Δεν μας έφταναν οι Τούρκοι, θέλουν και οι Ισραηλινοί τα νησιά

Οι Τούρκοι είναι παραδοσιακά πολεμικό φύλο. Ονειρεύονται να καταλάβουν τα ελληνικά νησιά με τα όπλα. Οι Ισραηλινοί είναι εραστές του χρήματος. Ονειρεύονται να τα αγοράσουν. Αυτό ακριβώς πρότεινε προ ημερών ένας Ισραηλινός πολιτικός, που νοστάλγησε ίσως την εποχή της εβραϊκής κυριαρχίας στις Κυκλάδες.

Το Ισραήλ εξάλλου είναι μια σοβαρή χώρα που θυμάται, θα λέγαμε υπερβολικά καλά, την ιστορία του. Το πρόβλημά του είναι ακριβώς ότι δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από αυτή, σε αντίθεση με διάφορα εικονικά κράτη που είτε τη λησμονούν, είτε την παραποιούν.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι πολύς κόσμος βλέπει φως στο «οικόπεδο Ελλάς» και θέλει να μπει, κάτι να πάρει να μας θυμάται όταν τερματίσουμε τον εθνικό μας βίο, κάτι που δεν φαίνεται να αργεί αν συνεχίσουμε όπως πάμε και με αυτούς που μας διοικούν. Άλλος νησιά, άλλος τη ΔΕΗ ή το Ελληνικό, άλλος βάσεις, από όλα έχει ο μπαχτσές. Πάρε κόσμε!

Η πρόταση Στέινερ

Ένας Ισραηλινός πολιτικός πρότεινε προ ημερών την αγορά ελληνικών νησιών (και άλλης «κενής γης» στην Ελλάδα) με τη δικαιολογία ότι χρειάζονται για να αποτελέσουν «καταφύγιο για τον εβραϊκό λαό» σε περίπτωση πολέμου.

Την πρόταση έκανε ο Άβρι Στέινερ, που ανήκει στο «Γαλάζιο-λευκό» κόμμα του ισραηλινού Υπουργού Άμυνας και αναπληρωτή πρωθυπουργού Μπένι Γκαντζ. Τη δικαιολόγησε επικαλούμενος την ανάγκη να υπάρχει ένα ασφαλές καταφύγιο για τον εβραϊκό πληθυσμό, μετά από πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν εκτός Ισραήλ, σύμφωνα με τις οποίες το Ιράν διαθέτει 3.000 βαλλιστικούς πυραύλους που μπορούν να πλήξουν το εβραϊκό κράτος. Ο Ισραηλινός πολιτικός έκανε την πρόταση στη διάρκεια συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου της Χιμνούτα. Τον οργανισμό αυτό τον δημιούργησε το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο το 1967 με σκοπό την αγορά γης στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, τη δημιουργία δηλαδή των προϋποθέσεων για τον εποικισμό τους. Η πρόταση απερρίφθη, σύμφωνα με την εφημερίδα Haaretz, από την πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου, με το επιχείρημα ότι οι σκοποί του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου καλύπτουν μόνο την αγορά γης στο Ισραήλ (εννοώντας και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη) και όχι στο εξωτερικό.

«Στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου (σ.σ. το 2006, που θεωρείται ο πρώτος πόλεμος που έχασε το Ισραήλ) είδαμε πυραύλους να φτάνουν μέχρι και τη Νετάνυα (σ.σ. πόλη στο κεντρικό Ισραήλ) και τώρα μπορεί να φτάσουν ακόμα νοτιότερα», είπε ο Στέινερ στη Maariv εξηγώντας την ιδέα του. Πρόσθεσε: «η ιδέα μου ήρθε όταν εξετάσαμε το ζήτημα τι κάνουμε σε ένα πιθανό σενάριο απειλής ενός ευρύτερου πληθυσμού;» Στην Ελλάδα υπάρχουν, υποστήριξε 40 ακατοίκητα νησιά που μπορεί να αγοράσει το Ισραήλ και να χτίσει υποδομές επάνω τους.
Μεταφορά κυριαρχίας στο Ισραήλ

Πρόσθεσε ότι θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο, μαζί με την ελληνική κυβέρνηση, ώστε αργότερα να μεταφερθεί η κυριαρχία επί των νησιών στο Ισραήλ.

Επιπλέον δεν χρειάζεται να είναι μόνο νησιά, η ιδέα είναι να αγοραστεί «κενή γη».

Σημειώνουμε στο σημείο αυτό ότι το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο ιδρύθηκε το 1901 ώστε να αγοραστεί και να αναπτυχθεί γη στην υπό οθωμανική κυριαρχία και κατόπιν υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη για Εβραίους εποίκους, ένα σχέδιο που έπαιξε κεντρικό ρόλο στη μεταγενέστερη δημιουργία του Ισραήλ.

Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι αυτές οι προτάσεις συνιστούν «δοκιμαστικές βολές», προορισμένες όχι να υλοποιηθούν βραχυπρόθεσμα, αλλά να μείνουν ως «ιδέες» για το μέλλον. Πιθανώς οι Ισραηλινοί βλέπουν ότι ο ελληνικός έλεγχος πάνω στην καρδιά της Ελλάδας, την ψυχή της και την κοιτίδα του πολιτισμού της, αλλά και το γεωπολιτικό και πολιτιστικό της «κόσμημα», το Αιγαίο, θα εξασθενήσει αναπόφευκτα και θέλουν να «τοποθετηθούν» εγκαίρως στο «παιχνίδι» για το ποιος θα κυριαρχήσει τελικά στο Αρχιπέλαγος. Όσο για την ανάγκη επιβίωσης του ισραηλινού πληθυσμού θεωρείται στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον ως πρόσχημα για την απόκτηση ελέγχου, παρά ως το πραγματικό κίνητρο της πρότασης, αν και δεν μπορούμε φυσικά να είμαστε βέβαιοι.

Το προηγούμενο του Νάση

Σε ό,τι αφορά τις Κυκλάδες, υπάρχει πάντως ένα ενδιαφέρον ιστορικό προηγούμενο. Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, από το 1566 έως το 1579 ο Σουλτάνος Σελίμ Β’ παραχώρησε τη διοίκηση της Κιμώλου και άλλων νησιών των Κυκλάδων στον Ισπανό εκχριστιανισμένο Εβραίο ευνοούμενό του Ιωσήφ Νάση, τον οποίο και ονόμασε Βασιλέα της Νάξου και Δωδεκανήσου.

Τυραννικός προς τους Έλληνες κατοίκους των νησιών, ο Ιωσήφ Νάση θεωρείται μια σημαίνουσα μορφή της εβραϊκής ιστορίας, «σκήπτρο του Ισραήλ και σημαιοφόρος των διασκορπισμένων Ιουδαίων» κατά τους Εβραίους ποιητές. Είχε κρίσιμη συμβολή στην απόκτηση της Κύπρου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ ήταν, από τότε, πρωτεργάτης της προσπάθειας να δημιουργηθεί εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη με τη μεταφορά Εβραίων από την Ευρώπη στην Τιβεριάδα.
Ισραήλ, Κύπρος και Ελλάδα

Κατά τα άλλα πιστεύεται ευρέως, αλλά δεν έχει ποτέ επιβεβαιωθεί επισήμως, ότι οι Ισραηλινοί έχουν εκπονήσει προ πολλού σχέδια για τη μεταφορά, εν όλω ή εν μέρει, του πληθυσμού τους στην Κύπρο ή ακόμα και την Κρήτη και μητροπολιτική Ελλάδα, σε περίπτωση μείζονος κινδύνου, πιθανώς εν συνεννοήσει και με Έλληνες εφοπλιστές. Η εξυπηρέτηση αυτών των σχεδίων είναι ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο για την εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού ελέγχου στην Κύπρο, την Κρήτη και τη μητροπολιτική Ελλάδα στο σύνολό της, ένα ζήτημα που συνιστά έναν από τους κύριους άξονες της πάγιας ισραηλινής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο.

Οι σχέσεις των Εβραίων με τους Έλληνες και ειδικά την Κύπρο έχουν άλλωστε πολύ μεγάλο ιστορικό βάθος. Η Κύπρος απετέλεσε κύρια εστία της εβραϊκής επανάστασης στην ανατολική Μεσόγειο κατά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (και της ελληνικής επιρροής επ’ αυτής) το 115 π.Χ. και θέατρο συγκρούσεων και σφαγών τρομακτικής αγριότητας, τόσο κατά την έκρηξη, όσο και κατά την καταστολή της επανάστασης αυτής. Στα νεώτερα χρόνια, η αρχική κεντρική επιδίωξη του σιωνιστικού κινήματος ήταν η δημιουργία του Ισραήλ στην Κύπρο. Το Ισραήλ και η Τουρκία ήταν οι βασικοί αντίπαλοι στην Ανατολική Μεσόγειο της αναγνώρισης στους Κυπρίους του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και της ένωσης Κύπρου και Ελλάδας. Σήμερα πάντως το Ισραήλ θεωρείται «στρατηγικός εταίρος» της Ελλάδας και της Κύπρου από τις «ελίτ» (όπως καταχρηστικά ονομάζουμε τις άρχουσες τάξεις) των δύο κρατών.

Όσο για το θέμα της ασφάλειας του εβραϊκού λαού είναι ίσως κατανοητό γιατί είναι η υπ’ αρ. ένα προτεραιότητά του μετά την τραγική εμπειρία του Ολοκαυτώματος. Διερωτάται μόνο κανείς αν ο δρόμος του διαρκούς πολέμου, που μοιάζει να επέλεξε αποφασιστικά μετά τη δολοφονία του πρωθυπουργού του. Γιτζάκ Ράμπιν, είναι τρόπος για να διασφαλιστεί ή για να τεθεί εν τέλει σε κίνδυνο αυτός ο λαός, που τείνει αενάως, στην ιστορική του διαδρομή, να ταλαντεύεται ανάμεσα στους ρόλους του θύματος και του θύτη. Θα ‘χε πολύ ενδιαφέρον αν μπορούσε κάποτε να οργανωθεί ένας αυθεντικός διάλογος μεταξύ Εβραίων και Ελλήνων. Αλλά μοιάζει αδύνατος, στο μέτρο που οι μεν πρώτοι δεν λένε συνήθως αυτό που σκέφτονται, οι δε δεύτεροι μιλάμε μεν πολύ, σπανίως όμως σκεφτόμαστε.

Σε ό,τι αφορά πάντως τα καθ’ ημάς, καλό θα ήταν ο ελληνικός λαός να μπορέσει να επιβάλλει στους ιθύνοντές του τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού και του κυπριακού κράτους, πριν βρεθεί ολόκληρος σε κατάσταση εξαθλιούμενης και φθίνουσας κοινότητας χωρίς δικό της κράτος. Δεν είμαστε πολύ μακριά από αυτό το σημείο.

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου