Με τον Ψυχρό Πόλεμο να μαίνεται, οι αμερικανικοί δορυφόροι στέλνουν πίσω στα κεντρικά γραφεία μερικές πολύ παράξενες κατασκοπευτικές φωτογραφίες από την ναυτική βάση της Σοβιετικής Ένωσης στην Κασπία Θάλασσα. Οι ειδικοί της CIA στέκονται μπροστά σε κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν και στρέφονται στα ανώτατα κλιμάκια της Αεροπορίας και του Ναυτικού των ΗΠΑ, που επίσης μένουν με το στόμα ανοιχτό.
Τα πλάνα δείχνουν κάτι που θα μπορούσε να είναι είτε αεροπλάνο είτε πλοίο, αλλά δεν θα ήταν δυνατό να είναι τίποτα από τα δύο. Αν και το σχήμα που αντικρίζουν ανήκει ξεκάθαρα σε κάποιον τύπο αεροπλάνο, το μέγεθός του είναι τόσο μεγάλο που καθιστά κάθε σκέψη ότι αυτό το θηρίο μπορεί να πετάξει, αδύνατη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρισκόταν όχι σε κάποιον αεροδιάδρομο, αλλά μέσα στο νερό, στο λιμάνι της βάσης στην Κασπία.
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και οι ΗΠΑ ζουν με τον καλλιεργημένο φόβο μιας πυρηνικής επίθεσης από τους Σοβιετικούς. Φυσικά, αντίστοιχα είναι τα συναισθήματα και στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού, της θάλασσας που χωρίζει τις δυο χώρες, οι πυρηνικές κεφαλές των οποίων είναι μονίμως στραμμένες προς τον «εχθρό». Υπό αυτές της συνθήκες, η ανακάλυψη ενός τέτοιου όπλου σημαίνει συναγερμό στους Αμερικανούς που εναγωνίως ψάχνουν τρόπο για να μάθουν περισσότερα.
Μάλιστα, τότε ήταν που γεννήθηκαν και τα πρώτα drones, τα οποία αναπτύχθηκαν ειδικά για αυτόν τον σκοπό στην περίφημη Περιοχή 51. Όμως με τις πρώτες δοκιμές να μην πηγαίνουν πολύ καλά και τον χρόνο να λιγοστεύει, τελικά στράφηκαν εκ νέου στους δορυφόρους τους από τους οποίους σύντομα πήραν περισσότερες πληροφορίες για το σοβιετικό πρότζεκτ που όταν αποκαλύφθηκε στο μεγαλείο του βαφτίστηκε από τους Δυτικούς το «Τέρας της Κασπίας». Μια ονομασία απολύτως ενδεικτική του τρόμου που προκάλεσε το «Korabi Maket» ή απλά KM όμως το αποκαλούσαν οι Σοβιετικοί.
Μόνο 15 χρόνια αργότερα και αφού αυτό το πλοίο-αεροσκάφος είχε ήδη καταστραφεί, μπόρεσε η αμερικανική κατασκοπεία να αντιληφθεί τι ακριβώς είχαν κατασκευάσει οι επιστήμονες και οι μηχανικοί της άλλης πλευράς. Επρόκειτο για ένα θηριώδες εκρανοπλάνο. Δηλαδή ένα πτητικό όχημα που είχε την δυνατότητα να πετά ελάχιστα μέτρα πάνω από την επιφάνεια, είτε αυτή είναι νερό, πάγος ή λείο έδαφος.
Αυτό που έκανε το όπλο να ξεχωρίζει ήταν οι αδιανόητες για τα δεδομένα της εποχής προδιαγραφές του. Ήταν δυο φορές μεγαλύτερο από το ως τότε πιο μεγάλο εμπορικό αεροπλάνο των ημερών, το Boeing 747. Είχε μήκος 92 μέτρα, άνοιγμα φτερών 38 και την ικανότητα να μεταφέρει 150 ολόκληρους τόνους. Και όλα αυτά ενώ το ίδιο ήταν εξοπλισμένο σαν πολεμικό πλοίο, αλλά με την δυνατότητα να πιάνει ταχύτητες ακόμη και 550 χιλιομέτρων την ώρα. Και επιπλέον, πετώντας μόλις ελάχιστα μέτρα από το έδαφος, γεγονός που το καθιστούσε μη ανιχνεύσιμο από τα ραντάρ της εποχής.
Ενδεικτικό του πόσο δύσκολου και δαπανηρού εγχειρήματος είχαν αναλάβει οι Σοβιετικοί είναι το γεγονός ότι κατασκευάστηκε μόνο ένα τέτοιο εκρανοπλάνο. Το πρωτότυπο πάνω στο οποίο για σχεδόν 15 χρόνια γίνονταν νέες ρυθμίσεις και βελτιώσεις, μέχρι τις αρχές του 1980 που από ένα λάθος του πιλότου (ο οποίος σαν από θαύμα επέζησε) το πλοίο-αεροσκάφος βυθίστηκε. Με το βάρος του να ξεπερνά τους 400 τόνους προτιμήθηκε να μείνει για πάντα κάτω από τα νερά της Κασπίας μαζί με τα τρομερά μυστικά του.
Ωστόσο αποτέλεσε την βάση για τον διάδοχό του, το MD-160 το οποίο πήρε την θέση του μερικά χρόνια αργότερα. Κατασκευάστηκε το 1987 και παρέμεινε ενεργό μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν και τελικά εγκαταλείφθηκε στην βάση του Ντερμπέντ. Αν και πολλά υποσχόμενο, το σχέδιο δεν είχε τις πρακτικές εφαρμογές που επιθυμούσαν οι Ρώσοι με αποτέλεσμα να αποφασίσουν τον οριστικό παροπλισμό του. Άλλωστε, στο μεταξύ η ίδια η τεχνολογία το είχε ξεπεράσει και ο μόνος σκοπός που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει είναι αυτός του τουριστικού αξιοθέατου.
Πράγμα που σκέφτηκαν και οι ίδιοι οι Ρώσοι οι οποίοι φέτος αποφάσισαν να το μεταφέρουν από τις ακτές της Κασπίας όπου βρίσκεται. Σύμφωνα με τα πλάνα τους αυτό το «Τέρας» σύντομα θα έχει την τελευταία αποστολή του. Να αποτελέσει το σπουδαιότερο έκθεμα στο «Πατριωτικό Πάρκο» το οποίο ετοιμάζεται να χτιστεί στο Ντερμπέντ.
Θα τα βλέπει αυτά ο Κουτσούμπας και θα χύνει….
Σαν ιδεα ειχε μια καλη βαση,να πεταει πολυ χαμηλα σε σταθερο υψος πανω απο το νερο ωστε να μην το πιανουν τα επιγεια ρανταρ,αλλα να μην πλεει και μεσα στο νερο για να μην το πιανουν τα σοναρ πλοιων και υποβρυχιων.Δεν υπολογισαν ομως οτι δεν θα μπορουσε να πεταξει πανω απο ανοιχτες θαλασσες,οπως ο Ατλαντικος,λογω των κυματων.Ουσιαστικα αυτο το εκανε ικανο μονο σε λιμνες και ποταμια να πεταει.Επισης λογω του μεγεθους χρειαζοταν πολυ μεγαλη ακτινα για να στριψει,με κινδυνο να γινει αντιληπτο η ο στοχος-πλοιο να ξεφυγει.Αρα πρακτικα ηταν πανακριβο και αχρηστο.Στην παλαι ποτε Σοβιετικη Ενωση ειχαν αυτην την ταση να κατασκευαζουν τεραστια μηχανηματα και γενικα κατασκευασματα,δυσχρηστα,δυσκινητα,που καταναλωναν παρα πολλα καυσιμα,και ουσιαστικα ηταν 1-2 χρησεων.
Μπράβο Μανάβη σωστά είναι όσα λες και πολύ ενημερωμένο σε βρίσκω. Ακριβώς για αυτό τους λόγους ποτέ δεν μπήκε σε φουλ παραγωγή και ειδικά για στρατιωτική χρήση.