Διεθνής Ημέρα Οικογένειας: Γιατί προσπαθούν με λύσσα και μανία να την διαλύσουν

Η Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (A/RES/47/237) και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου – Τα περισσότερα άρθρα που αφορούν στον ιερό θεσμό της οικογένειας περιορίζονται σε ζητήματα διαπιστώσεων που έχουν να κάνουν κυρίως με τις επιθέσεις που δέχεται το σημαντικότερο κύτταρο της κοινωνίας, από εξωγενείς παράγοντες που διαβρώνουν ήθη και αξίες.

Όμως δεν αρκεί να μένουμε μόνο στις διαπιστώσεις. Είναι στο χέρι όλων μας να αλλάξουμε τις συνθήκες και πάνω από όλα να προστατέψουμε τις οικογένειες μας από νόθες καταστάσεις που επιχειρούν δια της προπαγάνδας και της συστημικής βίας να επιβάλλουν ένα άλλο μοντέλο πορείας του ανθρώπινου είδους που δεν θα βασίζεται στην βασική – πυρηνική μορφή της οικογένειας, αλλά σε παρά τη φύσει ιδεοληψίες.

Σήμερα, αναμφίβολα βιώνουμε μία πρωτοφανή κατάσταση αβεβαιότητας που αυξάνει την αγωνία για τη μορφή και τη λειτουργία της οικογένειας. Ενώ συγχρόνως εντείνεται η αίσθηση της ανασφάλειας εξαιτίας των ραγδαίων κοινωνικοπολιτισμικών αλλαγών.

Η αδυναμία να παραμείνει σταθερό ένα ορθό και λειτουργικό σχήμα οικογένειας εν μέσω εξελίξεων σε επιστημονικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο την έχουν οδηγήσει σε μια κρίση ταυτότητας που οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό.

Η κρίση ταυτότητας της ελληνικής οικογένειας είναι απόρροια της κρίσης των αξιών και δημιουργεί συνθήκες αμφισβήτησης έξω από τα συμβατικά σχήματα.

Το status quo προωθεί με λυσσώδη μανία αυτά τα δήθεν νέα πρότυπα που στηρίζονται στην δραματική αύξηση των διαζυγίων, των εκτεταμένων νοικοκυριών τα οποία συντίθενται από χωρισμένα ζευγάρια που ξαναπαντρεύονται, στην αύξηση των ελεύθερων συμβιώσεων και των γεννήσεων εκτός γάμου, στην αύξηση των μικτών – διαπολιτισμικών γάμων, στην θεσμική κατοχύρωση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, κ.α.

Γιατί;

Διότι ο ισχυρός συνδετικός κρίκος της οικογένειας εμποδίζει την χειραγώγηση των μαζών. Η «δημιουργική ασάφεια» ρόλων εντός της οικογένειας και η προώθηση μοντέλων ελευθεριότητας επιτρέπει τον απόλυτο έλεγχο του κοινωνικού συνόλου.
Η ελληνική οικογένεια δείχνει ακόμα να βαστάει ένα ισχυρό μέγεθος αντίστασης έναντι αυτών των προωθούμενων μοντέλων, όμως είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να «επιβιώσει» για πολύ καιρό ακόμα.