Ετάφη στη Μονή Στομίου, στις 24-2-2024, ο ηγούμενός της αείμνηστος αρχιμανδρίτης π. Κοσμάς Σιώζος, ενώ, νωρίτερα, η νεκρώσιμος ακολουθία τελέστηκε στον προσκυνηματικό ναό του αγίου Κοσμά Κονίτσης, όπου υπήρξε εφημέριος για πολλά χρόνια.
Της εξοδίου ακολουθίας χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, ο οποίος και στον πρώτο και στο δεύτερο βαθμό ιεροσύνης είχε χειροτονηθεί από τον αλησμόνητο Σεβαστιανό και με τον μακαριστό π. Κοσμά τους συνέδεε αδελφική εν Χριστώ σχέση.
Μίλησε πάρα πολύ συγκινητικά για τον αλησμόνητο ηγούμενο, με λόγια καρδιάς και συνείδησης, χαρακτηρίζοντάς τον, μεταξύ άλλων, διαμάντι της Εκκλησίας, και αναφέροντας ότι ο αξέχαστος π. Κοσμάς, ενώ εξομολογούνταν σ’ εκείνον, στην ουσία ο Μητροπολίτης βρισκόταν εξομολογούμενος σ’ αυτόν.
Συγκλονιστικές είναι οι στιγμές από την άνοδο του σκηνώματος του π. Κοσμά στη Μονή Στομίου, πολλές φορές, με το νεκρό σώμα του να προηγείται και να ακολουθούν στην ανηφοριά κληρικοί και λαϊκοί. Δεν επρόκειτο για πομπή θανάτου, παρά την ανθρώπινη θλίψη, αλλά για μυσταγωγία ανάστασης.
Αυτή τη διαδρομή επί πενήντα περίπου χρόνια ο π. Κοσμάς την έκανε αγόγγυστα άπειρες φορές, με βάρος στα χέρια του συνήθως, και με ζέστη και με κρύο και χιόνια, και την ημέρα και τη νύχτα. Ακόμη και κατά την περίοδο της ασθένειάς του, αναζητώντας συνεχώς τη θεία παρηγοριά, γιατί ήξερε καλά ότι αυτή είναι και η μόνη αληθινή παρηγοριά.
Δεν αναστήλωσε μόνο το Μοναστήρι της Μονής Στομίου, διαδεχόμενος σ’ αυτό τον όσιο Παΐσιο, και όπου τώρα αναπαύεται το κουρασμένο σώμα του, αλλά αυτό, που κυρίως, τον ξεχώρισε ήταν η στάση αγάπης του.
Μια στάση, που έφερε πλήθος κόσμου στην κηδεία του και η οποία φανερώθηκε και μέσα από την οικονομική στήριξη πολλών ατόμων στην περιοχή όχι μόνο της Κόνιτσας, αλλά και και της Ηπείρου και της Βορείου Ηπείρου, καθώς και γενικότερα, αφού δεν αμελούσε τους αναγκεμένους. Σε πόσους και πόσους φοιτητές δεν έδινε χρήματα για να τα βγάλουν πέρα. Πόσοι και πόσοι φτωχοί ήξεραν ότι θα βρουν αποκούμπι στον π. Κοσμά.
Ο αείμνηστος π. Κοσμάς, εμποτισμένος από τη ζωή των αειμνήστων Μητροπολιτών Κονίτσης Σεβαστιανού και Φλωρίνης Αυγουστίνου, τους οποίους θαύμαζε, ενεργούσε την αγάπη με τέτοιο ευρηματικό τρόπο, ώστε να μπορούσε να υλοποιηθεί στην καθημερινή πρακτική, και οι ενέργειές της ανακούφισαν και στην ψυχή και στο σώμα πολλούς ανθρώπους.
Είχε κάποια βασικά γνωρίσματα, τα οποία καθαρά αποτυπωνόταν στο βλέμμα και στα έργα του. Μακροθυμούσε, υπέμεινε συγχωρούσε. Υποδεχόταν τους άλλους, όπως ήταν, και τους συμβούλευε, πολλοί κατέφευγαν στο πετραχήλι του, να μην αρνηθούν ή παραμορφώσουν την πνευματικότητα του εσωτερικού τους κόσμου.
Είχε και ένα άλλο χάρισμα. Αυτό της άσκησης. Πολλές ώρες προσευχή, πολλές ώρες χειρωνακτική εργασία και λιτό, κατά κανόνα, φαγητό. Η άσκησή του ήταν “δείγμα” με αξία, και όχι άνευ αξίας. Και αυτή η ασκητική αξία διοχετεύονταν, “ενσαρκώνονταν” στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.
Πάντοτε θα θυμόμαστε με νοσταλγία τον τρόπο, που μας καλωσόριζε κάθε φορά. Χαμογελαστός μας έτεινε το χέρι του: Λευκό, στεγνό, καθαρό, όπως το χέρι ενός πολύ νέου παιδιού, μεταμορφωμένο. Με τον ανεπιφύλακτο τρόπο, που μας έδινε το χέρι του, ήταν σαν να μας έδινε όλη του την ύπαρξη σ’ εκείνη την κίνηση.
π. Ηλίας Μάκος
Πηγή: https://www.himara.gr/prosopa/37637-tafike-o-askitikos-kai-kalokardos-igoymenos-tis-monis-stomiou-konitsis?fbclid=IwY2xjawIpch1leHRuA2FlbQIxMQABHX6IA_Mby6q6eWagwu8gpUcVn58QK6WGbQkbTmDBc03v3MiqNw5-UOW9Jw_aem_t6I_y9AA2xuEhI1Es9zQBA – Τάφηκε ο ασκητικός και καλόκαρδος ηγούμενος της Μονής Στομίου Κονίτσης
