Δεν υπάρχει σκηνικό που να μην το έχουμε ζήσει τόσα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχει επεισόδιο, φασαρία, «παρατράγουδο» οποιασδήποτε μορφής που να μην έχει σημειωθεί σε γήπεδο της χώρας μας.
Ακόμα και οι παλιότεροι όμως, ακόμα και οι πιο «μπαρουτοκαπνισμένοι» θα συμφωνήσουν:
Ποτέ άλλοτε δεν συνέβησαν τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγες ώρες, όσα συνέβησαν ένα βράδυ πριν 20 χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου 1999 και η ΑΕΚ υποδέχεται τον Ολυμπιακό: Ένα ντέρμπι σκληρής αντιπαράθεσης, που δεν έλεγε με τίποτα να σβήσει μετά τη μετακίνηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Παρόλο που ο ίδιος ο Σερβοέλληνας δεν θα βρισκόταν εκεί (γιατί πλήρωσε το μάρμαρο της κακής ευρωπαϊκής πορείας και με αφορμή το περιστατικό με τον Ζάχοβιτς απολύθηκε από τον Σωκράτη Κόκκαλη) το κλίμα παρέμενε τεταμένο.
Ήταν η σκληρή εποχή της λεγόμενης «παράγκας», με τον Ολυμπιακό να κυριαρχεί και τους ανταγωνιστές του να διαμαρτύρονται ότι αυτό συνέβαινε εξαιτίας σκανδαλώδους εύνοιας από τη διαιτησία.
Με την ΑΕΚ λοιπόν τιμωρημένη για επεισόδια στο προηγούμενο εντός έδρας παιχνίδι με τον Ηρακλή (που εξαιτίας ζημιών στο «Νίκος Γκούμας» από τον σεισμό είχε γίνει στη Νέα Σμύρνη), το ντέρμπι επρόκειτο να γίνει κεκλεισμένων των θυρών. Θεωρητικά…
Γιατί ο αριθμός των φιλάθλων που βρέθηκαν στην κεντρική εξέδρα του «Νίκος Γκούμας» ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος των προσκλήσεων που υποτίθεται είχαν εκδοθεί.
Όπως και να ‘χει, η ΑΕΚ περίμενε το ντέρμπι με την ίδια προσμονή που το περίμενε πάντα στη μετα-Μπάγεβιτς εποχή: Ως το ματς που θα μπορούσε να δώσει τεράστια χαρά στον κόσμο της και θα τον έκανε να ξεχάσει τον αποκλεισμό από το Champions League και την κακή πορεία ως τότε στο πρωτάθλημα.
Από την άλλη ο Ολυμπιακός είχε το δικό του μεγάλο κίνητρο: Έστω και με προπονητή που δεν είχε ιδέα από την ελληνική πραγματικότητα και μετρούσε λίγες μόνο μέρες στον πάγκο του (τον αξέχαστο Αλμπέρτο Μπιγκόν) έπρεπε να νικήσει.
Και να ξεπλύνει με κάποιο τρόπο τη ντροπή των έξι ηττών σε σύνολο οκτώ αγώνων από την ΑΕΚ σε πρωτάθλημα και Κύπελλο έπειτα από την απόκτηση Μπάγεβιτς.
Ο τρόπος ωστόσο που εντέλει θα το κατάφερνε αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από επεισοδιακός…
Με τον Σωκράτη Κόκκαλη λοιπόν να πηγαίνει για πρώτη φορά στη Νέα Φιλαδέλφεια (συνοδευόμενος από ισχυρότατη προσωπική του ασφάλεια) και παρόντα επίσης στα επίσημα του «Νίκος Γκούμας» τον πρόεδρο της ΕΠΑΕ (και όχι ακριβώς αγαπητό στους φίλους της ΑΕΚ) Βίκτωρα Μητρόπουλο, η ατμόσφαιρα ήταν ήδη φορτισμένη.
Η παρουσία του διαιτητή Δημητρόπουλου (ο οποίος τρία χρόνια πριν είχε εισηγηθεί ως επόπτης την αποβολή του Μπατίστα σε ένα ματς Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και άφησε την ΑΕΚ με εννέα παίκτες) έχει κάνει ακόμα πιο «μπαρούτι» το κλίμα.
Και το φιτίλι δεν άργησε να ανάψει ένα εικοσάλεπτο μετά τη σέντρα του αγώνα: Τότε που ο Μαλαδένης μπήκε στην περιοχή του Ολυμπιακού, ανατράπηκε καθαρά από τον Ελευθερόπουλο (με τους Πειραιώτες να φωνάζουν για χέρι στο ξεκίνημα της φάσης), αλλά ο διαιτητής έδειξε «παίζετε»…
Αυτό ήταν. Η σπίθα της αμφισβήτησης είχε μπει για τα καλά. Και έμοιαζε θέμα χρόνου να γίνει η «έκρηξη». Ακολουθεί λοιπόν ένα παιχνίδι κακό, γεμάτο σκληρά μαρκαρίσματα και διαμαρτυρίες των παικτών της ΑΕΚ σε κάθε σχεδόν φάση.
Στο 65’, ενώ οι γηπεδούχοι ωρύονται ότι ο Δημητρόπουλος τα δίνει όλα εναντίον τους και από τα μεγάφωνα παίζουν ηχογραφημένες (!) αποδοκιμασίες στις αποφάσεις του, αποβάλλει (σωστά) τον Καλιτζάκη με δεύτερη κίτρινη για σκληρό τάκλιν στον Τζιοβάνι.
Και λίγα μόλις λεπτά αργότερα σφραγίζεται η (αγωνιστική) μοίρα του αγώνα: Ο Τζόρτζεβιτς ανατρέπεται από τον Δέλλα, εκτελεί εύστοχα το πέναλτι και (δεδομένου ότι η ΑΕΚ έπαιζε και με δέκα) καθαρίζει ουσιαστικά το διπλό.
Όταν, δε, ο Τζιοβάνι το σφραγίζει και επισήμως με το δεύτερο γκολ στις καθυστερήσεις, ξεκινά και επισήμως το… ροντέο:
Με τη λήξη οι παίκτες της ΑΕΚ πάνε «καροτσάκι» τον Δημητρόπουλο, ο Κασάπης τον κλωτσάει (μια πράξη για την οποία θα τιμωρηθεί με την εξοντωτική ποινή των 23 αγωνιστικών) και ενώ στον αγωνιστικό χώρο γίνονται αυτά, στην εξέδρα γίνονται χειρότερα.
Απόντος του Κόκκαλη (ο οποίος έχει αποχωρήσει μετά το πρώτο γκολ), οι οπαδοί της ΑΕΚ κάνουν «ντου» στον Βίκτωρα Μητρόπουλο. Δημιουργείται κομφούζιο και μέσα σ’ αυτό ένας 50χρονος παθαίνει οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, το οποίο (παρά τις προσπάθειες του γιατρού και προέδρου σήμερα της ΠΑΕ, Βαγγέλη Ασλανίδη) του κοστίζει τελικά τη ζωή του.
Το γεγονός ωστόσο ότι ο Μητρόπουλος ξεφεύγει από το λιντσάρισμα και φυγαδεύεται στο Members Club του γηπέδου δεν σημαίνει ότι θα ηρεμήσουν τα πνεύματα. Αντιθέτως…
Διότι μετά από λεκτική αντιπαράθεση του προέδρου της ΕΠΑΕ με τον Δημήτρη Μελισσανίδη και αφού προκλήθηκε ένταση, ο σωματοφύλακας του πρώτου (και δηλωμένος ως οδηγός του) τραβάει πιστόλι και ρίχνει δυο φορές στον αέρα.
Ακολουθεί πανδαιμόνιο: Οι παρευρισκόμενοι οπαδοί της ΑΕΚ ορμούν να τον αφοπλίσουν, τον χτυπούν ομαδικώς και εκτός του ότι εκσφενδονίζουν εναντίον του ό,τι βλέπουν μπροστά τους, ένας εξ αυτών του καρφώνει ένα σπασμένο ποτήρι στο πόδι.
Την ίδια ώρα ο μπράβος (που είχε παίξει σε βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80 υποδυόμενος τον… μπράβο) δίνει έναν κωμικό τόνο σε ένα σκηνικό που μόνο αστείο δεν ήταν:
Ενώ ήταν μαχαιρωμένος, ζαλισμένος από τα χτυπήματα και έβλεπε τις καρέκλες να σφυρίζουν δίπλα του, είχε ως βασική προτεραιότητα να βρει και να φορέσει ξανά (!) το… περουκίνι του!
Εντέλει η καθυστερημένη παρέμβαση της αστυνομίας τελειώνει το περιστατικό, ο οπλοφόρος σωματοφύλακας μεταφέρεται στο νοσοκομείο και έπειτα συλλαμβάνεται.
Ήταν η τελευταία πράξη μιας παρωδίας, που είχε ως αποτέλεσμα (εκτός των άλλων) την απόφαση των Ατματσίδη, Νικολαΐδη και Κασάπη να αποσυρθούν από την εθνική ομάδα.
Και την εξαφάνιση του διαιτητή Δημητρόπουλου από τα ελληνικά γήπεδα, στα οποία ποτέ ξανά δεν έπιασε σφυρίχτρα…
