Δημήτρης Λιαντίνης: «Όταν φεύγει η γυναίκα φταίει πάντα ο άντρας, να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα»

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. Ένας πραγματικά σπουδαίος άνδρας, ιδιοφυής, διεισδυτικός που ήξερε να εκφράζεται με τόλμη, αλλά δυστυχώς, ο ίδιος επέλεξε να φύγει νωρίς, την 1η Ιουνίου του 1998.

Επίσης, ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας, της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της, έγραψε διάφορα θέματα, ανάμεσά τους η ηθική, η ζωή, ο θάνατος, η σχέση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

Το γράμμα που έγραψε στην κόρη του

Ήταν το πρωί της 1ης Ιουνίου του 1998 όταν ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του στη Ν.Κηφισιά.

Ένα γράμμα είχε αφήσει στο γραφείο του για την κόρη του, Διοτίμα, στο οποίο έγραφε για την απόφασή του να “φύγει” τότε που ένιωθε εκείνος έτοιμος πια… Να επιλέξει το θάνατό του τότε που ήταν ακόμα “όρθιος, στιβαρός και περήφανος”…

Η εξαφάνισή του

Ο Λιαντίνης έφυγε προς την Σπάρτη, άφησε το αυτοκίνητό του κοντά στη βιβλιοθήκη της πόλης και πήγε στον Ταύγετο με ταξί. Στον ταξιτζή είπε ότι θα συναντούσε κάποιους Γερμανούς στο ορειβατικό καταφύγιο του βουνού. Τα ίχνη του εξαφανίστηκαν από εκείνη την ημέρα.

Η σύζυγός του ενημέρωσε τις αρχές μόλις βρήκε το γράμμα του, αναφέροντας πως φοβόταν για τη ζωή του, καθώς σκεφτόταν καιρό πριν το θάνατό του. Δυστυχώς, δεν κατάφεραν να τον εντοπίσουν και δύο μέρες μετά την εξαφάνισή του, δύο μαθητές του στεφάνωσαν τα αγάλματα του Λυκούργου και του Σολωμού στη Σπάρτη και στην Ζάκυνθο αντίστοιχα. Όπως εκείνος επιθυμούσε…

Η Γκέμμα το κύκνειο άσμα του

Tο κύκνειο άσμα του, είναι η Γκέμμα. Εδώ, τον απασχολούν θέματα όπως, η ύπαρξη ή όχι του Θεού, τι οδηγεί τον άνθρωπο στις θρησκείες, η ζωή, ο έpωτας και ο θάνατος.

Απόσπασμα από το βιβλίο του για τον έρωτα και τον θάνατο

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova. Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έpωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έpωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του. Έξω από τον έpωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έpωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έpωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έpωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έpωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.”

“Ο έpωτας είναι γνώση. Ο έpωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.

Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έpωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έpωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος. Στη σωστή εpωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.

Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η εpωτική σμίξη την έχει ο άντρας.

Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.

Έpωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι… Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει ο Μυριβήλης.

Έpωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω, κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς νά `σαι αναστενάρης;”