Πανηγυρικά ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε την αύξηση του κατώτατου μισθού. Τι σημαίνει αυτό όμως για την πραγματική οικονομία; Είναι σε θέση να το αντέξει;
Η αύξηση ανέρχεται στο 11% και ακόμα μεγαλύτερη στους νέους που λάμβαναν τον υποκατώτατο μισθό. Ως τώρα, οι μισθοί μόνο μειώνονταν και συγκεκριμένα κατά 22% και 32% για τους νέους, με βάση το 2012. Με βάση τη νομοθεσία αυξάνεται και το επίδομα ανεργίας. Επιπλέον, ο μισθός προσαυξάνεται κατά 10% για κάθε διαμορφωμένη τριετία προϋπηρεσίας και έως τρεις τριετίες.
Ως εδώ καλά τα νέα για τους εργαζόμενους. Σωστά; Όχι ακριβώς!
Είναι κατανοητό το ότι η ιδεολογία των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος τάσσεται κατά της εργατιάς, ως “συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς”, όπως λέει και το όνομά του, άρα και κατά των εργοδοτών, σύμφωνα με τον Μαρξ. Ωστόσο, ως κυβέρνηση ολόκληρης της χώρας, το κάθε κόμμα, ανεξάρτητα της ιδεολογικής του τοποθέτησης, οφείλει να βρίσκει λύσεις που ωφελούν περισσότερες κοινωνικές ομάδες.
Οι Έλληνες εργοδότες-επιχειρηματίες δεν πρέπει να ταυτίζονται με τις αντικαπιταλιστικές καρικατούρες του προηγούμενου αιώνα. Είναι στην πλειοψηφία τους μεσαίας οικονομικής τάξης που επιχειρούν και δημιουργούν. Καθημερινά προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στην κρίση, με την αγωνία να μπορέσουν να πληρώσουν τα έξοδα της επιχείρησης, τους συχνά παράλογους φόρους, τα έξοδα των οικογενειών τους και τους μισθούς των υπαλλήλων τους.
Η αύξηση του μισθού καλώς έγινε, όμως έγινε αυθαίρετα, χωρίς την απαιτούμενη συζήτηση με τους σχετικούς θεσμικούς φορείς. Ίσως θα έπρεπε να γίνει πιο σταδιακά. Μια τόσο μεγάλη αύξηση, άνω του 10%, με άμεση εφαρμογή που δεν επιτρέπει στους εργοδότες να προσαρμόσουν το επιχειρηματικό τους προϋπολογισμό, είναι πολύ πιθανό να έχει τα εξής αποτελέσματα: πολλοί εργαζόμενοι να απολυθούν, να μεταφερθούν σε καθεστώς ημιαπασχόλησης ή να υποχρεωθούν σε «μαύρη εργασία».
Ας μην ξεχνάμε ότι αύξηση του μικτού μισθού, συνεπάγεται και αύξηση των εργοδοτικών εισφορών. Οι εργοδοτικές εισφορές ουσιαστικά είναι ένας «κεφαλικός φόρος», 26,9% επί του μισθού, όπου το κράτος απαιτεί επιπλέον χρήματα για κάθε εργαζόμενο.
Δηλαδή, αντί να επιβραβεύεται η επιχείρηση για κάθε θέση εργασίας, «τιμωρείται»! Όποιον εργοδότη και να ρωτήσουμε, επιθυμεί να έχει καλοπληρωμένους υπαλλήλους, το αν όμως έχει τη δυνατότητα είναι άλλη ιστορία. Με το ισχύον σύστημα, η αύξηση του μισθού αυξάνει το μισθολογικό κόστος, ενώ η πραγματική αύξηση για τον εργαζόμενο είναι αισθητά χαμηλότερη.
Αν δε προσθέσουμε και την εφαρμογή της μείωσης του αφορολόγητου από την 1η Ιανουαρίου του επόμενου χρόνου, το σύνολο της αύξησης του μισθού, θα πάει στο κράτος. Οπότε ουσιαστικά οι εργοδότες πληρώνουν περισσότερα χωρίς να λαμβάνουν οι εργαζόμενοι.
Τι έπρεπε να γίνει;
Κάτι πολύ απλό. Να αυξηθεί ο μισθός μεν, αλλά να μειωθεί η υπέρογκη εργοδοτική εισφορά, ούτως ώστε η αύξηση να πάει πραγματικά στον εργαζόμενο και παράλληλα να μειωθεί το κόστος για τον εργοδότη, το οποίο τελικά είναι 671,69, δηλαδή συνολική επιβάρυνση 32,83% της πραγματικής αμοιβής του εργαζομένου.
Τέλος, όπως αναφέρθηκε, η αύξηση του κατώτατου μισθού, συνεπάγεται και αύξηση του επιδόματος ανεργίας. Δεν θα ήταν καλύτερα το επίδομα της να είναι επιδότηση εργασίας παρά ανεργίας;
Το κράτος θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει αν θέλει να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στην ουσία του. Αυτό, σε μια στάσιμη οικονομία όπως η Ελλάδα, είναι δυνατό μόνο με τη μείωση του κόστους εργασίας, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί με τη δραστική μείωση των μισθοδοτικών εισφορών, που θα δικαιολογήσει και θα ενισχύσει ακόμα την αύξηση των μισθών, και όχι μόνο των κατώτατων. Αυτό βέβαια απαιτεί πολιτική βούληση και καλή γνώση της αγοράς.
