Οι αρχαίοι λαοί της Εποχής του Χαλκού λάτρευαν το ό,τι δίδυμο. Κατά συνέπεια και τις δίδυμες κορυφές όπως του όρους Ελικώνος. Γι αυτό ο Ελικών έγινε το ιερό βουνό των Βοιωτών και το κατοικητήριο των μουσών του.
Σε αυτόν ζούσαν οι Ελικωνιάδες Μούσες.
Αυτές δεν ήταν μόνο φύλακες αρχείων και θεραπευτές αρχαίων τεχνών, αλλά και ιάτρισσες και φαρμακεύτρες. Οι Μούσες, λοιπόν, έκαναν αφεψήματα και βάμματα από τοξικά φυτά, ιδίως από ελλέβορο.
Το πιο ακριβό μέλι της αρχαιότητας ήταν το μέλι του Ελικώνος. Ήταν μέλι-φάρμακο!
Ο νεκρός του Αλέξανδρου ετέθη σε πίθο γεμάτο με λευκό μέλι από τον Ελικώνα για να σταλεί πίσω στην Μακεδονία.
Και ο γιος του Μίνωα, ο Ιπόλυτος, ετέθη νεκρός σε πίθο με μέλι και εστάλη στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου, όπου κατόρθωσε ο Ασκληπιός και τον ανέστησε.
Ίσως, λοιπόν, ο νεκρός του Αλέξανδρου εστάλη σε κάποιο Ασκληπιείο που κατείχε αυτή την απόκρυφη γνώση, πιστεύοντας στην δική του ανάσταση…
