Φαίνεται ότι οι Έλληνες κουβαλάμε το ρουσφέτι στο αίμα μας. Και όταν οι πολιτικοί δεν μας το ικανοποιούν, τότε δεν τους κερνάμε καν ένα γλυκάκι βύσσινο…
Έτσι έγινε κάποτε. Σε ένα καφενείο συναντήθηκε ένας ψηφοφόρος με κάποιον βουλευτή. Ο ψηφοφόρος ήθελε να ζητήσει ρουσφέτι, αλλά για να το πετύχει έπρεπε να καλοπιάσει τον βουλευτή. Παρήγγειλε λοιπόν γλυκό βύσσινο, για να τον κεράσει. Ο βουλευτής όμως δεν φαινόταν διατεθειμένος να τον βοηθήσει και έτσι ο ψηφοφόρος φώναξε εκνευρισμένος στον σερβιτόρο: Να μένει το βύσσινο.
Λέγεται ότι το εν λόγω περιστατικό συνέβη μεταξύ 1900-1905.
Σήμερα χρησιμοποιούμε τη συγκεκριμένη φράση – εναλλακτικά «Να (μού) λείπει το βύσσινο» – για να δηλώσουμε ότι δεν θέλουμε κάτι.
