Επισκεφτήκαμε το μεσημέρι της Κυριακής, ένα μαγαζί που νομίζαμε ότι είναι το καλύτερο της Αθήνας. Ζητήσαμε έναν καφέ, μία τυρόπιτα και ένα καρβελάκι ψωμί. Το κατάστημα είναι έξω από το μετρό και δίπλα από τα νοσοκομεία. Βενέτης. Καλή αλυσίδα καταστημάτων. Έτσι πιστεύαμε. Εξυπηρετεί χιλιάδες ανθρώπους την ημέρα. Γιατρούς, ανθρώπους του μεροκάματου, επιβάτες, καταναλωτές. Διερχόμενους.
Διαπιστώσεις…
Υπάλληλοι και ειδικά οι νεαρές κοπέλες, ειρωνικές στον κόσμο. “Κύριε, δεν μπορεί να απασχολείτε δύο από εμάς, για την πάρτη σας και την εξυπηρέτησή σας”. Πρώτο καμπανάκι. Το βουλώνεις και περιμένεις.
Ουρά προτεραιότητας, μηδέν. Ένα μπάχαλο. Ο καθένας μπαίνει ανάμεσα στον άλλο, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δεύτερο καμπανάκι. Εκεί δεν το βουλώνεις, γιατί έχεις διπλοπαρκάρει για πέντε λετπά, για να πας στη δουλειά σου και θα σου πάρουν τις πινακίδες οι αμούστακοι τροχόμπατσοι του Χρυσοχοίδη.
Τιμές, συγκριτικά με άλλες αλυσίδες τροφίμων, φαρμάκι. Τρίτο καμπανάκι.
Τέταρτο καμπανάκι. Άθλιος καφέ. Μέτριο τους λες, σκέτο σου φτιάχνουν. Σκέτο τους λες, φαρμάκι σου δίνουν. Φαρμάκι τους λες, πετιμέζι σου προσφέρουν.
Καθαριότητα. Με άριστα το 10, 4. Οι χώροι έξω στα τραπεζοκαθίσματα που σε λίγο θα φτάσουν στη Βασιλίσσης Σοφίας, βρωμοκοπάνε. Μύγα παντού και κατσαρίδες και παντού σκουπιδαριό. Σιχαίνεσαι να καθίσεις.
Δεν είναι δυνατόν. μια τέτοια αλυσίδα τροφίμων, να βρίσκεται σε τόσο κακό χάλι. Κρίμα…
Τα θέσαμε στον επικεφαλής του ομίλου, Παναγιώτη Μονεμβασιώτη. Και αντί να παραδεχτεί τα λάθη του, μας λέει μπούρδες. Αγενέστατος κι αυτός. Με ανεκπαίδευτο προσωπικό.
Ας το κοιτάξει. Αυτός χάνει και οι πελάτες των καταστημάτων του. Και βεβαίως οι ελληνικές επιχειρήσεις που σε λίγο δεν θα μείνει καμία από τα καρτέλ των ξένων που μας έπνιξαν.
Οι επιχειρηματίες, πρέπει να μάθουν να δέχονται την πιο σκληρή κριτική από τους καταναλωτές. Γιατί αυτοί τους κάνουν πλούσιους και να μην πουλάνε πνεύμα και ύφος τζαμπατζιλίκι. Του στυλ “έλα ρε μεγάλε, τι έγινε, πως κάνεις έτσι, για μια σακουλίτσα”. Δεν είναι θέμα σακουλίτσας, είναι θέμα επαγγελματικής συμπεριφοράς και πάνω απ όλα εργοδοτικής μετριοφροσύνης για έναν κόσμο που πεθαίνει από την ακρίβεια καθημερινά εξαιτίας μιας βρωμερής κυβερνητικής πολιτικής που φορολογεί και καταστήματα και πολίτες.
Διαφορετικά θα φτάσουμε στο σημείο να αγοράζουμε κατεψυγμένο ψωμί, όπως κάνουν άλλα ανταγωνιστικά καταστήματα και να λέμε και ευχαριστώ και να βγάζουμε τη μύγα από τον καφέ με το δάχτυλο.
Σοβαρευτείτε. Μας τα παίρνετε αλλά θα προσφέρετε. Γιατί όσοι δεν το κάνετε, θα βγαίνετε στον τάκο, αδιακρίτως.
