Κρίση, ποια κρίση, ρωτούσαν απορημένοι οι Λονδρέζοι τον Δεκέμβριο του 2012, όταν ένας διάσημος σεφ ετοίμασε μια πρόταση για τέσσερις για το χριστουγεννιάτικο γεύμα που έδινε νέο νόημα στη λέξη «σπατάλη».
Όσο για την τιμή του, αν πρέπει να το πούμε, κόστιζε όχι λιγότερα από 140.000 ευρώ (125.000 λίρες)! Με αυτά έπαιρνες στο σπίτι σου τον 25χρονο σεφ Ben Spalding, ό,τι πιο καυτό εκείνη τη χρονιά στη λονδρέζικη γαστρονομική σκηνή, ο οποίος και ξεδίπλωνε τη μαγεία του.
Πριν το φαγητό, η παρέα των τεσσάρων θα έπαιρνε ένα απεριτίφ, μερικές γουλιές από τη σαμπάνια Piper-Heidsieck του 1907, αξίας 52.000 ευρώ η φιάλη, σερβιρισμένη σε ποτήρια φιλοτεχνημένα με διαμάντια. Κατόπιν έρχονταν τα ορεκτικά, φωλιές πουλιών με ιρανικό χαβιάρι και μπαλσάμικο 150 ετών, ισπανικό χαμόν και το ακριβότερο πεπόνι του κόσμου (από την Κίνα), πασπαλισμένο με λευκή τρούφα και σαφράν.
Αν και τα βλέμματα έκλεβε σαφώς το κυρίως πιάτο: η παραδοσιακή γαλοπούλα, γεμιστή με μοσχάρι Wagyu και βοδινές καρδιές και τυλιγμένη σε φύλλο χρυσού 50 καρατίων, ένα πιάτο που είχε εκτιμηθεί στα 7.000 ευρώ.
Απλούστερο ήταν σαφώς το επιδόρπιο, περιλάμβανε όμως κι αυτό καρπούζι που ερχόταν απευθείας από την Ιαπωνία και σερβιρίζεται σε χρυσό πιάτο που είχε καταφτάσει ειδικά για την περίσταση από την Ουγκάντα. Ακόμα και ο καφές ήταν ο διαβόητος Kopi Luwak από το Βιετνάμ, αυτός που τρώνε οι μοσχογαλές και αφοδεύουν μετά.
Παρά το γεγονός ότι ο Spalding είχε δηλώσει πως θα χαρίσει το 80% των 140.000 ευρώ σε αγαθοεργίες, δεν μάθαμε ποτέ αν μαγείρεψε τελικά το εορταστικό μενού του: «Μπορεί να μην πουληθεί καν», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στο Twitter, «αν συμβεί αυτό, θα περάσω τη μέρα μου με την οικογένειά μου και τα δυο μωρά»…
