Και ένας από τους ανθρώπους που ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ.
Εγώ, το ξέρετε, και όσοι δεν το ξέρετε το καταλαβαίνετε, σε ελάχιστους ανθρώπους εύχομαι στις ονομαστικές εορτές τους. Όπως επίσης, σε ελάχιστους ανθρώπους απαντώ στις …άπειρες κλήσεις στη δική μου ονομαστική εορτή.
Και αυτό δεν είναι έπαρση, είναι απλά αδύνατο να κάνω το ένα και το άλλο.
Γι αυτό και κανένας δεν με παρεξηγεί.
Όμως, ο Σπύρος Καραπιπέρης αποτελεί εξαίρεση.
Όχι μόνο γιατί έζησε μία ακόμα μέρα του Αγίου Σπυρίδωνος χάρις στην σωτηρία του τότε στο ΑΤΤΙΚΟΝ, αλλά και επειδή είναι από τους ανθρώπους που δεν κουράζεται να μου το υπενθυμίζει διαρκώς.
“Χάρις σε εσένα γιόρτασα, Νίκο”.
Τι να πω.
Υπέροχος.
Πάντα με συγκινεί.
Είπαμε και άλλα, όχι πολύ ευχάριστα.
Θα σας πω μόνο ότι του απάντησα να μην δίνει σημασία.
Κανέναν από αυτούς που βοήθησα στα νοσοκομεία δεν γνώριζα από πριν. Για εμένα ήταν απλά συνάνθρωποί μου, ψυχές που μου ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια.
Ποτέ δεν ζήτησα “επιβράβευση” από κανέναν από αυτούς.
Την επιβράβευση αυτή, χωρίς εισαγωγικά, την έχω πάρει ήδη.
Όχι από κάτω.
Από πάνω.
