Στις 7 Οκτωβρίου 1928, η εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ έγραφε για το «δράμα της οδού Θεοτοκοπούλου». Το άδοξο τέλος δυο ερωτευμένων, που τη στιγμή που ετοιμαζόντουσαν να παντρευτούν η κοπέλα αρρώστησε με φυματίωση και μπήκε στο σανατόριο Ασβεστοχωρίου. «Το ατύχημα αυτό της νεαράς κόρης, επλήγωσε κατάκαρδα τον ευαίσθητον μνηστήρα ο οποίος δι επιστολών του προς αυτήν της επρότεινε να αυτοκτονήσουν μαζί εφόσον ουδεμία ελπίς σωτηρίας της υπήρχε και αυτός δεν θα ηδύνατο να επιζήση του θανάτου της» έγραφε το ρεπορτάζ, περιγράφοντας τις δραματικές στιγμές που ακολούθησαν.
Τελικά η νεαρή κατάφερε να το σκάσει από το σανατόριο. Το βράδυ έφτασε στο σπίτι του μνηστήρα της. «Δυο πυροβολισμοί που αντήχησαν εις όλην την οικίαν άφηκαν άπνοον την δύστυχη». Στη συνέχεια έβαλε την κάννη στον δικό του κρόταφο άλλα εκείνο δεν εκπυρσοκρότησε. Μια εμπλοκή και ο 25χρονος από υποψήφιο θύμα, έγινε ξαφνικά ο δολοφόνος της μνηστής του. Η εφημερίδα έγραφε ότι οι συγγενείς τον κατέδωσαν στην αστυνομία. Την ημέρα που κηδεύτηκε η κοπέλα, ο δράστης οδηγήθηκε στον ανακριτή για να απολογηθεί. Τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 η φυματίωση ήταν η μάστιγα της εποχής. Κάθε οικογένεια σχεδόν είχε και από έναν άρρωστο. Ήταν το «χτικιό» και όσοι νοσούσαν άσχετα με την κοινωνική θέση, το φύλο ή την ηλικία βίωναν κοινωνικό αποκλεισμό ακόμα και εξευτελισμό. Τον πρώτο καιρό στο άκουσμα μόνο της λέξης – φυματίωση- αντιστοιχούσε η βεβαιότητα του θανάτου. Αυτό που εξομολογούνται οι άνθρωποι που έζησαν μέσα στα σανατόρια είναι ότι εκεί μέσα ξεκινούσε μια νέα, δεύτερη ζωή. Σε κάποιες περιπτώσεις κυριολεκτικά, αφού για να γλυτώσουν την κατακραυγή και την ρετσινιά του «χτικιάρη» έδιναν ψεύτικα ονόματα. Οι νεότεροι, μπήκαν μέσα αφήνοντας πίσω πολλές φορές συντρόφους. Άλλοι άντεχαν την αναμονή. Άλλοι έκαναν πίσω από την αρχή. Υπήρχαν όμως και εκείνοι που προτιμούσαν να δώσουν τη ζωή τους γιατί δεν άντεχαν τς συνέπειες….
