Σύμφωνα με μία από τις πολλές εκδοχές, ο Μασούρας ήταν βοσκός στα βουνά της Αττικής λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα ο Οθωνας. Στην ύπαιθρο, τότε, οι ληστές αλώνιζαν παντού. Το κακό ήταν ότι, θες από φόβο, θες από ρομαντική διάθεση, αρκετές φορές οι ληστές ήταν αντικείμενο θαυμασμού για τους χωριάτες, οι οποίοι τους έδιναν κρυφά τροφή. Ο λήσταρχος Τζαφέρης συνάντησε κάποτε σε βουνό της Αττικής τον Μασούρα.
Με τον σεβασμό που έδειχναν, ας πούμε, οι ληστές στους τσοπάνηδες, επειδή τους βοηθούσαν για να παραπλανήσουν τα αποσπάσματα, δεν άρπαξε κανένα «σφαχτό» του Μασούρα. Μάλιστα, ο αρχιλήσταρχος του πρότεινε να αφήσει το βιός του και να ακολουθήσει με τη θέλησή του τη συμμορία του. Και του έταξε «λαγούς με πετραχήλια».
Ο γέρο Μασούρας – όπως γράφει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τάκης Νατσούλης, στο βιβλίο του «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκης) – που ήταν λίγο παραδόπιστος, δέχτηκε την πρότασή του χωρίς να το καλοσκεφτεί. Όμως, τα πράγματα δεν ήρθαν βολικά και σε μια συμπλοκή με τα αποσπάσματα σκοτώθηκε.
Οι άλλοι τσοπάνηδες που γνώριζαν καλά την ιστορία αυτή, όταν ήθελαν να πούνε για κάποιον ότι έπαθε ζημιά από το κεφάλι του, λέγανε: «Την έπαθε σαν τον γερο-Μασούρα».
