Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος και δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά ακόμη και αυτό γνώριζε ότι η γενική θεωρία της σχετικότητας – η απάντηση του 21ου αιώνα στην παγκόσμια θεωρία της βαρύτητας του Νεύτωνα – δεν ήταν τέλεια.
Η λύση του μεταπτυχιακού φοιτητή αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Φιλίας των Λαών της Ρωσίας, Hamidreza Fazlollahi, είναι να βρει ποια «εξαρτήματα» δεν είναι τόσο απαραίτητα όσο φαίνονται.
Βγάζοντας έναν νόμο που διατηρεί μια μαθηματική ιδιότητα που αφορά την ενέργεια και την ορμή, πιστεύει ότι η γενική σχετικότητα μπορεί να ξεπεράσει μερικά ακόμα εμπόδια.
Η βαρύτητα περιγράφει την τάση των πραγμάτων με μάζα να συγκλίνουν. Είτε πρόκειται για συγκρουόμενους γαλαξίες, είτε για ένα φεγγάρι που παλεύει ενάντια στην έλξη του προς έναν πλανήτη, είτε για ένα μήλο που πέφτει στη Γη από τα κλαδιά ενός δέντρου, τα μοντέλα της βαρύτητας πρέπει να εξηγούν γιατί οι μάζες έλκονται.
Ωστόσο, μια τέτοια θεωρία πρέπει επίσης να λειτουργεί σε ένα Σύμπαν όπου αντικείμενα με ίδιο φορτίο απωθούνται, να εξηγεί γιατί οι ατομικοί πυρήνες κολλάνε μεταξύ τους με απίστευτη δύναμη ή γιατί τα νετρόνια διασπώνται αυθόρμητα για να σχηματίσουν πρωτόνια. Πρέπει επίσης να λειτουργεί ακόμα και όταν οι μάζες γίνονται τόσο πυκνές ή ο χωροχρόνος τόσο συμπαγής, ώστε το ίδιο το φως δεν μπορεί πλέον να διαφύγει.
Και ειλικρινά, όσο καλή και αν είναι, η γενική σχετικότητα δεν είναι ικανή να ανταποκριθεί στο έργο της.
