Τα όσα λέγονται και γράφονται μέσα σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, οι δήθεν σκληρές κόντρες για διάφορα ζητήματα, τα διλήμματα που επιχειρεί να θέσει το εκλογικό σώμα η κάθε πλευρά (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) για να κατοχυρώσει την θέση της στην εξουσία της επόμενης μέρας, αλλά και οι ψευδείς εικόνες που προβάλλει για τα πεπραγμένα της, υπηρετούν από διαφορετικούς δρόμους την ίδια κεντρική επιδίωξη. Ολόκληρο το συστημικό πολιτικό παιχνίδι διεξάγεται μέσα στα όρια, με τους ασφυκτικά δεσμευτικούς κανόνες του ειδικού καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας που έχουν επιβάλλει τα εθνοκτόνα μνημόνια. Οι απαιτήσεις από πλευράς ΗΠΑ και ΕΕ για πλήρη συμμόρφωση στις οικονομικές μνημονιακές επιταγές και στους προωθούμενους αναδασμούς στην περιοχή, δεν παύουν να διατυπώνονται χωρίς περιστροφές. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, έχουν δώσει από τώρα διαπιστευτήρια για το πως θα κινηθούν μετεκλογικά, είτε ως μέρη μιας κυβέρνησης της επόμενης μέρας, είτε παραμένοντας στην αντιπολίτευση.
Το συστημικό ιδεολογικό-πολιτικό οικοδόμημα έχει στην βάση του δυο μεγάλα ψεύδη με ευρεία διακομματική στήριξη, παρά τις όποιες παραλλαγές στα αφηγήματα εντός του στρατοπέδου των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων:
α) Ότι η περίοδος των εθνοκτόνων μνημονίων ήταν μια μεταβατική (κατά περίπτωση παρουσιαζόμενη ως «επώδυνη», «επιβληθείσα», «αναγκαία» ή ό,τι άλλο παρόμοιο) φάση που πέρασε και τώρα έχουμε επανέλθει στο έδαφος της «κανονικότητας». Πρόκειται για την πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Αυτό που προβάλλεται ως «κανονικότητα» είναι ένα νέο ειδικό καθεστώς ακραίας εξάρτησης, που στην πραγματικότητα εξελίσσεται μέσα από διαδοχικές φάσεις στερέωσης. Ως προς αυτό, οι διαδοχικές δωσίλογες μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν προωθήσει διαφορετικά μέρη ενός ενιαίου σχεδίου εργασίας. Κύρια χαρακτηριστικά του είναι η πρωτοφανής και μόνιμη απώλεια κυριαρχίας, με την υπαγωγή ακόμα και των φορολογικών μηχανισμών και των δημόσιων υποδομών της χώρας σε ξένο έλεγχο. Με το μεθοδευμένο, βήμα προς βήμα, ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Η κατάσταση αυτή παράγει συνεχώς νέα πολιτικά αποτελέσματα, πολλαπλασιάζοντας το αδυνάτισμα της θέσης της Πατρίδας και του Λαού, της Χώρας και της Κοινωνίας. Τα εθνοκτόνα μνημόνια έχουν επιβληθεί με μοχλό το «χρέος» για να θέσουν υπό μόνιμο και ασφυκτικό έλεγχο το Ελληνικό Έθνος. Και οι απειλές που διαγράφονται για την ακεραιότητα του και το μπλοκάρισμα των αντιδράσεων απέναντί τους, συνδέονται οργανικά με το καθεστώς αυτό.
β) Ότι τα εθνοκτόνα μνημόνια επιβλήθηκαν για την εξυγίανση της οικονομίας και την επίλυση των διαφορετικών προβλημάτων του Ελληνικού παραγωγικού μοντέλου. Τα βασικότερα σχετικά προβλήματα έχουν διογκωθεί, αρχίζοντας από το «χρέος» και τα ελλείματα στο εμπορικό ισοζύγιο και καταλήγοντας στην οικοδόμηση μιας σκληρότερης μορφής εγχώριου μεταπρατισμού, που μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον μεγάλης αστάθειας και κρίσης κυοφορεί τους νέους κύκλους αδιεξόδων.
Βέβαια, το παιχνίδι αφήνει σημαντικά περιθώρια για διαφορετικούς τρόπους κίνησης μέσα στο ίδιο σκηνικό. Μπορεί η ΝΔ να επαίρεται ότι άνοιξε μια νέα σελίδα, στηριζόμενη στην δομική-πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ο τελευταίος να καμαρώνει ότι μας έβγαλε (!) από τα εθνοκτόνα μνημόνια αφήνοντας γεμάτα (!!) τα δημόσια ταμεία, μπορεί το ΠΑΣΟΚ να επιχειρεί να επανέλθει στο προσκήνιο, παριστάνοντας τον αδικημένο της ιστορίας που σήκωσε μόνος του τα «συλλογικά αμαρτήματα» (!!!), μπορεί ο καθένας τους να ομνύει σε κάποια παραλλαγή που θα μας βάλει στον δρόμο «να γίνουμε επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα», στην πραγματικότητα όμως η Χώρα βρίσκεται σε πορεία επιταχυνόμενου αδυνατίσματος από όλες τις πλευρές. Και είναι αυτό ακριβώς που θα καθορίσει την επόμενη ημέρα.
Εν όψει των εκλογών, γίνονται ακόμη πιο φανεροί οι φαύλοι κύκλοι που πρέπει να ξεπεραστούν για να υπάρξει μια άλλη πορεία με θετικό περιεχόμενο. Καταρχάς, εκείνος του συμψηφισμού ανάμεσα στα κόμματα-χώρους/συστημικούς πυλώνες και της αέναης μετάθεσης ανάμεσά τους των ευθυνών για το «πως φτάσαμε στα μνημόνια» και «πως τα διαχειριστήκαμε». Κατά δεύτερον, ότι η κακοδαιμονία εξαντλείται κάθε φορά στον πόλο εκείνο που έχει την τρέχουσα κυβερνητική εξουσία και ευθύνη. Σε ένα καθεστώς όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνιστούν όλο και περισσότερο μια ενιαία και οργανική συμπολίτευση, η λαϊκή-κοινωνική απαίτηση να μπει τέρμα στα ολέθρια πεπραγμένα της παρούσας κυβέρνησης δεν μπορεί να βρει διέξοδο σε καμία από τις υποψήφιες λύσεις της επόμενης μέρας, μονοκομματικές ή μη.
Ο αντισυνταγματικός και ανήθικος αποκλεισμός του Εθνικού Κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ από τις εκλογές της 21ης Μαΐου δείχνει ξεκάθαρα τον φόβο που έχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το πολιτικό σύστημα γενικότερα για την ισχυρή παρουσία μιας Συνειδητοποιημένης Εθνικής Αντιπολίτευσης, η οποία θα ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με την πολιτική ανεπάρκεια, την αμοιβαία ανοχή και συνενοχή και την συμπληρωματικότητα των συστημικών κομματικών ρόλων εντός του συστημικού αντεθνικού και αντιλαϊκού καθεστώτος που έχει οικοδομηθεί.
Γιώργος Μάστορας
