«Γροθιά στο στομάχι» αποτελεί η μαρτυρία του 18χρονου φοιτητή Άγγελου Τσιαμούρα που επέζησε από την φονική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη και έτρεξε να βοηθήσει συνεπιβάτες του που είχαν εγκλωβιστεί και ήταν τραυματισμένοι.
Ο 18χρονος που σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων καταγγέλλει μεταξύ άλλων ότι ο ίδιος όπως και άλλοι επιβάτες της μοιραίας αμαξοστοιχίας είδαν το σκληρό πρόσωπο της Πολιτείας που αδιαφόρησε για τον ίδιο και τα υπόλοιπα πρόσωπα της τραγωδίας.
«Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Τα τρία πρώτα βράδια δεν κοιμήθηκα, αλλά μετά ξεκίνησα να έχω τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Γενικώς με επισκέπτονται και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Δεν θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι. Να ξυπνήσω κάποιον; Δεν ξέρω. Κάτι όμως θέλουν σίγουρα να μου πουν», περιγράφει ο Άγγελος στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» και μίλησε για την 18χρονη Ιφιγένεια που έχασε τη ζωή της:
«Βλέπω συνέχεια την Ιφιγένεια δεν με έχει αφήσει ακόμα. Την πρώτη βραδιά που κοιμήθηκα είδα και το άλλο παιδί που ήταν στο βαγόνι αλλά πολύ θολά. Η Ιφιγένεια έρχεται όμως καθαρά ακόμα» είπε και πρόσθεσε ότι τον βασανίζει η υπόσχεση που έδωσε στον σύντροφό της ότι θα την φέρει πίσω σώα και αβλαβή, αλλά δεν κατάφερε να το τηρήσει.
«Υπήρχαν πάρα πολλοί εγκλωβισμένοι άνθρωποι. Μία από αυτούς ήταν και η Ιφιγένεια, η οποία δεν ήταν εγκλωβισμένη. Την είχαν μετακινήσει προφανώς. Είχε σπασμένο λαιμό, δηλαδή φαινόταν ότι είχε σπάσει ο λαιμός της και είχε χάσει και τις αισθήσεις της» περιέγραψε και πρόσθεσε: «Παλμός υπήρχε αλλά δεν ξέραμε πόσο χρόνο έχουμε. Η Ιφιγένεια χάθηκε. Μετά από κάποιο 10λεπτο δεν είχε έρθει φορείο δεν είχαν έρθει ψαλίδια, οπότε η Ιφιγένεια χάθηκε. Ίσως να μπορούσα να είχα κάνει και παραπάνω πράγματα».
Περιγράφοντας τη φρίκη που έζησε, ο Άγγελος ανέφερε: «Βρισκόμουν στο βαγόνι 6 όπου η σύγκρουση δεν ήταν ισχυρή. Εγώ δηλαδή δεν το κατάλαβα ότι έγινε σύγκρουση. Σταματάει όμως το τρένο, υπήρχε μια γιαγιά που είχε χτυπήσει και είχε κόψει το φρύδι της, ξεκινάνε τα ουρλιαχτά οπότε καταλαβαίνω πως κάτι είχε συμβεί. Έπειτα έφυγα από εκεί προς τα μπροστινά βαγόνια, φώναζα αν είναι κανείς μέσα στο τρένο και στην αρχή δεν έπαιρνα απάντηση. Μετά πήρα απάντηση, υπήρχαν κι άλλοι που έψαχναν εκείνη την ώρα και ένας από αυτούς ήταν ο κ. Γιώργος ο οποίος ήταν πραγματικά σαν άγιος που εμφανίστηκε σε μένα εκείνη την βραδιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μαζί με τον κ. Γιώργο από το βαγόνι τέσσερα φύγαμε από τα παράθυρα, γιατί οι πόρτες ήταν εγκλωβισμένες και κατευθυνθήκαμε στο βαγόνι τρία. Εκείνος ήταν που ανέβηκε πρώτος στο βαγόνι τρία, πάτησε στα συντρίμμια για να μου δείξει που να πατήσω και να μην κοπώ. Δηλαδή θυσίασε τα δικά του χέρια ώστε να κοπεί αυτός και μετά να ανέβω εγώ για να δούμε τι θα δούμε. Προτού όμως ανέβω πάνω, μου είπε να πάω να φωνάξω την ΕΜΑΚ για να φέρουν ψαλίδια και φορεία».
Ο νεαρός που προσπάθησε με όσες δυνάμεις είχε να βοηθήσει στους συνεπιβάτες του σχολίασε: «Υπήρχαν και άνθρωποι που δεν τους ένοιαζε αυτό. Τους ένοιαζε απλά να βγάλουν τη βαλίτσα τους και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν ενώ δεν υπήρχε καν σύγκρουση στο δικό μας βαγόνι ή κίνδυνος. Αλλά εντάξει το καταλαβαίνω, μπορώ να το δικαιολογήσω κάπως. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να υπάρχει τόση ψύχρα ανάμεσά μας. Γιατί θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας σε αυτό το βαγόνι».
Που να ενδιαφερθεί η πολιτεία παλικάρι μου η πολιτεία πήγε να σας σκοτώσει όλους με την αδιαφορία των πολιτικών μας για την ασφάλεια του σιδηρόδρομου.