Την ώρα που στην ελληνική διπλωματία υπάρχει πλήρης επικράτηση του ενδοτισμού και της ηττοπάθειας, η Τουρκία ολοένα και εκμεταλλεύεται αυτήν την επικοινωνιακή υποχώρηση από πλευράς της χώρας μας, για να προβάλλει τις εξωφρενικές απαιτήσεις της με κάθε ευκαιρία.
Το νέο επεισόδιο μαξιμαλιστικής ρητορικής, ήρθε για άλλη μια φορά από τον υπουργό Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, ο οποίος πλέον φέρει και… γνώμη για το κατά πόσο έχουν νόημα τα εξοπλιστικά προγράμματα της Ελλάδας, και ζητά μοιρασιά στον πλούτο του Αιγαίου.
Αναφορικά με τις συμμαχίες που επιδιώκει η Ελλάδα, άλλα και τις προσπάθειες εξοπλισμού της χώρας μας, ο προκλητικός Ακάρ δήλωσε πως: «Όλα αυτά είναι μάταιες προσπάθειες. Αν αυτά γίνονται εναντίον της Τουρκίας, δεν έχουν καμία αξία, εάν γίνονται για άμυνα περισσεύουν. Μια τέτοια συμπεριφορά επηρεάζει την ευημερία του ελληνικού λαού, όταν έχει τέτοια οικονομικά προβλήματα».
Ασφαλώς, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει το «ενδιαφέρον» του Ακάρ για την ευημερία του ελληνικού λαού, άλλα και η αναφορά του στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, την ώρα που η τσακισμένη οικονομία της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Όμως η αναμενόμενη θρασύτητα του Χουλουσί Ακάρ που ακολουθεί πιστά το μαξιμαλιστικό δόγμα Ερντογάν, δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι αδικαιολόγητη, εφόσον υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί και ελληνικά διπλωματικά ιδρύματα (βλέπε ΕΛΙΑΜΕΠ) που δίνουν τεράστια δικαιώματα, και «πατήματα» για να παίρνει «αέρα» ο κάθε Χουλουσί Ακάρ.
Δεν πάνε πολλές μέρες από τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος χωρίς καμία αιδώ δήλωσε πως «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη», λειτουργώντας σαν τον καλύτερο «κράχτη» για την όξυνση της τουρκικής προκλητικότητας.
Άλλα ακόμα και ο Έλληνας υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, σε μια χρονική περίοδο που θα όφειλε να αναδείξει τις διεθνείς παρανομίες της Τουρκίας, δήλωσε πως δεν είναι σωστή στιγμή να μιλά κανείς κατά της Τουρκίας (!), εκτοξεύοντας την υποχωρητικότητα και την εθνική «κακομοιριά» σε πρωτόγνωρα επίπεδα.
Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας συνέχισε λέγοντας πως: «είμαστε γείτονες και σύμμαχοι με την Ελλάδα. Ωστόσο, υπάρχουν κοινοί κίνδυνοι για τις δύο χώρες. Ποιοι είναι αυτοί; Υπάρχουν πρόσφυγες, πανδημία, τρομοκρατία. Είναι απαραίτητο να ληφθούν υπόψη αυτά και να γίνει ο σχεδιασμός ανάλογα. Εμείς λέμε ας ιδρύσουμε ένα ειλικρινές, διαφανές και ανοιχτό σύστημα διαλόγου. Θέλουμε το Αιγαίο να είναι θάλασσα φιλίας και επιθυμούμε κοινό και δίκαιο μοίρασμα κάθε πλούτου.
Πέραν αυτών, θέλουμε να γίνει γνωστό ότι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ κανένα τετελεσμένο γεγονός ενάντια στα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας στην ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και την Κύπρο και το υπογραμμίζουμε έντονα».
Δυστυχώς αυτό είναι το κατάντημα μιας αναιμικής και φοβικής εξωτερικής πολιτικής εκ μέρους της Ελλάδας.
Η Τουρκία, μια χώρα – εγκληματίας που δεν έχει αφήσει διεθνές δίκαιο που να μην έχει καταπατήσει, απαιτεί ανοιχτά πλέον τα «δικαιώματα» της στο ελληνικό Αιγαίο, την κατεχόμενη Κύπρο και την ανατολική Μεσόγειο. Και την ίδια στιγμή, η Ελληνική πλευρά όχι μόνο εξακολουθεί να εφαρμόζει την καταστροφική πολιτική του… εξευμενισμού της αποθρασυνόμενης Τουρκίας, άλλα απομονώνεται και διεθνώς με τους τραγικούς χειρισμούς που γίνονται σχετικά με το Ουκρανικό, σε επίπεδο διπλωματίας.
