Ιάπωνες επιστήμονες υπολόγισαν ποια πρέπει να είναι η διάρκεια και η ένταση μια αγκαλιάς για να επιτυχγάνει να μας ηρεμεί. Υποστηρίζουν ακόμη ότι το πείραμα της αγκαλιάς θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στη διάγνωση του αυτισμού
Εν μέσω πανδημίας και ενώ όλοι αναρωτιόμαστε πότε επιτέλους θα μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε ξανά δίχως φόβο και αμφιβολία, ερευνητές αποφάσισαν να βρουν τα χαρακτηριστικά της ιδανική αγκαλιάς.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Toho της Ιαπωνίας, υπολόγισαν πώς το μέγεθος της πίεσης κατά την γονεϊκή αγκαλιά επηρέαζε την ηρεμιστική και αγχολυτική δράση της σε βρέφη, αλλά και τις αλλαγές που συνέβησαν στη διάθεση των βρεφών όταν δόθηκαν σε ξένα χέρια να τα κρατήσουν.
Καταγράφοντας του παλμούς της καρδιάς και με τη χρήση αισθητήρων υπολογισμού της πίεσης στα χέρια των ενηλίκων, οι ερευνητές παρατήρησαν την επίδραση τριών βαθμίδων αγκαλιάς: απλό κράτημα, μια αγκαλιά μέτριας πίεσης και τη σφιχτή αγκαλιά. Τα συμπεράσματά τους δημοσιεύτηκαν στο Cell.
Τα αποτελέσματα μίλησαν και έδειξαν πως και στην περίπτωση της αγκαλιάς ισχύει το μέτρον άριστον. Τα βρέφη φάνηκαν να ηρεμούν περισσότερο από μια αγκαλιά μεσαίας πίεσης, ενώ στον αντίποδα βρέθηκε το σφιχταγκάλιασμα, που μείωσε σημαντικά την ηρεμιστική επίδρασή της.
Όσον αφορά την ιδανική διάρκεια, οι ειδικοί προτίμησαν τα είκοσι δευτερόλεπτα αφού, καθώς έκριναν, ένα λεπτό ή παραπάνω αγκαλιάς θα ήταν αφόρητο για τα βρέφη.
Τέλος, μετά την παρατήρηση πως για τα μεγαλύτερα των 125 ημερών βρέφη, η καθησυχαστική δράση μειωνόταν όταν η αγκαλιά δινόταν από μια άγνωστη γυναίκα, κατέληξαν πως το ιδανικό είναι μια αγκαλιά μέτριας πίεσης από τους γονείς.
Τα ενδιαφέροντα ευρήματα δεν περιορίστηκαν στα παιδιά: αγκαλιάζοντας το παιδί τους, οι γονείς έδειξαν να ηρεμούν περισσότερο.
Υπαίτια για αυτό το φαινόμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί η ωκυτοκίνη ή «ορμόνη της αγάπης», η οποία απελευθερώνεται κατά τη σωματική επαφή, εντούτοις, όπως επεσήμαναν οι ερευνητές, το πείραμα της αγκαλιάς ήταν πολύ περιορισμένο χρονικά για να επιτραπεί μια τέτοια σύνδεση.
Αγκαλιά και αυτισμός
Η πρόσφατη έρευνα αποτελεί, κατά την επιστημονική ομάδα, την πρώτη απόπειρα καταγραφής του αντίκτυπου της αγκαλιάς στα βρέφη, με τα ευρήματα να κρίνονται ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της σύνδεσης γονέα-παιδιού και της παιδικής ψυχολογίας ευρύτερα.
Ο Hiromasa Funato, μέλος της ερευνητικής ομάδας, αναφέρθηκε και σε μια άλλη διάσταση των συμπερασμάτων τους, σε σχέση αυτή τη φορά με τον αυτισμό.
Όπως δήλωσε, τα παιδιά με διαταραχή φάσματος του αυτισμού, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ερμηνεία αισθητηριακών ερεθισμάτων και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Απουσία μεταβολών στον καρδιακό ρυθμό όπως συμβαίνει κατά την αγκαλιά ενδεχομένως, θα μπορούσε να υποδείξει μια πιθανή περίπτωση αυτισμού.
Επομένως, το απλό πείραμα της αγκαλιάς θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτη εξέταση του αυτόνομου νευρικού συστήματος (το οποίο ελέγχει τις ασυνείδητες σωματικές διεργασίες όπως η αναπνοή), της αισθητηριακής επεξεργασίας και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης σε βρέφη με αυξημένες πιθανότητες αυτισμού.
