Παιδιά που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, παιδιά που κακοποιήθηκαν για χρόνια, παιδιά που δεν βρέθηκαν ποτέ – Οκτώ ιστορίες εξαφάνισης που συγκλόνισαν τον κόσμο
Εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα ένας Γερμανός παιδόφιλος, ο Κριστιάν Μπρίκνερ αποτελεί τον κύριο ύποπτο της εξαφάνισης της μικρής Μαντλίν, τον Μάιο του 2007. Δίπλα στο φρικιαστικό πρόσωπό του «ποζάρουν» πολλά ακόμη κτήνη που απήγαγαν και εξαφάνισαν παιδιά…
Έιταν Πέιτζ: Το αγόρι που πήγε να πάρει το σχολικό και δεν επέστρεψε ποτέ…
Το πρωινό της 25ης Μαΐου του 1979, ο 6χρονος Έιταν βγήκε από το διαμέρισμα της οικογένειας στο Σόχο του Μανχάταν, για να πάει για πρώτη φορά μόνος του με τα πόδια στη στάση του σχολικού λεωφορείου, δύο τετράγωνα μακριά, στη γωνία West Broadway and Prince.
Δεν πήρε όμως ποτέ το σχολικό. Αν και ο δάσκαλός του είδε πως απουσίαζε δεν ειδοποίησε τον διευθυντή του σχολείου. Όταν δεν επέστρεψε στο σπίτι από το σχολείο, ώρες μετά, οι γονείς του ειδοποίησαν την αστυνομία. Ξεκίνησε το ίδιο απόγευμα μια τεράστια έρευνα από περίπου 100 αστυνομικούς και σκυλιά Μπλαντχάουντ, που χρησιμοποιούνται από τον Μεσαίωνα για να εντοπίζουν ανθρώπους. Η έρευνα κράτησε για βδομάδες, χωρίς αποτέλεσμα.
Φωτογραφίες του Έιταν τυπώθηκαν σε αμέτρητες αφίσες, για πρώτη φορά, σε συσκευασίες γάλακτος που κυκλοφορούσε σε όλη τη χώρα ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν με τις αρχές εάν τον είχαν δει. Το πρόσωπο του μικρού «έπαιζε» παντού, ακόμη και σε σε οθόνες στην Times Square.
Ο Πέδρο Χερνάντεζ , ήταν ένας 18χρονος που δούλευε σε ένα παντοπωλείο κοντά στο σπίτι του Έιταν. Είδε τον μικρό Έιταν να περπατά μόνος του στο δρόμο, τον δελέασε με ένα αναψυκτικό και τον παρέσυρε στο υπόγειο του καταστήματος, όπου τον στραγγάλισε και πέταξε το σώμα του στα σκουπίδια .
Η εξαφάνιση του Έιταν ήταν άλυτη για δεκαετίες. Οδήγησε επίσης τον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν να κηρύξει την Εθνική Ημέρα των Αγνοουμένων Παιδιών στις 25 Μαΐου το 1983 και έπαιξε ρόλο στην ίδρυση του Εθνικού Κέντρου Αγνοουμένων και Εκμεταλλευόμενων Παιδιών. Τις δεκαετίες μετά την εξαφάνιση του Έιταν , υπήρχαν ψεύτικες ομολογίες ακόμη και νεαροί άνδρες που εμφανίστηκαν στο κατώφλι των Πέιτζ ισχυριζόμενοι ότι ήταν ο χαμένος τους γιος.Το σώμα του Έιταν δεν βρέθηκε ποτέ. Το 2000 οι Αρχές τον κήρυξαν νομικά νεκρό και η υπόθεση αρχειοθετήθηκε στις « cold cases».
Οι ερευνητές άνοιξαν ξανά την υπόθεση το 2010 και δύο χρόνια αργότερα έσκαψαν στα θεμέλια ενός σπιτιού κοντά στο σπίτι του Έιταν για να βρουν αποδεικτικά στοιχεία. Δεν βρήκαν κάτι, αλλά η κάλυψη από τα ΜΜΕ οδήγησε κάποιους μάρτυρες να αναφέρουν κάποιες νέες πληροφορίες, μία από τις οποίες οδήγησε τους ερευνητές στο άτομο που έψαχναν. Τον Απρίλιο του 2017, 38 ολόκληρα χρόνια μετά, οι γονείς του Έιταν παρακολούθησαν στο δικαστήριο τον Χερνάντεζ να καταδικάζεται σε τουλάχιστον 25 χρόνια πίσω από τα κάγκελα για την απαγωγή και δολοφονία του γιου τους.
Ελίζαμπεθ Φριτζλ: 24 χρόνια αιχμαλωσίας και πάνω από 3000 βιασμοί από τον ίδιο της τoν πατέρα
Τον Αύγουστο του 1984, ο Γιόζεφ Φριτζλ παρέσυρε την κόρη του Ελίζαμπεθ στο υπόγειο του οικογενειακού τους σπιτιού στο Amstetten της Αυστρίας. Ήταν τότε 18 χρονών. Όταν δεν εμφανίσθηκε στο σπίτι, η μητέρα της δήλωσε την εξαφάνισή της, χωρίς να γνωρίζει ότι το παιδί της ήταν φυλακισμένο μόλις λίγα μέτρα μακριά. Η Ελίζαμπεθ εξαναγκάσθηκε από τον πατέρα της να γράψει γράμματα προς την οικογένειά της λέγοντας ότι είχε φύγει από το σπίτι.
Για τα επόμενα 24 χρόνια, οι βρόμικοι τοίχοι του υπογείου θα ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να δει η Ελίζαμπεθ. Ο πατέρας της έλεγε ιστορίες στη μητέρα της και στην αστυνομία, πως τάχα είχε φύγει για να ενταχθεί σε κάποια αίρεση. Τελικά, η έρευνα της αστυνομίας «πάγωσε» και λίγο αργότερα, ο κόσμος είχε ξεχάσει το χαμένο κορίτσι.
Αλλά ο πατέρας της δεν την ξέχασε… Και τα επόμενα 24 χρόνια, θα το έκανε πολύ σαφές στην κόρη του. Την επισκέπτονταν στο υπόγειο καθημερινά. Για τα πρώτα δύο χρόνια, την άφησε στην ησυχία της και δεν την κακοποιούσε. Στη συνέχεια, άρχισε να τη βιάζει, συνεχίζοντας τις νυχτερινές επισκέψεις που είχε ξεκινήσει από όταν ήταν μόλις 11 ετών. Κατά τη διάρκεια των 24 ετών αιχμαλωσίας, ο Φρίτζλ απέκτησε επτά παιδιά με την κόρη του – ένα από αυτά πέθανε λίγο μετά τη γέννησή του. Τρία από τα παιδιά κρατήθηκαν στο ηχομονωμένο υπόγειο με τη μητέρα τους, ενώ τα άλλα τρία ζούσαν μαζί με τον Φριτζλ και τη γυναίκα του, στην οποία έλεγε ότι τα παιδιά είχαν εγκαταλειφθεί στο κατώφλι τους από την Ελίζαμπεθ επειδή δεν μπορούσε να τα φροντίσει.
Ένα από τα παιδιά που κρατούνταν στο υπόγειο αρρώστησε σοβαρά το 2008 και μετά από επιμονή της Ελίζαμπεθ ο Φρίτζλ δέχθηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Από εκεί ξεκίνησε η διαδρομή που θα οδηγούσε στην αποκάλυψη του εγκλήματος του Φριτζλ και του δράματος της Ελίζαμπεθ. Η αστυνομία τελικά υποψιάστηκε τον Φριτζλ και άνοιξε ξανά την έρευνα για την εξαφάνιση της Ελίζαμπεθ. Άρχισαν να διαβάζουν τα γράμματα που υποτίθεται ότι έστελνε και άρχισαν να βλέπουν ασυνέπειες σε αυτά. Αν ο Φριτζλ ένιωσε την πίεση από την Αστυνομία ή αν αισθάνθηκε τύψεις (…) κανείς δε θα μάθει, αλλά στις 26 Απριλίου του 2008, απελευθέρωσε την Ελίζαμπεθ για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια. Αφού έλαβε εγγυήσεις από την αστυνομία ότι δεν θα χρειασθεί να δει ξανά τον πατέρα της, η Ελίζαμπεθ τους είπε την ιστορία της . Ο Φριτζλ ο οποίος είναι τώρα 82 ετών, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη το 2009. Πιστεύεται ότι βίασε την κόρη του περισσότερες από 3.000 φορές.
Σήμερα, η Ελίζαμπεθ ζει με νέα ταυτότητα σε ένα αυστριακό χωριό γνωστό μόνο ως “Χωριό X.” Το σπίτι της βρίσκεται υπό συνεχή παρακολούθηση από κάμερες ασφαλείας και αστυνομική περιπολία σε κάθε γωνιά. Οι προσπάθειες να κρύψει τη νέα ταυτότητά της έγιναν για να κρατήσει το παρελθόν της μακριά από τα μέσα ενημέρωσης και να ζήσει ήσυχα τη νέα της ζωή.
Τζέισι Ντάγκαρντ: «Μισούσα κάθε δευτερόλεπτο κάθε μέρας αυτών των 18 χρόνων εξαιτίας σου»
Η Τζέισι ήταν 11 ετών όταν απήχθη έξω από το σπίτι της στην Καλιφόρνια το 1991. Φυλακίστηκε από τον Φίλιπ Γκαρίδο σε ένα κτίσμα στην πίσω αυλή του σπιτιού του όπου την βίαζε και την κακοποιούσε για πάνω από 18 χρόνια.
Ο Γκαρίδο, καταδικασμένος για σεξουαλικά εγκλήματα, είχε περάσει 11 χρόνια στη φυλακή πριν αφεθεί ελεύθερος με αναστολή το 1988. Ήταν πίσω από τα κάγκελα σε ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο στο Leavenworth του Κάνσας όταν γνώρισε τη σύζυγό του, Νάνσι Μποκανέργκα. Παντρεύτηκαν το 1981 και μετά την αποφυλάκισή του μετακόμισαν στην Αντιόχεια, ένα προάστιο του Σακραμέντο, όχι πολύ μακριά από το σπίτι της οικογένειας της Τζέισι. Μόλις τρία χρόνια μετά την αποφυλάκισή του απήγαγε την Τζέισι. Η Τζέισι έμεινε κρυμμένη από τον κόσμο στην πίσω αυλή του σπιτιού του Γκαρίδο για σχεδόν δύο δεκαετίες. Στην πίσω αυλή ο Γκαρίδο είχε φτιάξει έναν «λαβύρινθο» που περιλάμβανε δύο αποθήκες με ηχομόνωση, δύο σκηνές, μια πρωτόγονη τουαλέτα και ένα ντους. Η όλη κατασκευή ήταν τόσο καλά κρυμμένη που ακόμη και η αστυνομία δεν την εντόπισε κατά τις έρευνες το που έγιναν στο ακίνητο το 2006 και το 2008.
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της, η Τζέισι γέννησε δύο παιδιά από τον απαγωγέα της – και το πρώτο της παιδί γεννήθηκε όταν ήταν μόλις 14 ετών. Ο Γκαρίδο την απειλούσε με teaser και τα άγρια σκυλιά που είχε στην αυλή εάν προσπαθούσε να δραπετεύσει.
Οι υποψίες από την Αστυνομία για τον Γκαρίδο γεννήθηκαν τον Αύγουστο του 2009 όταν εκείνος εμφανίσθηκε με την Τζέισι και τις δύο κόρες της σε μια συνάντηση με τον υπεύθυνο της αναστολής του. Ο Γκαρίδο αρχικά επέμενε ότι ο Τζέισι και τα δύο κορίτσια ήταν συγγενείς, αλλά τότε άρχισαν οι ερωτήσεις…. Αυτός και η Νάνσυ συνελήφθησαν αργότερα και κατηγορήθηκαν για 29 κακουργήματα συμπεριλαμβανομένου του βιασμού και της παράνομης κράτησης. Καταδικάστηκε αργότερα σε κάθειρξη 431 ετών ενώ η σύζυγός του Νάνσυ Γκρίντο καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη .
Κατά τη διάρκεια της δίκης το 2011, η Τζέισι έγραψε μια δήλωση που έλεγε: «Καθώς σκέφτομαι όλα αυτά τα χρόνια είμαι θυμωμένη επειδή έκλεψες τη ζωή μου και αυτή της οικογένειάς μου… Μισούσα κάθε δευτερόλεπτο κάθε μέρας αυτών των 18 χρόνων εξαιτίας σου» .
Η Τζέισι Ντάγκαρντ που είναι τώρα 29 ετών, το 2009, επανενώθηκε με την οικογένειά της. Διατηρεί χαμηλό προφίλ και τα τελευταία χρόνια, κυκλοφόρησε δύο βιβλία, το 2011 με τίτλο «A Stolen Life» και το 2016 με τίτλο «Freedom: My Book of Firsts».
Μπεν Νίνταμ: Το μυστήριο του μικρού Μπεν στην Κω
Ο Βρετανός Μπεν Νίνταμ, ηλικίας 21 μηνών, έμενε με την οικογένειά του στο νησί της Κω όπου οι παππούδες του είχαν ένα σπίτι σ΄ ένα χωριό , κοντά στην πόλη. Εξαφανίσθηκε στις 24 Ιουλίου του 1991. Την ημέρα της εξαφάνισής του ο Μπεν είχε μείνει στη φροντίδα των παππούδων του, του Έντι και της Κριστίν Νίνταμ, ενώ η μητέρα του είχε πάει στη δουλειά της σε ένα τοπικό ξενοδοχείο. Ο Μπεν έπαιζε μπαινοβγαίνοντας από την αγροικία της οικογένειας που ήταν υπό ανακαίνιση, όταν, περίπου στις 14:30 μ.μ., οι παππούδες συνειδητοποίησαν ότι είχε εξαφανιστεί. Η οικογένεια έψαξε για πρώτη φορά την περιοχή για τον Μπεν, υποθέτοντας ότι είχε χάσει το δρόμο του ή ότι ο έφηβος θείος του, ο Στέφανος, τον είχε πάει βόλτα με το μοτοποδήλατό του. Όταν δεν βρέθηκε ίχνος του αγοριού, ειδοποιήθηκε η αστυνομία.
Τις επόμενες 11 ημέρες, πραγματοποιήθηκαν έρευνες στην περιοχή από το προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας, του Ελληνικού Στρατού και της Πυροσβεστικής. Μετά από αίτημα του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Τζον Μέτζορ, ο Ελληνικός Στρατός πραγματοποίησε περαιτέρω έρευνες για το νησί τον Ιανουάριο του 1993.
Παρά τις εκτεταμένες έρευνες δεν έχει βρεθεί ίχνος του μικρού Μπεν. Τον Οκτώβριο του 2012, η Αστυνομία του Νότιου Γιορκσάιρ ξεκίνησε μια νέα έρευνα στο πνεύμα ότι ο Μπεν σκοτώθηκε κατά λάθος και θάφτηκε κάτω από μπάζα από έναν οδηγό εκσκαφέα, που εργαζόταν σε ένα χωράφι δίπλα στο σπίτι όπου είδαν τον Μπεν τελευταία φορά. Αυτός ο οδηγός πέθανε από καρκίνο του στομάχου το 2015.
Η έρευνα απέτυχε να εντοπίσει ανθρώπινα υπολείμματα ή αντικείμενα που να ανήκουν στο παιδάκι. Τον Σεπτέμβριο του 2016, η αστυνομία επέστρεψε στην Κω για να πραγματοποιήσει περαιτέρω έρευνες, με περισσότερους από 800 τόνους εδάφους να έχουν ερευνηθεί στο τέλος της. Αν και πάλι δεν βρέθηκαν υπολείμματα, βρέθηκε ένα κίτρινο αυτοκινητάκι Dinky, που θεωρήθηκε ότι ήταν του Μπεν. Τον Νοέμβριο του 2018 όμως η βρετανική αστυνομία ανακοίνωσε ότι το αίμα που βρέθηκε στο αυτοκινητάκι δεν ανήκει στον Μπεν.
Διάφοροι νεαροί εμφανίσθηκαν κατά καιρούς στην οικογένεια Νίνταμ, λέγοντας πως μπορεί να είναι το χαμένο τους παιδί αλλά οι εξετάσεις DNA ήταν αρνητικές.
Νατάσσα Κάμπους: 3096 ημέρες σε αιχμαλωσία
Η Νατάσσα ήταν 10 χρονών όταν στο δρόμο για το σχολείο το 1998 την απήγαγε ο Βόλφρανγκ Πρίκλοπλ.
Η 10χρονη Νατάσα Κάμπους ξεκίνησε από το σπίτι της οικογένειάς της στην περιοχή Donaustadt της Βιέννης το πρωί της 2ης Μαρτίου 1998 για να πάει στο σχολείο αλλά δεν έφθασε εκεί ούτε επέστρεψε στο σπίτι. Ένας 12χρονος μάρτυρας ανέφερε ότι είδε να την βάζουν με το ζόρι σε ένα λευκό βανάκι. Ακολούθησε μια εκτεταμένη αστυνομική έρευνα στην οποία εξετάστηκαν 776 μίνι βαν, συμπεριλαμβανομένου και του μίνι βαν του απαγωγέα Πρίκλοπλ, ο οποίος ζούσε στην πόλη Strasshof an der Nordbahn της Κάτω Αυστρίας κοντά στο Γκάνσενντορφ, σε απόσταση μισής ώρας από τη Βιέννη. Δήλωσε ότι ήταν μόνος στο σπίτι το πρωί της απαγωγής, και η αστυνομία έμενε ικανοποιημένη με την εξήγησή του ότι χρησιμοποιούσε το μίνι βαν για να μεταφέρει μπάζα από την ανακαίνιση του σπιτιού του.
Η Νατάσσα κρατήθηκε αιχμάλωτη σε ένα ηχομονωμένο κελί χωρίς παράθυρο κάτω από το γκαράζ του σπιτιού του, για οκτώμισι χρόνια, και υπέστη συνεχείς ξυλοδαρμούς και σεξουαλική κακοποίηση. Η είσοδος του κελιού, που είχε επιφάνεια μόλις 5 τετραγωνικά μέτρα ήταν κρυμμένη πίσω από ένα ντουλάπι. Είχε μια πόρτα από μπετόν και ενισχυμένο ατσάλι. Για τους πρώτους έξι μήνες της αιχμαλωσίας της, η Κάμπους δεν είχε τη δυνατότητα να βγαίνει διόλου από το κελί της και μετά, για αρκετά χρόνια της επιτρεπόταν να μένει στο υπόλοιπο σπίτι στη διάρκεια της ημέρας αλλά κάθε βράδυ- όπως και όταν έλειπε ο Πρίνκλοπλ στη δουλειά του- έμενε κλειδωμένη στο κελί. Τα τελευταία χρόνια της επιτρεπόταν να βγαίνει στον κήπο και ένας γείτονας κατέθεσε πως φαινόταν χαλαρή και χαρούμενη όταν εκείνη και ο Πρίνκλοπλ πήγαν από το σπίτι του για να δανειστούν ένα τρέιλερ βάρκας. Μετά τα δέκατα όγδοα γενέθλιά της, της επετράπη να βγει έξω από το σπίτι με τον Πρίνκλοπλ, αλλά ο απαγωγέας την απείλησε ότι θα την σκότωνε εάν έκανε το λάθος να μιλήσει. Αργότερα την πήρε μαζί του για σκι σε ένα θέρετρο κοντά στη Βιέννη για μερικές ώρες. O Πρίνκλοπλ την είχε προειδοποιήσει ότι οι πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού ήταν παγιδευμένα με ισχυρά εκρηκτικά. Ισχυρίστηκε επίσης ότι είχε όπλο και την απειλούσε ότι θα σκότωνε την ίδια και τους γείτονες αν προσπαθούσε να δραπετεύσει.
Σε ηλικία 18 ετών η Κάμπους επανεμφανίστηκε στις 23 Αυγούστου του 2006. Στις 12:53 μ.μ., καθάριζε το αυτοκίνητο του απαγωγέα της στον κήπο όταν ο Πρίνκλοπλ έλαβε μια κλήση στο κινητό του τηλέφωνο. Λόγω του δυνατού θορύβου της σκούπας ο Πρίνκλοπλ απομακρύνθηκε για να μπορέσει να μιλήσει στο τηλέφωνο. Η Νατάσσα παράτησε την ηλεκτρική σκούπα να δουλεύει και το έβαλε στα πόδια χωρίς να τη δει ο Πρίνκλοπλ . Η Κάμπους έτρεξε για περίπου 200 μέτρα μέσα από κήπους και έναν δρόμο, πηδώντας φράχτες και ζητώντας από τους περαστικούς να καλέσουν την αστυνομία, αλλά δεν της έδωσαν σημασία. Μετά από περίπου πέντε λεπτά, χτύπησε το παράθυρο μιας 71χρονης γειτόνισσας, γνωστής ως Inge T, λέγοντας, ” Είμαι η Νατάσσα Κάμπους». Εκείνη κάλεσε την αστυνομία, η οποία έφτασε στις 1:04 μ.μ. Η Νατάσσα αναγνωρίστηκε από μια ουλή στο σώμα της, από το διαβατήριό της (το οποίο βρέθηκε στο δωμάτιο όπου κρατήθηκε) και από εξετάσεις DNA. Ήταν σε καλή φυσική κατάσταση αν και φαινόταν χλωμή και ζύγιζε μόνο 48 κιλά -ζύγιζε 45 κιλά όταν εξαφανίστηκε οκτώ χρόνια νωρίτερα. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της είχε ψηλώσει μόλις 15 εκατοστά.
Ο Πρίνκλοπλ αυτοκτόνησε λίγο μετά την απόδραση της Νατάσσας το 2006. Η Κάμπους αναφέρθηκε με συμπάθεια στον απαγωγέα της στο ντοκιμαντέρ «Νατάσσα Κάμπους: 3096 ημέρες σε αιχμαλωσία». Είπε, « Όλο και περισσότερο τον λυπάμαι – είναι μια δυστυχισμένη ψυχή». Σύμφωνα με την αστυνομία, «έκλαιγε γοερά » όταν της είπαν ότι ήταν νεκρός και άναψε ένα κερί γι ‘αυτόν στο νεκροταφείο. Ωστόσο, αναφέρθηκε στον απαγωγέα της ως «εγκληματία».
Εφημερίδες επικαλούνται ανώνυμα ψυχολόγους, που θεωρούν ότι η Κάμπους μπορεί να πάσχει από σύνδρομο της Στοκχόλμης. Από τότε που απελευθερώθηκε , έχει γράψει δύο βιβλία, ένα από τα οποία έγινε ταινία.
Η Νατάσσα είναι πλέον ιδιοκτήτρια του σπιτιού, όπου κρατήθηκε παρά τη θέλησή της καθ ‘όλη την εφηβεία της.
Ελίζαμπεθ Σμαρτ: Βασανιστήρια δίχως τέλος
Η Σμαρτ υπέστη μια σκληρή δοκιμασία διάρκειας εννέα μηνών μετά την απαγωγή της στις 5 Ιουνίου 2002 στο Salt Lake City της Γιούτα. Η υπόθεση προσέλκυσε την προσοχή των ΜΜΕ, καθώς η Αμερική σοκαρίστηκε που ένα 14χρονο κορίτσι μπορούσε να απαχθεί από το δωμάτιό του, εκεί όπου έπρεπε να είναι ασφαλής.
Αμέσως μετά τα μεσάνυχτα της μοιραίας νύχτας, ο Μπράιαν Μίτσελ, άστεγος και φανατικός με τη θρησκεία, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα της Σμαρτ στο σπίτι της οικογένειας, την απείλησε με ένα μαχαίρι κολλημένο στο λαιμό της και της είπε να μη βγάλει άχνα. Την οδήγησε έξω από το σπίτι και στη συνέχεια σε ένα αυτοσχέδιο κάμπινγκ στο δάσος, όπου τους περίμενε η σύζυγός του, η Γουάντα Μπάρζι.
Εκεί, η Ελίζαμπεθ κακοποιήθηκε, την πότισαν με ναρκωτικά και αλκοόλ, και την έδεσαν με αλυσίδα σε ένα δέντρο. Ο Μίτσελ πίστευε ότι ήταν ένας προφήτης με το όνομα Εμμάνιουελ και έκανε μια παράξενη τελετή γάμου με την Σμαρτ λέγοντάς της πως πλέον ήταν σύζυγός του.
Ο Μίτσελ κα η Μπάρτζι κράτησαν την Ελίζαμπεθ αιχμάλωτη για εννέα μήνες, μετακινούμενοι μεταξύ Γιούτα και Καλιφόρνια. Ο Μίτσελ τη βίαζε σε καθημερινή βάση. Επίσης, την ανάγκαζε να καταναλώνει αλκοόλ και μαριχουάνα ενώ την άφηνε να λιμοκτονεί για αρκετές ημέρες κάθε φορά.
Στα απομνημονεύματά της, έγραψε: «Τους επόμενους εννέα μήνες, ο Μπράιαν Μίτσελ με βίαζε κάθε μέρα, μερικές φορές πολλές φορές την ημέρα, με υπέβαλε σε βασανιστήρια και με κακοποιούσε με τρόπους που είναι αδύνατο να φαντασθεί κάποιος, με άφηνε να λιμοκτονώ και με χειραγωγούσε, σαν να ήμουν ένα ζώο» .
Η αδελφή της Ελίζαμπεθ, Μαίρη Κάθριν, που μοιραζόταν το δωμάτιο μαζί της, στάθηκε τυχερή, κάνοντας την κοιμισμένη εκείνο το βράδυ και προσπαθώντας να συγκρατήσει τα χαρακτηριστικά του απαγωγέα. Έχοντας υποστεί μεγάλο σοκ, για μήνες δεν μπορούσε να ανακαλέσει τις εικόνες στη μνήμη της μέχρι που, μια μέρα, θυμήθηκε έναν εργάτη που είχε εργασθεί στο σπίτι τους και ονομαζόταν Εμμάνιουελ και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτός ήταν ο απαγωγέας, καθώς έμοιαζε με τον άντρα που πήρε την αδερφή της εκείνη τη φοβερή νύχτα. Τελικά, η αστυνομία αναγνώρισε τον άντρα ως Μπράιαν Μίτσελ και παρουσίασε την φωτογραφία του σε ένα επεισόδιο της εκπομπής « America’s Most Wanted »το Φεβρουάριο του 2003.
Στις 12 Μαρτίου 2003, κάποιος είδε τον Μίτσελ να περπατάει μαζί με ένα νεαρό κορίτσι με κουκούλα και γυαλιά ηλίου και ειδοποίησε τις Αρχές. Η αστυνομία τον εντόπισε αμέσως και με μια έφοδο συνέλαβε τον Μίτσελ και την Μπάρζι.
Η Ελίζαμπεθ επέστρεψε στο σπίτι της οικογένειάς της την ίδια μέρα. Κάποιος θα περίμενε ότι η ζωή της θα καταστρεφόταν μετά από μια τόσο φρικτή εμπειρία, όμως κατάφερε εντυπωσιακά να ζει μια γεμάτη ζωή μέχρι σήμερα. Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την επιστροφή της, η Σμαρτ έκανε πεζοπορία με την οικογένειά της στο κάμπινγκ όπου κρατήθηκε όμηρος για εννέα μήνες. Γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Brigham Young για να σπουδάσει μουσική το 2008 και το 2013 κυκλοφόρησε το «My Story», μια αυτοβιογραφία, που περιγράφει τις φρικαλεότητες που αντιμετώπισε, ενώ ήταν στα νύχια του Μίτσελ.
Αφού αρχικά κρίθηκε ακατάλληλος για δίκη, ο Μίτσελ καταδικάστηκε τον Μάιο του 2011 σε ισόβια κάθειρξη για βιασμό, απαγωγή και ληστεία. Η σύζυγός του η οποία χρησιμοποιούσε την Ελίζαμπεθ ως «σκλάβα», εκτίει ποινή 15 ετών για το ρόλο της στο έγκλημα.
Μισέλ Νάιτ, Αμάντα Μπέρι και Τζίνα Ντε Ζεζούς: Στα νύχια ενός τρελού
Οι τρεις γυναίκες εξαφανίστηκαν χωριστά στο Κλίβελαντ του Οχάιο, μεταξύ του 2002 και του 2004 – και ήταν όλες τους στην εφηβεία ή στις αρχές της δεκαετίας των 20. Όλες κρατήθηκαν αιχμάλωτες από τον Αριέλ Κάστρο, πρώην οδηγό σχολικών λεωφορείων.
Και οι τρεις δέχτηκαν να πάνε μια βόλτα με το αυτοκίνητο με τον Κάστρο και εκείνος τις παρέσυρε στο σπίτι του και τις φυλάκισε στο υπόγειό του. Ο Κάστρο απήγαγε την 21χρονη Νάιτ στις 23 Αυγούστου 2002, την 16χρονη Μπέρι στις 21 Απριλίου 2003, ενώ η 14χρονη Ντε Ζεζούς ήταν η τελευταία του απαγωγή στις 2 Απριλίου 2004.
Την ημέρα της απαγωγής της, η Νάιτ επρόκειτο να εμφανιστεί στο δικαστήριο σχετικά με μια υπόθεση επιμέλειας του γιού της, ο οποίος ήταν εκείνη τη στιγμή στην επιμέλεια της πολιτείας του Οχάιο. Όταν δεν εμφανίσθηκε η αστυνομία υπέθεσε ότι η Νάιτ έφυγε λόγω του θυμού της επειδή έχασε την επιμέλεια του παιδιού της. Στην περίπτωση της Μπέρι, η αστυνομία θεώρησε πως το είχε σκάσει από το σπίτι μέχρι μια εβδομάδα μετά την απαγωγή, όταν ένας άντρας τηλεφώνησε στη μητέρα της και της είπε κρατούσε την κόρη της. Τόσο η Μπέρι όσο και η Ντε Ζεζούς εμφανίστηκαν σε ένα επεισόδιο του America’s Most Wanted το 2004 και το επεισόδιο προβλήθηκε ξανά το 2005 και το 2006.
Ο Κάστρο υπέβαλε και τις τρεις γυναίκες σε τρομερή κακοποίηση κατά την αιχμαλωσία τους. Σύμφωνα με την Νάιτ ο Κάστρο την άφησε έγκυο πέντε φορές, αλλά οι ξυλοδαρμοί που υπέστη οδήγησαν σε αποβολές σε όλες τις περιπτώσεις εκτός από μια ,όπου η Νάιτ κατάφερε να γεννήσει το μωρό. Εκτός από τη σεξουαλική κακοποίηση των θυμάτων του, ο Κάστρο τους έδινε ελάχιστο φαγητό και τις ξυλοκοπούσε συστηματικά.
Παρά τις εκτεταμένες έρευνες για την ανεύρεση των τριών κοριτσιών, η αστυνομία δεν θεώρησε ποτέ τον Κάστρο ύποπτο. Αν και επισκέφτηκαν το σπίτι του μια φορά, ήταν για άσχετο περιστατικό. Ο εφιάλτης έληξε στις 6 Μαΐου του 2013, όταν ο Κάστρο έφυγε από το σπίτι και η Νάιτ μπόρεσε να έρθει σε επαφή με γείτονες. Όταν ο απαγωγέας έφυγε, ξέχασε να κλειδώσει τη μεγάλη εσωτερική πόρτα, παρόλο που η εξωτερική πόρτα παρέμεινε κλειδωμένη. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους, ο Κάστρο «δοκίμαζε» τα θύματά του αφήνοντας πόρτες και εξόδους μερικώς ξεκλείδωτες, και, αν οι γυναίκες προσπάθησαν να ξεφύγουν, τις ξυλοκοπούσε. Ως εκ τούτου εκείνη την ημέρα, η Νάιτ δεν προσπάθησε να δραπετεύσει, αλλά φώναξε για βοήθεια όταν εντόπισε τους γείτονες έξω. Εκείνοι κάλεσαν την αστυνομία, η οποία έψαξε το σπίτι και βρήκε τις άλλες δύο γυναίκες. Η αστυνομία συνέλαβε τον Κάστρο εκείνη την ημέρα και στο δικαστήριο, δήλωσε ένοχος για τις 937 από τις 977 κατηγορίες εναντίον του.
Την 1η Αυγούστου 2013, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη συν 1.000 χρόνια. Το σπίτι του Κάστρο κατεδαφίστηκε στις 7 Αυγούστου του 2013. Όσο για τον Άριελ Κάστρο, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τη ζωή στη φυλακή και τον βρήκαν κρεμασμένο στο κελί του στις 3 Σεπτεμβρίου του 2013, μόλις ένα μήνα μετά την καταδίκη του.
Στήβεν Στάινερ: Το ηρωικό αγόρι με το τραγικό τέλος
Στις 4 Δεκεμβρίου του 1972, στο Merced της Καλιφόρνια, ο 7χρονος Στήβεν Στάινερ προσεγγίστηκε από έναν άνδρα που ισχυρίστηκε ότι μαζεύει χρήματα για την εκκλησία του. Ο άνδρας, ο Έρβιν Έντουαρντ Μέρφι, ήταν συνεργάτης του παιδόφιλου Κέννεθ Παρνέλ. Ο Mέρφι ρώτησε τον Στήβεν εάν η μητέρα του θα συνεισέφερε στον έρανο και το αγόρι είπε ότι θα το έκανε. ΄Ετσι, ο Μέρφι προσφέρθηκε να μεταφέρει το αγόρι στο σπίτι του, και δυστυχώς, ο Στήβεν συμφώνησε. Ο Παρνέλ περίμενε στο αυτοκίνητο και έτσι ξεκίνησε ένας εφιάλτης για τον μικρό Στήβεν Στάινερ .
Τον μετέφεραν σε μια καλύβα στην Catheys Valley, η οποία απέχει μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι της γιαγιάς του. Ο Παρνέλ τον παρενόχλησε σεξουαλικά από την πρώτη νύχτα και ο λυσσασμένος παιδόφιλος άρχισε να βιάζει το αγόρι μέσα σε δύο εβδομάδες από την απαγωγή του. Η σεξουαλική κακοποίηση ήταν διαρκής και ο Παρνέλ έκανε αργά και μεθοδικά πλύση εγκεφάλου στο παιδί, θέλοντας να τον πείσει ότι οι γονείς του δεν τον ήθελαν πια. Ο Παρνέλ είπε στη συνέχεια στον Στήβεν ότι ήταν πλέον ο νόμιμος κηδεμόνας του, οπότε το αγόρι θα έπρεπε να τον αποκαλεί «Μπαμπά». ΄Αρχισε ακόμη να αποκαλεί το παιδί «Ντένις Γκρέγκορι Παρνέλ» και τον έγραψε σε διάφορα σχολεία στην Καλιφόρνια με αυτό το όνομα. Ο Παρνέλ πότιζε το νέο του γιο με αλκοόλ και του επέτρεψε να κινείται ελεύθερα. Ωστόσο, ένας βαθιά μπερδεμένος Στήβεν δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτές τις ευκαιρίες για να αποδράσει. Καθώς μεγάλωνε, ο Στάινερ άρχισε να αναρωτιέται αν ο Παρνέλ έλεγε την αλήθεια για τους γονείς του. Συνήθιζε να κοιτάζει μέσα από εφημερίδες και τηλεοπτικές αναφορές για να δει αν τον έψαχναν. Οι γονείς του, που τον έψαχναν συνέχεια, έστειλαν φυλλάδια και σε σχολεία στα οποία είχε φοιτήσει, αλλά κανείς δεν τον αναγνώρισε ποτέ.
Όταν ο Παρνέλ αποφάσισε πως ο Στήβεν είχε μεγαλώσει πολύ για τα γούστα του, απήγαγε ένα άλλο αγόρι, τον Τίμοθι Γουάιτ τον Φεβρουάριο του 1980. Ο 5χρονος φώναζε και παρακαλούσε να πάει σπίτι. Ο Στάινερ γνώριζε ότι αν δεν έκανε ο ίδιος κάτι, ο μικρούλης Τίμοθι θα είχε την ίδια μοίρα με αυτόν. 16 μέρες αργότερα, ο Στάινερ δραπέτευσε μαζί με τον Γουάιτ και πήγε σε αστυνομικό τμήμα στην Ukiah της Καλιφόρνια.
Η αστυνομία συνέλαβε τους δύο απαγωγείς, αλλά ο Μέρφι εξέτισε μόνο δύο χρόνια στη φυλακή, ενώ, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο Παρνέλ φυλακίσθηκε μόνο πέντε χρόνια. Το 2004, καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 25 ετών επειδή προσπάθησε να αγοράσει ένα αγόρι 4 ετών για 500 δολάρια.
Μακάρι η ιστορία του Στάινερ να είχε ένα καλό τέλος, αλλά αυτό δυστυχώς δεν έγινε. Δεν έλαβε ψυχολογική υποστήριξη ώστε να διαχειρισθεί τη δοκιμασία, που είχε υποστεί και παράτησε το σχολείο νωρίτερα καθώς του έκαναν bullying για το παρελθόν του. Πάλεψε με το αλκοόλ καθώς το χρησιμοποιούσε για να καλύψει τα ψυχικά του τραύματα. Ωστόσο, αγωνίστηκε σκληρά, παντρεύτηκε και μέχρι την ηλικία των 20 ετών είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Η σύζυγός του, Τζόντι είπε ότι τελικά «βρήκε την ειρήνη» όταν στις 16 Σεπτεμβρίου 1989 σκοτώθηκε σε τροχαίο με τη μοτοσικλέτα του, σε ηλικία μόλις 24 ετών.
