω, θα συμφωνούσε κι ο ΠαπαΓιώργης ο Χιωτάκης, χαμένος αγώνας είναι ο αγώνας που δε συνεχίζεται. Χαμένος αγώνας είναι ο αγώνας που δεν ευλογήθηκε. Χαμένος αγώνας είναι ο αγώνας που τον ντύνει η μοναξιά της κοινωνίας και η ματαιοδοξία όσων νομίζουν ότι αγωνίζονται. Ξυπνήστε αδέρφια μου. Συνάνθρωποι, συνλειτουργοί, παιδιά, μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι, στρατιώτες, Αρχιερείς και μοναχοί. Ξυπνήστε χτιστάδες, αγρότες, άνθρωποι του κάματου και των λέξεων, άνθρωποι των χρημάτων και των υποσχέσεων, των ονείρων και των θαλασσών.
Ξυπνήστε να φτιάξουμε μια χώρα που μπορεί να ευλογείτε από χέρια όπως των Σφακιανών Παπάδων, όπως του ΠαπαΓιώργη του Χιωτάκη. Χώρα που μπορεί να τραντάζει συθέμελα τη γη με τις κραυγές για το δίκιο της και τις γροθιές για την αλήθεια της. Ξυπνήστε να φτιάξουμε μια χώρα που η σημαία θα σηκωθεί στην Έπαρση της και δε θα υπάρξει ξανά υποστολή της. Ελάτε να μονιάσουμε χωρίς υπεκφυγές και χωρίς υποσχέσεις, χωρίς δήθεν και μπορεί.
Ελάτε να τιμήσουμε τους Σφακιανούς Παπάδες, τον ΠαπαΓιώργη, που δε ζήτησαν τίποτε άλλο πέρα από το να ΜΗ σκύβουμε το κεφάλι, να ΜΗΝ ξεκρεμάμε τις εικόνες μας και να ΜΗ σπαταλάμε τις ζωές μας μακριά από Θεό και Φύση. Δε ζήτησαν τίποτε άλλο, πέρα από το να έχουμε ΕΝΩΣΗ αναμεταξύ μας και όλοι μαζί ένα τοίχος στον όποιο ασεβή κατακτητή, της έστω και μιας σπιθαμής γης, του έστω και ενός κεριού Θεός. Ελάτε…
από το anogi.gr
