Η Ζωή Ρηγοπούλου, γνωστή ηθοποιός και κόρη των αείμνηστων Κώστα Ρηγόπουλου και Κάκιας Αναλυτή, μοιράστηκε τις αναμνήσεις της από τα παιδικά της χρόνια σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο «Στούντιο 4» με τον Κωνσταντίνο Αρκά. Η ηθοποιός αναφέρθηκε στην οικογενειακή της ζωή και στους μεγάλους αστέρες του ελληνικού κινηματογράφου που επισκέπτονταν το σπίτι τους, προσφέροντας μια μοναδική ματιά στη ζωή πίσω από τις κάμερες.
Η Ζωή Ρηγοπούλου περιγράφει την οικογένειά της ως ένα περιβάλλον γεμάτο τέχνη και δημιουργία. Αν και οι γονείς της ήταν καταξιωμένοι καλλιτέχνες, η ίδια δεν ένιωθε ότι ανήκε στον κόσμο του θεάτρου. «Δεν ήμουν θεατρόπαιδο», δήλωσε χαρακτηριστικά, εξηγώντας ότι η παρουσία διάσημων προσωπικοτήτων στο σπίτι δεν την εντυπωσίαζε. Η καθημερινότητά της ήταν γεμάτη από φυσιολογικές δραστηριότητες, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στις καλλιτεχνικές επιτυχίες των γονιών της.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία που ανέφερε η Ζωή είναι ότι ποτέ δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει σε παραστάσεις μαζί με τον πατέρα της. Αυτή η επιλογή προήλθε από την επιθυμία της να αποφύγει τυχόν υποψίες περί εύνοιας ή προώθησης λόγω του οικογενειακού τους δεσμού. «Δεν ήθελα να το ακούω», είπε, υπογραμμίζοντας τη σημασία που έδινε στην αυτονομία και την ανεξαρτησία της ως καλλιτέχνης.
Παρά τις αρχικές αντιστάσεις της, η Ζωή Ρηγοπούλου τελικά βρήκε το δρόμο προς την υποκριτική. Αν και θεωρεί ότι ήταν αναπόφευκτο να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο λόγω του οικογενειακού περιβάλλοντος, σημειώνει ότι τίποτα δεν ήρθε εύκολα για εκείνη. Η πορεία της στον χώρο του θεάτρου απαιτούσε σκληρή δουλειά και αφοσίωση, στοιχεία που χαρακτήριζαν πάντα τη στάση των γονιών της απέναντι στην τέχνη.
Εκτός από τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και τις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος, η νευροδιαφορετικότητα αναφέρεται στο σύνολο των ανθρώπων που πάσχουν από παθήσεις, όπως είναι η δυσλεξία, η δυσπραξία ή άλλα νευρολογικά προβλήματα και αφορούν τον τρόπο με τον οποίο ο πάσχων μαθαίνει και επεξεργάζεται τις πληροφορίες.
Για τη μελέτη, οι ερευνητές αξιολόγησαν ανώνυμα ιατρικά αρχεία παιδιών ηλικίας μεταξύ δύο και 17 ετών που παραπέμφθηκαν για αξιολόγηση του φάσματος αυτισμού, χρησιμοποιώντας επικυρωμένα ερωτηματολόγια για την αξιολόγηση νευροδιαφορικών χαρακτηριστικών.
Διαπιστώθηκε μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ του αριθμού των νευροδιαφορών που εντοπίζονται και στην έγκαιρη διάγνωση, ενώ τα νευροδιαφορετικά κορίτσια είχαν λιγότερες πιθανότητες να εντοπιστούν πριν από την ηλικία των πέντε ετών, σε σύγκριση με τα αγόρια. Ωστόσο, παρά την κλινική αλληλεπικάλυψη και τη συνύπαρξη της νευροδιαφοροποίησης στα παιδιά, μόλις το 26% των συμμετεχόντων στη μελέτη με άλλα χαρακτηριστικά διερευνήθηκε για μια πρόσθετη υποκείμενη διάγνωση.
Συνεπώς, τα ειδικά διαμορφωμένα ερωτηματολόγια για τη διάγνωση άλλων νευροαναπτυξιακών διαταραχών μπορούν να βοηθήσουν τους κλινικούς γιατρούς να εντοπίσουν τη συνυπάρχουσα νευροδιαφοροποίηση κατά την πρώτη αξιολόγηση, επιτρέποντας την έγκαιρη υποστήριξη και την ανάπτυξη μιας ολόπλευρης αντίληψης του νευροτύπου ενός παιδιού.
«Η μελέτη μας θεωρείται σημαντική, καθώς δείχνει πόσο ζωτικής σημασίας είναι η ολιστική προσέγγιση στην αξιολόγηση των παιδιών, ώστε να εντοπίζονται σωστά οι πιθανές αλληλεπικαλύψεις νευροτύπων. Εκτός από την καλύτερη κατανόηση του νευροδιαφοροποιημένου πληθυσμού στο σύνολό του, ο ακριβής προσδιορισμός της νευροδιαφοροποίησης θα βοηθήσει στην παροχή καλύτερης και πιο προσαρμοσμένης υποστήριξης για τα παιδιά αυτά, όταν χρειάζεται. Όσον αφορά τους επαγγελματίες υγείας, θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι υπηρεσίες είναι πραγματικά ολιστικές, ώστε να εντοπίζονται σωστά τα επικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά» επισημαίνει ο Δρ Jason Lang, κλινικός λέκτορας νευροανάπτυξης και επίτιμος σύμβουλος παιδικής και εφηβικής ψυχιατρικής.
ygeiamou.gr
