Παλαιοί και νέοι ιστοριογράφοι και απολογητές της Αριστεράς, αναλίσκονται σε κατηγορίες εναντίον του τότε Έλληνα πρωθυπουργού Παπανδρέου, του αρχηγού της Αστυνομίας Άγγελου Έβερτ και των Βρετανών, ή όλων των ανωτέρω, για το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών στην Αθήνα στις 3 Δεκεμβρίου 1944.
Όμως, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο ένοχος είναι ένας, και αυτός είναι η ηγεσία του ΚΚΕ.
Οι 28-30 νεκροί και οι διπλοί από αυτούς τραυματίες που έπεσαν από τα πυρά των αστυνομικών την Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου, ήταν η αφορμή και η δικαιολογία για κάτι που ήταν προαποφασισμένο να γίνει εκείνη την ημέρα ή μια από τις επόμενες.
Ο πραγματικός λόγος που ξεκίνησε η Στάση τότε ήταν η διαταγή της κυβέρνησης να αφοπλισθεί ο ΕΛΑΣ!
Το ότι θα γινόταν η Στάση ασχέτως των νεκρών της 3ης Δεκεμβρίου, το δείχνουν πολλά γεγονότα που προηγήθηκαν και αυτά που ακολούθησαν.
Αρκεί να αναφέρουμε ότι το πρωί της Κυριακής 3 Δεκεμβρίου ο Ριζοσπάστης κυκλοφορούσε με ένα άρθρο του Ζεύγου, στο οποίον ο έως πριν δύο ημέρες υπουργός έγραφε μεταξύ άλλων «…και τώρα το λόγο έχουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΕΛΑΣ που τους ζητούν να παραδώσουν τα τιμημένα και κερδισμένα σε μάχες όπλα τους…».
Τι άλλο εννοούσε ο υπουργός αν όχι ότι ο ΕΛΑΣ θα εφορμούσε για βίαιη κατάληψη της εξουσίας.
Εκείνη την ημέρα, χωριστά από τη μεγάλη διαδήλωση, στις 11:00 το πρωί μια μεγάλη ομάδα από περίπου 3.000 διαδηλωτές, μεταξύ των υπήρχαν και ένοπλοι, πλησίασε την οικία του πρωθυπουργού Παπανδρέου.
Σύντομα οι ένοπλοι άρχισαν να πυροβολούν και να ρίχνουν χειροβομβίδες εναντίον των αστυνομικών φρουρών.
Οι αστυνομικοί απάντησαν και οι διαδηλωτές τελικά απομακρύνθηκαν, με θύμα μόνο ένα αστυνομικό τραυματία.
Στη μεγάλη διαδήλωση, οι αστυνομικοί πράγματι απάντησαν με ομαδικά πυρά στις πρώτες βολές από την πλευρά των διαδηλωτών, με την προφανώς προσυμφωνημένη γνώμη της ηγεσίας τους, των Βρετανών και του Έλληνα πρωθυπουργού.
Αν δεν το έκαναν, οι διαδηλωτές θα κατέλυαν τις κρατικές αρχές εκείνη την ημέρα και το ΚΚΕ θα κατελάμβανε την εξουσία.
Ο ένας από τους δύο, η αστυνομία ως αντιπρόσωπος του κράτους, ή οι διαδηλωτές, θα επικρατούσε!
Αυτά, ως προς την προετοιμασία και την αφορμή της εξέγερσης.
Το ότι η Στάση των Δεκεμβριανών θα ξέσπαγε με αυτήν ή άλλη αφορμή, το δείχνουν καθαρά αυτά που ακολούθησαν.
Εντός μιάς έως τριών ημερών ξεκίνησαν οργανωμένες επιθέσεις τακτικών μονάδων του ΕΛΑΣ και εφεδρικών εναντίον της «Χ», του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, της Ειδικής Ασφάλειας, του Αρχηγείου Χωροφυλακής, της Διοίκησης Χωροφυλακής Στερεάς, της Σχολής Χωροφυλακής, του Εθνικού Τυπογραφείου, της Σχολής Ευελπίδων, της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας στο Γουδή, όλων των Αστυνομικών Τμημάτων Αθηνών-Πειραιώς και της έδρας των κρατικών αρχών στα Παλαιά Ανάκτορα!
Να πιστέψουμε ότι όλα αυτά αποφασίστηκαν και οργανώθηκαν εντός ωρών επειδή η αστυνομία απάντησε στα πυρά λίγων ενόπλων διαδηλωτών με φονικά πυρά;
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα μια παρόμοια εξήγηση των γεγονότων.
Ενδιαφέρον όμως έχει να εξετάσουμε τα σφάλματα που έκανε η ηγεσία των κομμουνιστών ξεκινώντας τη Στάση των Δεκεμβριανών.
Πιστεύω ότι δύο ήταν τα βασικά τους λάθη:
1. Είχαν πιστέψει την δική τους προπαγάνδα ότι πάνω από τους μισούς Έλληνες είχαν γίνει μέλη ή ειλικρινείς φίλοι του ΕΑΜ, και περίμεναν ότι θα βγουν στο δρόμο να στηρίξουν την ένοπλη Στάση με λαϊκό ξεσηκωμό. Το ποσοστό των πραγματικών φίλων του ΕΑΜ ήταν σαφώς πολύ – πολύ μικρότερο.
2. Είχαν τελείως υπερτιμημένη εικόνα της πολεμικής ικανότητας του ΕΛΑΣ.
Ο «ατρόμητος ΕΛΑΣ» που θα έκανε περίπατο στην Αθήνα, απλά δεν υπήρχε!
Οι «νίκες» του επί των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πελοπόννησο δεν ήταν προϊόν της μαχητικής ικανότητος του ΕΛΑΣ αλλά της συντριπτικής υπεροχής του σε πολεμικά μέσα, ως και της αποχής της πλειονότητας των ταγματασφαλιτών από τις μάχες πλην μιας μικρής μειοψηφίας χωροφυλάκων και ανδρών συντρόφων των τοπικών διοικητών των Ταγμάτων που πολέμησαν μέχρι τέλους.
Μερικά από τα άλλα σοβαρά λάθη του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944:
1. Δεν πίστεψαν ότι οι Βρετανοί θα τους πολεμούσαν.
Περίμεναν ότι θα παρέμεναν θεατές και ειρηνευτές όπως στην Πελοπόννησο όταν ο ΕΛΑΣ εμάχετο τα Τάγματα Ασφαλείας.
2. Υποτίμησαν την υποστήριξη των ηγετών της Μεγάλης Βρετανίας στον βασιλιά Γεώργιο Β΄ και την επιθυμία τους να επιστρέψει στην Ελλάδα ως εγγύηση της παραμονής της στη σφαίρα επιρροής της Μεγάλης Βρετανίας.
Έτσι δεν έκριναν σωστά μέχρι που ήταν διατεθειμένος να φθάσει ο Τσώρτσιλ για να επιτύχει τη συντριβή του ΕΛΑΣ.
Φυσικά, δεν γνώριζαν και για τη συμφωνία της 12ης Οκτωβρίου 1944 μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν με την οποίαν ο Στάλιν παραχωρούσε την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής της μεγάλης Βρετανίας.
3. Δεν είχαν αποτιμήσει σωστά τις συγκρούσεις τους με τα Τ.Α.
Στην Πελοπόννησο, τον Σεπτέμβριο του 1944, δεν είχαν περιοριστεί στις στρατιωτικές τους νίκες, αλλά προέβησαν και στη σφαγή χιλιάδων αιχμαλώτων και αμάχων. Το ίδιο έκαναν και στο Κιλκίς και άλλες τοποθεσίες της Μακεδονίας.
Αυτό γιγάντωσε τους αντιπάλους τους στην Αθήνα, με πρώτους τα μέλη της «Χ» στο Θησείο και τους Χωροφύλακες στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη, που πολέμησαν με απίστευτη γενναιότητα και πάθος έναντι πολλαπλασίων αντιπάλων.
4. Απέτυχαν να κρίνουν σωστά την αντίδραση των Βρετανών στην ανταρσία των κομμουνιστών στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, και τις συνέπειες της ανταρσίας για το ΚΚΕ.
Οι μεν Βρετανοί αρνήθηκαν να δεχθούν μονάδες που διοικούνταν από κομμουνιστές και φυλάκισαν τους στασιαστές, ενώ οι άνδρες των μονάδων που απέμειναν, με πρώτους τους αξιωματικούς και στρατιώτες της Γ’ Ορεινής Ταξιαρχίας, ήταν 100% αντίθετοι σε κομμουνιστική επικράτηση. Ήταν βασικοί τους αντίπαλοι στην Αθήνα!
Εκείνο όμως που τελικά μέτρησε περισσότερο από κάθε άλλον παράγοντα στην ήττα του ΕΛΑΣ, ήταν η απογοητευτική μαχητική ἐπίδοση τῆς πλειοψηφίας τῶν ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ.
Παρά τήν ἀσφυκτική πίεση τῶν καπετάνιων τους, οἱ ἁπλοί ἀντάρτες δέν ἔδειχναν μεγάλη διάθεση νά πολεμήσουν.
Ἀποτέλεσμα ἦταν οἱ μαζικές λιποταξίες καί ἡ αἰχμαλωσία χιλιάδων ἀνταρτῶν, κυρίως ἀπό τούς Βρετανούς, στους οποίους προτιμούσαν να παραδοθούν, φοβούμενοι αντεκδικήσεις από την αστυνομία, χωροφυλακή και τους ταγματασφαλίτες/εθνοφύλακες αφού γνώριζαν τα δικά τους εγκλήματα προς αυτούς…
Γιά παράδειγμα, ο ταγματάρχης Βαζαῖος, διοικητής του 6ου συντάγματος Κορινθίας του ΕΛΑΣ που έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά, και ήταν ένα απο τα συντάγματα του ΕΛΑΣ που κατατροπώθηκε από το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, στά Ἀπομνημονεύματά του ἀναφέρει ὅτι τό 6ο σύνταγμα ολόκληρη τήν περίοδο τῆς δράσης του το 1943-44 εἶχε συνολικά 147 νεκρούς.
Εξ αυτών, στά Δεκεμβριανά εἶχε 80 νεκρούς, περίπου 100 τραυματίες καί 140 ἀγνοούμενους.
Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀγνοουμένων ἦταν λιποτάκτες.
Ἡ λιποταξία ἀπό τίς τάξεις τοῦ ΕΛΑΣ στήν Ἀθήνα ἦταν ἐξαιρετικά διαδεδομένη καί εὔκολη νά γίνει.
Μάλιστα,γιά τούς μόνιμους ἀξιωματικούς τοῦ στρατοῦ πού εἶχαν καταταγεῖ στόν ΕΛΑΣ ὑπό πίεση, ἦταν εὐκαιρία νά διαχωρίσουν τή θέση τους λιποτακτώντας.
Μάλιστα,γιά τούς μόνιμους ἀξιωματικούς τοῦ στρατοῦ πού εἶχαν καταταγεῖ στόν ΕΛΑΣ ὑπό πίεση, ἦταν εὐκαιρία νά διαχωρίσουν τή θέση τους λιποτακτώντας.
Ὅσοι δέν τό ἔκαναν, εἶχαν μετά μεγάλη δυσκολία νά πείσουν ὅτι δέν εἶχαν τελικά προσχωρήσει ἐθελοντικά στόν ΕΛΑΣ.
Ένας εξ αυτώ ήταν και ο Βαζαίος, ο οποίος παρεπονείτο ότι απετάχθη από τον Ελληνικό Στρατό!
Ἄν τώρα ἀναλύσουμε τόν ἀριθμό τῶν νεκρῶν του 6ου συντάγματος Κορινθίας, ὅπως τούς ἔδωσε πιό πάνω ὁ ταγματάρχης Βαζαῖος, διαπιστώνουμε τή μεγάλη ἀλήθεια γιά τήν “Ἀντίσταση” τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
Ἄν στούς 80 νεκρούς, πού τό 6ο σύνταγμα εἶχε στίς μάχες τῆς Ἀθήνας, προσθέσουμε τούς 25 νεκρούς που είχε στή μάχη μέ τό ΤΑ στόν Ἀχλαδόκαμπο (18 -9-1944) καί 5-7 ἀπό τή συμμέτοχή του στήν ἐπίθεση στό Βαλτέτσι (15-6-1944), δέν ἀπομένουν καί πολλοί πού πέθαναν ἀπό σφαῖρες Γερμανῶν!
Ἀπό τούς υπόλοιπους 40 περίπου νεκρούς τοῦ συντάγματος πού ἀπομένουν ἕως τούς 147 πού εἶχε συνολικά, πρέπει νά ἀφαιρεθοῦν καί τουλάχιστον δυό δεκάδες πού ἔχασαν τή ζωή τους στήν Ἀνατολική Ἀργολίδα τόν Μάϊο –Ἰούνιο 1944, στή διάρκεια τῶν Ἐκκαθαριστικῶν Ἐπιχειρήσεων τῶν Γερμανῶν, ἐνῶ προσπαθοῦσαν εἴτε νά κρυφτοῦν ἤ νά διαφύγουν στήν Ἀρκαδία.
Άρα, οι νεκροί του 6ου συντάγματος Κορινθίας από συγκρούσεις με Γερμανούς ήταν λιγότεροι ἀπό 20!
Αυτό αποκαλύπτει κάτι που ἀποσιωπᾶται καί κρύβεται ἐπιμελώς.
Ότι οἱ πιό συνηθισμένες ἀντιστασιακές ἐνέργειες τοῦ ΕΛΑΣ ἦταν ακίνδυνες για τους αντάρτες του ἐνέδρες σέ τραῖνα ἤ ἐφοδιοπομπές, ἐνῶ ταυτόχρονα συγκέντρωνε ὅπλα καί ἀντάρτες γιά τήν ἐσωτερική ἀναμέτρηση μετά τήν ἀπελευθέρωση.
Ὅμως, στίς μάχες του, πρῶτα μέ τά ΤΑ, καί μετά τον Κόκκινο Δεκέμβρη στην Αθήνα δέν δίστασε νά χρησιμοποιήσει ἀριθμό ἀνταρτῶν καί μεγέθη ὅπλων πού οὐδέποτε χρησιμοποίησε ἐναντίον τῶν Γερμανῶν.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ἐπιμονή τοῦ ΕΛΑΣ νά φέρει σέ πέρας μιά πολεμική ἐπιχείρηση.
Τήν ἔδειξε πολύ σαφῶς ἐναντίον Ἑλλήνων καί Βρετανῶν στήν Αθήνα, ποτέ ἐναντίον τῶν Γερμανῶν.
Τέλος, όσον αφορά το συχνό ερώτημα, «γιατί ο ΕΛΑΣ έστειλε μερικές από τις πιο αξιόμαχες μονάδες του στην Ήπειρο εναντίον του ΕΔΕΣ του Ζέρβα και μακριά από την Αθήνα», είναι φανερό ότι ήθελε να ελέγξει ολόκληρη την ύπαιθρο χώρα, ώστε καταλαμβάνοντας και την Αθήνα – που πίστευε ότι θα το επιτύχει εύκολα – θα μπορούσε να ανακηρύξει την Ελλάδα σε Λαϊκή Δημοκρατία και να κερδίσει αναγνώριση από τους βόρειους γείτονες. Με τον ΕΔΕΣ να ελέγχει την Ήπειρο αυτό δεν θα ήταν νοητό.
Τον Κόκκινο Δεκέμβρη, το ΚΚΕ άπλωσε το χέρι του μακριά -εναντίον των συμμάχων και των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων- και του κόπηκε!
Άλλες αστοχίες και λάθος αποφάσεις και υπολογισμοί, παρέτειναν την ταλαιπωρία του έθνους και αύξησαν τις θυσίες και τα θύματα.
Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΕΙ
ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ
ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!
Ιωαννης Μπουγας
